Ik denk dat je in gesprek heel duidelijk kunt uitleggen zoals hierboven, dat er geen reintegratiemogelijkheden zijn voor je. Omdat je in WGA zit nemen ze daarover contact op, deze afdeling, net als het werkbureau, weten niet specifiek van jouw beperkingen, gezien de wet privacy. WGA betekent inderdaad dat ze nog contact zoeken, dat je contact geeft, maar 100% wga betekent nog steeds 100% arbeidsongeschikt hoor!! Ga met ze in gesprek en wees duidelijk, maar dat begrijpen ze vast!!

Wat socrates al zegt, het gaat hier om de beperkingen op jouw werkmogelijkheden.

In het keuringsgesprek is het dan belangrijk duidelijk te maken hoe jouw aandoening jou beperkt, bijvoorbeeld door uit te leggen wat je aankunt op een dag, heb je extra rust nodig, hoelang kun je iets ondernemen en wat gebeurd er als het niet goed gaat. Heb je extra hulp nodig, wat is de prognose.
Je kunt het ook van te voren voor jezelf op papier zetten om mee te nemen in het gesprek.

Sterkte en succes, ineke

Heb je vanuit het uwv werkbureau geen actieve begeleiding daarbij, of wil je dat nu liever niet? Ik weet dat vanuit specialistische zorginstellingen zoals bij mij toen heliomare, een arbeidsdeskundige, of een jobcoach mee kan gaan in het gesprek met een mogelijke werkgever. En jammer genoeg, moet je soms ook geluk hebben met een werkgever die ervoor openstaat jou die kans te geven ?

Neem hiervoor wel even belastingtechnische hulp erbij. Ik kreeg toen ook een hoger bedrag inenen voor de transitievergoeding van mijn werkgever, en onze ‘accountant’ ging berekenen of ik dan idd te hoog uitkwam, volgens hem kon hij het anders over meer jaren verdelen en of je er dan gemiddeld onder bleef of zoiets!! Dus even laten checken voor je aangifte!
Verder voor nu even rust en duidelijkheid van het uwv, fijn voor je!
Het dubbele gevoel. Herkenbaar!! Dat is een proces. Jij bent enkel qua arbeid ongeschikt bepaald he. Absoluut niet als persoon!! Dit is de kans, om je leven naar jouw kunnen in te richten. En in die flow, komt jouw mooie ik naar voren!!

Heel lastige is dat, een onzichtbare beperking overbrengen. En hoezeer sommige aandoeningen ‘erkend’ zouden moeten worden, hebben sommige artsen hun eigen mening daarover.
Ik heb mijn eigen ervaring mbt NAH hierbij in mijn gedachten. Laat je niet ontmoedigen, zet je doel voor ogen en ga ervoor. Probeer je niet sterker voor te doen dan je bent, leg bij lastige vragen duidelijk uit wat het met je doet. Soms proberen ze je een beetje uit te testen. Ik kreeg bijv de vraag. Wat doe je dan de hele dag, tv kijken of zo. Daarop legde ik uit dat juist tv mij teveel prikkels bezorgd. Energie zuigt.

Toe te voegen aan je medische dossier, naast medische verslagen, ook jouw persoonlijke situatie;
Inderdaad een lijst met wat je hebt gehad en gedaan aan behandelingen. Wat heeft het je gebracht.
Daarbij is een dagbeschrijving, daarbij een typerende slechte dag in het oog nemen; van activiteit tot activiteit, wat doet het met je, rustmomenten, herstelperiode.
Waar heb je z.n. hulp bij nodig, huishouden, kinderen.
Deze stukken nam ik ook geprint mee om evt voorbeelden uit te kunnen voorlezen, mocht je een blackout krijgen.

Heel veel succes en sterkte, bij meer vragen hoor ik je graag. Ineke.

Hmm ik zou bij het uwv even navragen of dat verplicht is, en dan bedenken wat voor jou beter voelt. Ik was het bijv niet verplicht bij bepaalde partijen, maar ik vond het zelf makkelijker overleggen…. maar goed ik had daar geen problemen mee behalve dat de bedrijfsarts al bij aanvang verwachtte dat reïntegreren niet zou werken bij mijn problematiek ?, en ik het daar eerst niet mee eens was?

O wat blijft het moeilijk om zo’n arts te overtuigen van beperkingen, waar jij ook niet voor hebt gekozen!! Ik wil met je meedenken, maar kan geen garanties geven. Als je al een sterk verslag van een specialist hebt, denk ik dat je daarnaast, het beste kunt omschrijven, wat de ptss met jou persoonlijk doet. Hoe ziet jouw dag eruit, heb je rustmomenten nodig, welke activiteiten kun je nog, en wat voor hulp is er nodig?
Wat gebeurd er, als het niet goed met je gaat. En ook belangrijk, wat gebeurd er dan met je, of met anderen, als je op de werkvloer zou zijn? Dus de beperkingen die jouw psychiater in het verslag heeft gezet, vertalen naar persoonlijke situaties. Voorbeelden.

Ik hoop dat je hier zo wat aan hebt!!
Succes en sterkte, Ineke