@sabijn
Aangemaakte reacties
Ik kamp al 15 jaar met psychische problemen en vind t ook nog steeds moeilijk om te accepteren dat t waarschijnlijk nooit helemaal weggaat. Wat me wel helpt is om stil te staan bij kleine verbeteringen. Ik vergelijk mezelf nu dan met een periode dat het slechter ging en zie dan toch dat ik vooruit ga. En ook met anderen stil staan bij je angsten over dat bepaalde dingen nooit weg zullen gaan. Mijn ervaring is alleen dat mensen snel de neiging om te bagataliseren en moed in te spreken (het komt wel goed!) en dat ik me dan juist heel erg onbegrepen voel. Dus kies je mensen zorgvuldig uit zou ik zeggen ��
Hoi Dwarrel,
lastig zeg, ook vooral heel vervelend dat je therapie niet goed loopt. Heb je dat al durven/kunnen bespreken? Lijkt me heel belangrijk daar iets mee te doen!
Schaamte ken ik ook maar al te goed.. het is zo lastig uit te leggen wat er ‘scheelt’ omdat hetniet gewoon een zichtbaar gebroken been is. En ik wil ook niet al Mn diagnoses zomaar op tafel leggen, bang voor stigma. Ik denk dat t begint bij het accepteren van jezelf (maar das makkelijker gezegd dan gedaan!!!) endat dande schaamte af zal nemen. Maar hoe doe je dat hè? Sowieso met een goede begeleider of therapeut dus ik hoop echt voor je dat je iets aan je situatie op dat gebied kunt veranderen.
Ik heb gelukkig een team van hele fijne therapeuten om me heen in de langdurige zorg, dus ik krijg veel tijd en voel dat ik goed geholpen wordt. Afgelopen week nog met mijn vier behandelaren om de tafel gezeten!
Misschien kun je nadenken over wat je wel durft te zeggen aan anderen? Daar ben ik ook mee bezig, opkunnen ik binnenkort een gesprek heb voor nieuw werk. En oefenen en hopelijk positief bevestigd worden..
Fijne dag!
Hoi Dwarrel,
Wat naar dat je zo weinig vrienden hebt. Dat is totaal niet helpend als je je al down voelt.. ik kan me voorstellen dat t met je somberheid ook heel lastig is om nieuwe vrienden te maken want dat kost zoveel energie. Ik weet dat er een site is voor mensen met een psychische kwetsbaarheid waarop je mensen kunt ontmoeten om leuke dingen mee te doen. Zou dat wat voor je zijn? Dan zoek ik even op hoe het ook alweer heet. Misschien komen er leuke contacten uit voort waarbij je je jezelf kunt zijn!
Ik hoop heel erg voor je dat je vrijwilligerswerk kunt/mag doen, want al is het maar een ochtend in de week, dan kan al structuur, contacten en voldoening geven. Ik zou het zeker vragen bij je gesprek! Ik denk namelijk dat het wel mag in de tussentijd dat je nog geen betaald werk hebt, als je ook maar op zoek gaat naar betaald werk.
Zie je dat traject trouwens een beetje zitten? Hopelijk pushen ze je niet naar betaald werk als je dat nog niet aankan. Goed je grenzen aangeven! Spannend hoor, heel veel succes!
Trouwens ik ken het boek dat je noemt, heb ik ook mee gewerkt. Heb jij iets dat jou helpt tegen je stemmingswisselingen? Bij mij heeft uiteindelijk medicatie een wereld van verschil gemaakt!
Hoi Dwarrel,
Ja je hebt gelijk: ik zou mijn PS (en andere diagnoses) ook niet (meteen) noemen, veel te bang voor het stigma inderdaad. Wat vervelend dat jij daar ook echt last van hebt gehad. Dat is gewoon niet eerlijk hoe ze alles op je problematiek schuiven!
Wel zit ik er mee hoe ik dan mijn vermoeidheid moet verklaren aan toekomstige collega’s en werkgevers. Het ‘helpt’ dat ik kan zeggen dat ik depressief ben geweest na mijn moeders overlijden en dat ik daarvan nog aan het herstellen ben. Dat is maar de halve waarheid, maar dat begrijpen mensen tenminste.
Je zegt dat ik nog jong ben en er met therapie wel bovenop kom en dat hoop ik natuurlijk ook, maar ik heb al ruim tien jaar intensieve therapie (ook meerdere klinische behandelingen) dus soms verlies ik die hoop een beetje.. herken je dat? Bij mij komt mijn PS en PTSS echt uit Mn hele vroege jeugd dus dat is niet zo makkelijk ‘opgelost’. Al hou ik hoop op kleine verbeteringen hoor! En ik denk dat je dat ook moet hebben met een PS. Het gaat immers nooit echt over, maar je kunt wel werken aan. Je klachten, zelfinzicht, kunnen inspelen op crisissen etc. Daarin ben ik gelukkig al veel gegroeid. Heb jij concrete dingen waaraan je werkt of wil werken? Als me er iets over wilt zeggen hoor!
Fijn om zo even over dit soort dingen te kunnen ‘praten’ ��
Hoi Dwarrel,
Ik herken jouw probleem, ben zelf ook afgekeurd vanwege een persoonlijksstoornis, eetstoornis, PTSS en depressie. En ik was pas 20.. eerst heb ik mijn opleiding moeten afbreken en vervolgens heb ik nooit betaald werk kunnen doen. Het is zo moeilijk om dat te accepteren. Natuurlijk kun je ook leuk vrijwilligerswerk doen (en dat doe ik ook) maar ik wil in ieder geval ook graag mijn eigen geld verdienen en ‘bij de maatschappij horen’. Ik vind t vaak heel lastig om te reageren op vragen als ‘wat doe jij in het dagelijks leven?’ Want wat moet ik zeggen? Als ik zeg dat ik vrijwilligerswerk doe zie je mensen denken: zij is nog jong, wat is er dan met jaar aan de hand?
Wel lukt t me soms om tevreden te zijn met wat er nu wel is: leuk werk al is het vrijwillig, goede therapie gevonden, fijne vrienden. Dat gun ik jou ook, dat je ondanks je beperking weer wat kleine gelukjes kunt vinden en waarderen. Wat ik ook probeer (en lang niet altijd lukt hoor!) is mezelf niet te vergelijken met leeftijdsgenoten (die werken, kinderen hebben etc.) of met mezelf toen het nog beter ging, maar met anderen die in dezelfde situatie zitten of ten op zachte van drie jaar geleden toen ik nog zwaar depressief thuis zat. Misschien kan jou dat ook helpen: eennieuwe standaard stellen.
hartelijke groet
Dankjulliewel voor je reacties.
Wat jij zegt Dwarrel herken ik wel. Ik heb ook weinig zelfvertrouwen en vind t al helemaal moeilijk om mezelf ’te verkopen’ tijdens een sollicitatiegesprek bijvoorbeeld. Maar ik vind t wel een goede tip van jou Natasja om te kijken naar hoe ik het kan omvormen naar sterktes en daar iets over te zeggen tijdens zon gesprek. Toch blijf ik bang voor de reacties en vooral de vooroordelen die mensen kunnen hebben. Ik vertel bijvoorbeeld niet snel dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb want dan ben ik bang dat mensen meteen denken dat ik psychisch gestoord ben ofzo, al helemaal als ze horen dat ik borderline heb. Maar toch zal ik in ieder geval moeten aangeven dat ik bijvoorbeeld weinig energie heb, want ik kan gewoon geen hele dag werken, en dan zullen mensen toch vragen stellen vrees ik.. lastig hoor!
Dwarrel, wat is trouwens een WGA-traject? Ik zit in de (oude) Wajong en heb nauwelijks contact met het UWV. Ze laten me grotendeels met rust omdat ik nu een studie doe.
Groetjes,
Sabijn