@suus
Aangemaakte reacties
Dankjewel voor jouw reactie, Peter! Ik was al even niet op het forum geweest. Druk-druk-druk met allerlei andere items…
Bij de laatste koffietafel (28 juni) ism de Patientenfederatie bemerkte ik dat de andere personen allemaal nog ‘wel’ hun (vaste baan) werkgever hadden – ondanks hun ziekte. Dat hier ‘wel’ respectvol met ziekte is om gegaan…
Keurig volgens Wet Poortwachter. Ook verliesverwerking, maar een aardig portie minder dan ik voor mijn kiezen heb gehad.
Poeh hee, confronterend…
Mijn leven had echt anders verlopen – wanneer mijn toenmalige werkgever incl. arbodienst respectvol met mij en mijn ziekte was om gegaan, want het hebben van zinvol deeltijdwerk is echt belangrijk voor mij…!
Peter Staal geplaatst:Samen Veerkrachtig groeit. Dat betekent dat niet iedereen elkaar persoonlijk zal hebben ontmoet. Om toch een goede indruk te hebben van wie er allemaal bij horen. wil ik jullie vragen om jezelf hieronder even voor te stellen:
– Wie ben je?
– Hoe sta je er op dit moment voor?
– Waar zou je anderen mee willen helpen, of waar kunnen anderen jou mee helpen?
– Wat verwacht je van Samen Veerkrachtig?
@2 * Graag zou ik duurzaam deeltijd aan de slag komen bij een respectvolle werkgever met een correcte (onafhankelijke) Arbodienst. Een werkgever die mijn deeltijdwens respecteert/ voldoende personeel aanneemt.
Mijn werkgever is indertijd (9 – 10 jaar geleden) niet zo netjes met mijn ziekmelding om gegaan; een chronische ziekte – waarvoor ik een medicinale afbouwtherapie/ behandeling kreeg; inclusief (nare) medische bijwerkingen.
Helaas heb ik veel juridisch gesteggel mee gemaakt ten koste van mijn herstelperiode. Daardoor duurde het allemaal (veel) langer dan aanvankelijk nodig had geweest en was er weinig begrip en ondersteuning vanuit mijn nabije omgeving. Ik ben zwaar overspannen (‘aanpassingsstoornis’) geweest van allerlei instanties en de benaderingswijze….
Inmiddels is het e.e.a. weer helemaal recht getrokken. De werkgever heeft een (forse) sanctie ontvangen en ik smartengeld. Heel veel liever had ik een menselijke benadering mee gemaakt; dan was mijn privéleven ook (heel) anders verlopen….
De economische crisis heeft geen positieve invloed gehad op mijn re-integratietraject en mijn (fanatieke) solliciteren….
@3a * Ik ben goed op de hoogte van de wet- & regelgeving op sociaaljuridisch gebied. Ten eerste: wet Poortwachter tbv ziekte en re-integratie. Maar ook de Participatiewet, WIA-WGA, WMO, PGB, specifieke toeslagen, regelingen en de Schuldhulpverlening. Verder weet ik het nodige van medicijnen ivm mijn (ruime) opleiding- en werkervaring. Daar zou ik andere SV-deelnemers mee kunnen ondersteunen. En, indien nodig, mee kunnen denken. Bijvoorbeeld tijdens een Koffietafel.
@3b * Maar, hoe je het beste met potentiële werkgevers kunt omgaan met een WIA-WGA situatie..??? Daar ben ik nog niet 1,2,3 over uit….
Voor mijn gevoel nagenoeg alles al uit geprobeerd / uit gezocht! Met wisselend succes. Wel/ geen open kaart spelen; wel/ niet vertellen over de speciale UWV re-integratie-instrumenten. Dit laatste interesseert de meeste werkgevers geenszins; is mijn ervaring (onwetendheid of te lastig..? Ik weet het niet). Ook overwogen om zzp’er te worden etc. Etc.
@4 * Van Samen Veerkrachtig verwacht ik contact met deelgenoten; herkenning en erkenning; elkaar kunnen ondersteunen ‘hier en daar’; evt. meedenken; informatie uitwisselen; mogelijk nog eens wat (gezamenlijke) belangenbehartiging tbv WIA – WGA…?
Want, op papier (handboeken/ ziekteprotocollen) of digitaal (websites) lijkt alles goed geregeld bij werkgevers en de overheidsinstanties, maar de dagelijkse praktijk is echter ‘hier en daar’ weerbarstiger….
Al met al is het is soms (erg) lastig en eenzaam in deze specifieke situatie. Regelmatig is er aan de buitenzijde weinig – niets te zien; bijv. bij een chronische aandoening – welke redelijk goed onder controle is te krijgen is dankzij medicatie/ leefstijlaanpassingen.
Je hebt al gauw te maken met ‘OMA’s’; (voor)oordelen, meningen en (ongevraagde) adviezen – vanuit de (nabije) omgeving. Al dan niet goed bedoeld.
Geleidelijk aan leer je hier beter mee om te gaan…
Wel zijn er grote verschillen tussen mensen qua ziekte- en/ of acceptatiefases, weet ik van mijzelf en heb ik eveneens gemerkt binnen de bijeenkomsten vd Koffietafel.
– Heb je korter dan 2 jaar met ziekte, begeleiding en/ of re-integratie te maken..?
– Of: speelt het e.e.a. al langer dan 5 – 10 jaar..?
– Vast arbeidscontract? Of: heb je continue met Flex-wetbanen te maken..?
– Is er begrip en ondersteuning vanuit de werk- en/ of privésituatie? Partner (nog) aanwezig..? (Schoon) familie..?
– Heb je met een werkgever te maken die Eigenrisicodrager is mbt ziekte en re-integratie? Of: anderszins?
– Met wat voor soort Arbodienst heb je te maken (gehad)? Een commerciële; in het belang vd werkgever om het ziekteverzuim zo laag mogelijk te houden..? OF: een ietwat onafhankelijke(re) versie?
– Met wat voor soort re-integratietraject? Uitbesteed..? Heb je met een commerciële partij te maken? Of : een ietwat meer onafhankelijke versie?
– En niet te vergeten: heb je überhaupt nog een werkgever? Of: heb je met uitkeringsinstanties – UWV/ SoZaWe – te maken?
Bij bovenstaande items zitten behoorlijk veel verschillen qua beleving en/ of benaderingswijze; ook mbt inkomenszekerheid.
Ziekte en armoede ‘kunnen’ aan elkaar relateren; als je pech hebt gehad. Maar, het hoeft niet..!
Tot zover mijn toelichting. Beetje veel info….
Dat is inderdaad een lang verhaal vol met allerlei gezondheidsperikelen; afgewisseld met opleiding, werk, vrijwilligerswerk en zzp-werkzaamheden. Je hebt best wel (heel) veel mee gemaakt & pech gehad….
Gelukkig wel een (fijne) relatie en nog wat (haalbare) vrijwilligerswerkzaamheden. Ik hoop van harte dat je de positieve kanten van het leven kunt blijven zien/ ervaren; nadrukkelijk ‘binnen jouw mogelijkheden’.
Anyway, hou je taai, Peter..!
Hgr Suus
Poeh hee, wat valt het e.e.a. tegen – qua onderzoek en/ of expertise. En wat ingewikkeld allemaal. Ik hoop dat de professor nog wat zinvols kan melden (zeggen / schrijven/ organiseren etc). En anders jouw huisarts; waar je – hopelijk – een redelijk goede band mee hebt. Dat kan erg fijn/ waardevol zijn mbt mee-denken of ter advisering.
Maargoed, het is echt een specialisatie. Eerder dan jouw berichtgeving had ik er nog niet eerder van gehoord: lumbaalpuncties om de druk in jouw hoofd te verlagen.
Pfffffff, zo’n drain lijkt me wel aangenamer te doen ipv die wekelijkse puncties….
Ik wens jou het beste toe – binnen de medische mogelijkheden.
Hgr Suus
Wel vervelend; en wellicht ietwat merkwaardig; dat er zo’n ‘haast’ was tijdens het gesprek….
Oef, wat een confrontaties. Je hebt het kennelijk niet aan zien komen. Te begrijpen dat je boos bent. En mogelijk ook (heel) verdrietig. En ja, het kost tijd om een nieuwe draai te vinden.
Sterkte gewenst, lady..!
Herkenbaar. Ook al heb ik het over een tijd geleden alweer…..
Jammer die wachtlijsten. Zeker in dit soort precaire situaties. Je moet er kennelijk altijd ‘zelf’ achterheen gaan.
En fijn als de onderzoeken – zoveel mogelijk – op een dag gepland kunnen worden. Qua reizen (100 km is niet niks) en sowieso qua medische belasting van jou. En qua Mantelzorgbelasting van jouw partner. Dat ook nog. Al die afstemming luisteren nogal nauw.
Het is fijn als er mee gedacht kan worden. Meestal moeten ze (poli) jou eerst zien en jouw situatie leren kennen; voordat dit gemakkelijker gaat lukken, is mijn ervaring. Dan wordt er een speciale notitie gemaakt in het medische dossier.
Anyway, sterkte gewenst..!
Hgr Suus
Hallo Ingeborg,
Het is vrij heftig en ingrijpend wat jij allemaal mee maakt op medisch gebied. Ik heb nog geeneens alles gelezen – omdat ik van het lezen al ellendig wordt. Laat staan ‘hoe dat voor jou is….’
Zo’n drain om de druk ervan af te halen – wat de oorzaak ook moge zijn – lijkt me minder-naar dan die lumbaalpuncties met alle risico’s van dien.
Een drain is natuurlijk ook niet ideaal, maar lijkt me – relatief gezien – meer hanteerbaar. Nog even volhouden, want pfffffew….����
Hopelijk word je binnenkort goed geholpen. En komt er weer wat licht aan het einde van de tunnel. En kun je langzaam aan weer wat meer gaan leven – zonder die heftige pijnen….��
Ook al voel ik me van deze afstand nogal machteloos tav jouw situatie: mijn medeleven. Hou je taai, lady! ������
��Hartelijke groet van Suus
Interessante reacties en ook wel (heel) herkenbaar. Dat afwisselen actief – rust – actief – rust etc. Die balans zoeken.
Moeijjjlijk voor mij…!!!
Tsja, ik ben er nog steeds niet klaar mee. Acceptatie is nog steeds discutabel. Evenzo mijn veerkracht….
Er zijn dagen/ momenten dat ik mij goed voel; ‘niets aan de hand’. En zo zie ik er dan ook uit. Maarrrrr, dat zijn momentopnames – kan ik wel zeggen.
Want, af en toe ben ik ook gewoon helemaal op. De hoofdpijn en misselijkheid (meestal agv vermoeidheid, stress, onderliggende twijfels/ spanningen) kan mij gewoonweg uitschakelen. En dan verdwijn ik noodzakelijkerwijze ‘achter de coulissen’. Gordijnen dicht. Alleen rust/ slapen en Paracetamol helpt dan nog….
Ofwel; ik word minimaal eenmaal per week ‘op mijn plaats’ gezet. En dan heb ik nog geeneens een echte baan..! Wel 4 – 5 soorten vrijwilligerswerk over de maand verdeeld; dat dan weer wel…;-&
Naja, als ik Christel, Peter en Henk zo lees, ben ik niet de enige die hiermee worstelt….
- @Dwarrel. Ik ben het gedeeltelijk met jou eens qua grijze of zelfs donkergrijze gebieden mbt – zonder onderscheid (qua individuele achtergrondinfo) – de uitvoering vd Participatiewet in sommige gemeenten; i.h.b. bijv. Rotterdam. Dan heb je het over de 20 uur per week papier prikken of schoonmaken om arbeidsritme op te bouwen. Dat kan als (zeer) ondermijnend ervaren worden. Mede omdat de banen niet voor het oprapen liggen….
Daarentegen kan expliciet ‘zelf verkozen’ (eigen regie!) vrijwilligerswerk wel waardevol zijn. Om bijv. voor andere mensen iets te kunnen betekenen, kan (veel) voldoening geven. Sowieso vind ik sociaal actief zijn/ blijven oké. Vooral wanneer nagenoeg al jouw collega’s vrijwilliger zijn…
Maar, soms is het anders – qua beleving. Zoals de situatie wanneer vrijwilligerswerk op arbeidsverdringing gaat lijken; a.g.v. overheidsbezuinigingen…. Bijvoorbeeld wanneer je als vrijwilliger het gevoel hebt dat je tussen de profs opereert en/ of zelfs werk naar jou toe geschoven krijgt door hen, terwijl zij ervoor betaald worden. En jij niet…. Dat kan weleens gaan steken qua positie (AUW!).
Terwijl je ook kunt denken aan:
* op een rustige wijze arbeidsritme opbouwen
* oriënteren op een ander, nieuw type werk of doelgroep – zonder meteen overladen te worden met diverse verantwoordelijkheden
* een sociaal (professioneel) netwerk opbouwen
* blijven leren/ ontwikkelen
* jezelf presenteren, profileren etc.
Maar om binnen jouw eigen werksetting vrijwilligerswerk te gaan doen, kan inderdaad discutabel zijn. Het hangt geheel af van de situatie en – natuurlijk ook – jouw eigen beleving/ oordeel. Mbt jouw gevoel van kwetsbaarheid en/ of rechtvaardigheid….
Hiermee wil ik aangeven dat hieromtrent veel nuances aanwezig zijn – qua positie. Dat is en blijft een persoonlijke uitzoeker. Een paar weken of 2 maanden proeftijd om uit te zoeken of het vrijwilligerswerk jou past qua inhoud, sfeer, achtergrondinfo, doelgroep etc. is daarom een aanrader…!
Een positieve instelling helpt. Maar het is wel belangrijk om bepaalde grenzen aan te houden qua aantal uren (per organisatie). Soms kun je ook jouw aandacht verdelen over verschillende organisaties. Duidelijke afstemming en afspraken zijn belangrijk. Sommige organisaties hebben dat prima op orde.
En soms is het gewoon een dagdeel inzet of een aantal shifts (van 2-3 uur) tijdens een cultureel festival. Een pop- of (kleinkunst) theaterfestival. Vind ik iig erg leuk..! Mede omdat je zelf dan ook wat kunt zien – als tegenprestatie. En de gezelligheid.
Een heel uitgebreide reactie, omdat ik het zo al een x-aantal jaren doe…. Mijn halve leven al..!
Interessant en herkenbaar item. Slapen na een aantal uren werken, is niet zoals je – in de eerste instantie – zou wensen. Het voldoet niet aan het/ jouw ideaalplaatje. Maar, als je het werkelijk nodig hebt, zou ik aanraden om het te doen. Ik ken wel meer mensen die dat doen; deeltijd werken in combinatie met een chronische aandoening. Een paar uurtjes rust pakken, helpt dan om het vol te houden. Wanneer je dat ervoor over hebt om in het arbeidsproces te blijven – omdat jij jouw werk waardevol vindt, zou ik het doen. Uiteraard spelen financiële (thuisadministratie) aspecten soms ook nog mee….
Ik ben zelf een aanhanger van Positieve Gezondheid. Een arts Machteld Huber introduceerde het concept positieve gezondheid in Nederland in 2012. In dit concept wordt gezondheid niet meer gezien als de af- of aanwezigheid van ziekte, maar als het vermogen van mensen om met de fysieke, emotionele en sociale levensuitdagingen om te gaan en zoveel mogelijk eigen regie te voeren.
In deze visie is gezondheid niet langer meer strikt het domein van de zorgprofessionals, maar van ons allemaal. Het gaat immers om het vermogen om met veranderende omstandigheden om te kunnen gaan. Daarmee biedt dit nieuwe gezondheidsconcept een alternatief voor de definitie van de World Health Organisation (WHO).
De gezondheidsdefinitie van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) uit 1948 voldoet niet meer. Deze definitie luidt: Gezondheid is een toestand van volledig fysiek, geestelijk en sociaal welbevinden en niet van louter het ontbreken van ziekte. Volgens deze definitie zou eigenlijk bijna niemand gezond zijn…
Gezondheid is het vermogen van mensen zich aan te passen en een eigen regie te voeren, in het licht van fysieke, emotionele en sociale uitdagingen van het leven. Positieve gezondheid kent 6 dimensies: lichaamsfuncties, mentale functies en beleving, sprituele/existentiele dimensie, kwaliteit van leven, sociaal-maatschappelijke participatie en dagelijks functioneren (Huber).
Nb. Bovenstaande heb ik gekopieerd van onderstaande websites, waarop nog veel meer interessante info en voorbeelden te vinden zijn….
Meer info? http://www.allesisgezondheid.n…positieve-gezondheid
https://www.zonmw.nl/nl/over-z…ositieve-gezondheid/
https://www.mijnkwaliteitvanleven.nl * hiermee kun je jouw eigen situatie in beeld brengen; meetbaar; qua bovenstaande 6 dimensies. Een aanrader om meer inzicht te verkrijgen..! Daarnaast kan het handig zijn als persoonlijk handvat in een gesprek met een zorgprofessional/ arbodienst.
Anyway, succes gewenst..!
Erik Tam geplaatst:Ik vind het hele idee van vrijwilligers werk heel mooi maar het probleem is dat mensen op een gegeven moment toch bepaalde dingen van je gaat verwachten ,En dan is het opeens niet echt meer vrijwillig,Bijvoorbeeld af bellen op het laaste moment dat valt niet in goede aarde en je wilt dan ook niet je gezicht verliezen dus ga je maar wel heen.Ik ben wel van mening dat je iets moet ondernemen dus als je zoiets gaat doen dan zullen er goede afspraken gemaakt moeten worden
Vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend, is het gezegde. Zo heb ik het geleerd. En eigenlijk vind ik dat wel plausibel. Er zitten immers (letterlijk en figuurlijk) mensen op jouw ‘semi-vrijwillige’ diensten te wachten. Daarvoor is er toch enig plichtsbesef nodig….
Vrijwilligerswerk dan wel sociaal actief zijn/ blijven, vind ik ‘an sich’ oké. Vooral wanneer al jouw collega’s vrijwilliger zijn.
Maar, soms is het anders – qua beleving. Zoals de situatie wanneer vrijwilligerswerk op arbeidsverdringing gaat lijken; agv overheidsbezuinigingen…. Bijvoorbeeld wanneer je als vrijwilliger het gevoel hebt dat je tussen de profs opereert en/ of zelfs werk naar jou toe geschoven krijgt door hen, terwijl zij ervoor betaald worden. En jij niet…. Dat kan weleens gaan steken (AUW!).
Terwijl je ook kunt denken aan arbeidsritme opbouwen; oriënteren op ander, nieuw type werk; een (professioneel) netwerk opbouwen; blijven leren/ ontwikkelen en jezelf presenteren, profileren etc.
Willen en kunnen (werken), zijn 2 verschillende items. Soms kan en wil ik veel; om vervolgens weer op mijn plek gezet te worden. Acceptatie (van mijn eigen kwetsbaarheid) blijft een terugkerend iets bij mij. Daarnaast het ruimte verkrijgen om op te bouwen. En om in te mogen werken. Een sociaal-veilige leer-werkomgeving..? Wellicht vanuit vrijwilligerswerk experimenteren. Dat kan ook veel voldoening geven. Het ‘onder de mensen’ blijven vind ik eigenlijk nog het meest belangrijk…
“Dat je niet nog een traject mag volgen binnen het UWV weet ik niet. Je zit toch in de WGA en ik neem aan dat de UWV toch ook graag wil dat je weer werk vindt. Misschien idd idee (wat John ook al voorstelde) om een gesprek met de arbeidsdeskundige aan te vragen? Maar nogmaals, ik weet niet hoe dat gaat, omdat ik zelf net in het WGA-traject zit.” Ref. Jouw reactie.
Dankjewel voor jouw reactie, @Dwarrel..! M.b.t. een eerste (of – misschien – een tweede begeleiding) re-integratie is het wellicht een kwestie van de juiste timing vinden. In combinatie met vertrouwen en over voldoende incasseringsvermogen beschikken.
Ruimte om het (zelf)vertrouwen op te mogen bouwen binnen een werksituatie en/ of maatwerk is de crux..! Een begeleider die de re-integratie instrumenten op een tactvolle wijze inbrengt, kan waardevol zijn. Bij andere mensen wel gezien…!
Nb. zelf nog niet mee gemaakt. Ik kreeg tegenstrijdige adviezen mbt open kaart spelen of niet.
Suus geplaatst:John geplaatst:Omdat je een WGA uitkering heb, is er de mogelijkheid om via het UWV te re-integreren. Je kan hiervoor een gesprek aanvragen met je arbeidsdeskundige bij het UWV. Op de website van het UWV is hier meer informatie over te vinden;
https://www.uwv.nl/particulier…de-arbeidsdeskundige
en dan onder het hoofdstuk; Re-integreren tijdens mijn WIA uitkering
Beste John,
Dankjewel voor jouw reactie. Dat UWV-traject (re-integratiebureau) heb ik al achter de rug; vanaf 2010. Dat heb je kennelijk niet helemaal ’tussen de regels door’ kunnen lezen. Daarnaast vanaf 2014 nog mijn eigen investeringen gedaan mbt extra bijscholing.
Inmiddels vanaf 2010 heel veel gesolliciteerd. En een tweetal tijdelijke werkstages, 3 tijdelijke banen, – met wisselende ervaringen -, verder. Ook het nodige vrijwilligerswerk gedaan; bij verschillende organisaties. En nog actief in het vrijwilligerswerk. Maar, nog steeds die hartenwens…..
Men zegt ‘hier en daar’: ZZP-er worden..! Wanneer ik een partner met een vaste baan had gehad, had ik dat ietwat beter aangedurfd. Nu niet. Immers al genoeg gezien tijdens mijn vrijwilligerswerk als schuldhulpmaatje…..
En ja, ietwat meer hulp en/ of de gunfactor kan ik wel gebruiken. Maar, een tweede UWV-traject zit er niet meer in; zoals ik het begrepen heb….