Na twee jaar Ziektewet vanwege psychische klachten kwam Antoinet in de WIA. Terugkijkend is ze naar haar idee te snel weer begonnen met werken en vroeg ze te veel van zichzelf. Dat ze moeite had met contact vonden veel collega’s lastig.

Hoe zijn je klachten ontstaan?

Antoinet: ‘Ik ben altijd peuterleidster geweest. In mijn werk kreeg ik te maken met situaties die ik zelf had meegemaakt. Ik vond het lastig daarmee om te gaan. Vijf jaar geleden belandde ik door een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en chronische depressie in de Ziektewet.’

Hoe verliep je ziekteproces?

‘Na een jaar werd mijn salaris gekort tot 70 procent. Dat was schrikken, mijn man en ik hadden net een huis gekocht. Daarom ben ik toch weer gaan werken, hoewel ik nog onvoldoende hersteld was. Een jaar of vijf hield ik het vol, toen was de energie op. Ik heb me bij de bedrijfsarts gemeld voor een informatief gesprek en de situatie uitgelegd. De vraag kwam of ik een logboekje wilde bijhouden. Maar ik kreeg nog geen zin op papier. Namen, woorden, niks bleef hangen. De bedrijfsarts adviseerde me aan het werk te blijven zodat ik een dagritme zou houden. Ik zou 100 procent ziek zijn en als derde leidster op de groep staan. Dan kon ik zelf per dag kijken of ik kwam en hoe lang ik bleef. Die vrijheid was prettig. Ik was ook vrijgesteld van bepaalde taken, zoals vergaderingen. Eigenlijk hoefde ik alleen met de kinderen te spelen. Toch veranderde in de praktijk weinig. Ouders kennen je en blijven naar je toekomen met verhalen.’

Hoe verliepen de contacten met je werkgever?

‘Als ik voor gesprekken op kantoor kwam zeiden ze dat ik er best goed uitzag. Mensen durfden niet te vragen hoe het ging, ik vermoed omdat mijn klachten psychisch zijn. Misschien waren ze bang dat ik zou gaan huilen. Mijn problemen werden naar mijn gevoel genegeerd. Als het over mijn plan van aanpak ging, kreeg ik het advies om iets leuks te gaan doen. In het voorjaar ontving ik een kaartje met: als de zon weer vaker schijnt, voel je je vast beter. Goed bedoeld natuurlijk, maar het getuigt niet van veel begrip voor een depressie.’

“De collega met wie ik op de groep stond, appte me zo nu en dan. Dat was fijn – het idee dat er iemand aan je denkt.”

Hoe reageerden je collega’s?

‘In het begin toonden ze belangstelling. Ik kreeg een kaartje, iets leuks van de kinderen. Naarmate ik langer weg was, nam de aandacht af. Na de zomervakantie besloot ik in overleg met mijn man om niet meer terug te gaan. Toen heb ik aangegeven dat ik geen telefonisch contact wilde omdat dat me te veel energie kostte. Dat vonden mijn collega’s raar, het lag toch niet aan hen? Een keer was ik in de stad voor een boodschap en toen kwam ik een collega tegen. Oh, dus dat kan je wel, hoorde ik later. Ze wisten niet dat ik dan de rest van de middag voor pampus lag. De collega met wie ik op de groep stond, appte me zo nu en dan. Dat was fijn – het idee dat er iemand aan je denkt. Ik kreeg ook een kaart van iemand met wie ik weleens had ingevallen. Zij schreef: “Ik hoorde dat je geen contact wilde, maar toch een kaartje om te laten weten dat ik aan je denk.” Dat deed me goed.’

Wie steunde je nog meer?

‘De bedrijfsarts heeft veel voor me gedaan. Na elk gesprek ging er een verslag naar mijn werkgever. De directrice las elke keer “weinig vooruitgang” en heeft met de eerstejaars evaluatie gevraagd of ik weleens had nagedacht om ontslag te nemen. Ik zou toch niet meer beter worden.’

Wanneer kwam de WIA in zicht?

‘Na twee jaar Ziektewet volgde ontslag. Sindsdien ontvang ik een WIA-uitkering, ik ben voor 80 tot 100 procent afgekeurd. Over een jaar verwacht ik een herkeuring.’

Tips van Antoinet voor anderen in een vergelijkbare situatie:

• ‘Luister naar je lichaam. Dat deed ik niet en daarom heeft alles veel langer geduurd.’
• ‘Wees open en eerlijk naar je werkgever, je collega’s en naar jezelf. Blijf ondanks het onbegrip trouw aan jezelf.’
• ‘Mijn psycholoog zei: “Mensen die hier niet mee te maken hebben gehad, weten niet hoe het is om depressief te zijn en PTSS te hebben. Ze kunnen zich jouw wereld niet voorstellen. Dat ligt niet aan jou. Het is heel moeilijk, zo’n wereld apart. Neem het jezelf maar ook hen niet kwalijk, zij kunnen er niets aan doen”.’