Home › Forums › Je draai weer vinden › Grenzen, stress en intolerantie
Grenzen, stress en intolerantie
Hallo Samen Veerkrachtig, Het is de tweede keer dat ik mijzelf aanmeld en registreer. Met een nickname… Ambi van Ambivalentie en impliciet ook Ambitie om dolgraag deeltijds te willen werken en mijzelf te (blijven) ontwikkelen. De balans zoeken tussen inspanning en ontspanning is mijn ding. Zelf weet ik het wel, maar het botst soms met de verwachting vanuit de werkomgeving. Want, mensen zien niets aan de buitenkant. Ik probeer stress zoveel mogelijk te mijden. Maar, als collega’s gestrest zijn en hierdoor weinig begrip kunnen opbrengen (en impliciet oordelen), voel ik me dus bezwaard. Het e.e.a. botst met ‘aardig gevonden willen worden’ en/ of acceptatie van mijzelf – inclusief fysieke en energieke beperkingen – en de wens om geaccepteerd/ gerespecteerd te worden door mijn werkomgeving. Mijn grenzen bewaken en aangeven, geeft mij stress – heb ik inmiddels ervaren. Naja, ik werk momenteel wel voor zo’n 16 – 24 uur per week binnen Zorg en Welzijn als ambulant begeleider, maar ik wil een overstap maken naar wat anders. Met een arbeidsbeperking is een nieuwe werkgever extra lastig mbt ‘Wat vertel ik wel of niet?’ Tijdens de economische crisis vanaf 2008 – 2016 betekende ‘open-en-eerlijk-zijn-over- wat-je-wel-kan’ als kandidaat meestal : ‘we hebben een andere kandidaat gevonden die beter in het profiel past’. Nu is het anders, maar niet perse minder-moeilijk. Want, wel binnen komen als werknemer met jouw open-en-eerlijk-verhaal, maar na een aantal maanden stevig jouw grenzen moeten bewaken…. Hup, in ene keer – zonder overleg – 2 klanten erbij en richting 32 uur per week zitten tijdens de zomervakantie. Want, het is zooo druk en zoveel aanmeldingen dat ze jouw afgesproken uren-aantal gewoon vergeten….. En dan zo’n ruim 2 maanden moeten wachten om hierover in gesprek te kunnen komen, want ‘wij-hebben-het-veel-te-druk’. Etc. Etc. Het contrast tussen gezond – versus – gedeeltelijk gezond & arbeidsbeperkt wordt hiermee genegeerd. Poeh hee, zo is er altijd wel wat….
Bij voorkeur werk ik, op een respectvolle wijze, ambulant in loondienst. Maar, als het respect ontbreekt en er misverstanden ontstaan. Dan zou ik het liefst zzp’er zijn via de Nationale Hulpgids. Maar, dat heeft ook weer zo zijn risico’s en/ of financiele implicaties…..
Herkenning?
Hoe gaan jullie hiermee om?
En/ of tips hoe hiermee om te gaan bij een evt. volgende werkgever?
Je hebt al heel veel ervaring opgedaan lees ik. Knap dat je het allemaal zo vol houdt.
Het leren grenzen aangeven terwijl je grens iedere dag anders kan zijn en je die zelf ook moet ontdekken is in mijn ervaring een lastige. En is deze aangeven op het werk nog hele andere koek dan bij familie of vrienden, terwijl dat ook moeilijk is. Zelf kan ik je niet echt helpen met ervaring op het werkgebied doordat ik zelf niet meer werk (door ziekte). Wel weet ik dat er werkgevers zijn waarbij de werknemers wel centraal staan en ook met alle minder fijne kwaliteiten rekening wordt gehouden Ik hoop dat je er zo een vind en met plezier aan het werk kunt gaan!
Dankjewel Charlotte. Sterkte gewenst met jouw gezondheid!
Of : misschien had ik het beter anders kunnen formuleren in de header bovenin.
Het contrast tussen ‘gezond’ – versus – ‘gedeeltelijk gezond & arbeidsbeperkt’.
Ofwel : het contrast tussen voltijdwerkers – versus – deeltijdwerkers om uiteenlopende redenen.
Het hebben van ‘jonge kinderen’ wordt dan weer gemakkelijker geaccepteerd/ getolereerd dan een onzichtbare arbeidsbeperking. En het gevoel van afwijzing; eerst jaren-lang tijdens het solliciteren en vervolgens ‘hier en daar’ op de werkvloer, maakt een individu onzeker.
Afwijzing omdat je niet zou voldoen aan bepaalde maatschappelijke verwachtingen.
Want, ik wil mijzelf graag inzetten voor andere mensen of voor de samenleving. Maar, ondertussen wil ik mijzelf als uitvoerder ‘zo nu en dan’ gezien en gehoord voelen. Ofwel: gerespecteerd worden. Een positieve, enigszins stabiele, werksfeer is belangrijk om het werk vol te kunnen houden. Goed Werkgeverschap. Juist dat heeft effect op de kwaliteit van de dienstverlening en/ of de cliënten waar je het voor doet.
En het is eveneens nogal paradoxaal m.b.t. het overheidsbeleid. ‘Dat mensen met een arbeidsbeperking zoveel mogelijk bij reguliere werkgevers aan de slag zouden-moeten-kunnen’ in plaats van een sociale werkvoorziening ofzo-iets-dergelijks. Jetta Klijnsma zag het allemaal zeer positief in; de realiteit is een stuk weerbarstiger. Bezuinigingen, hoge werkdruk, stress etc.
Qua arbeidsbeperking zijn er diverse sub-categorieën, wat soms verwarrend kan zijn qua beeldvorming :
– WaJong tbv gz of gzz items op jonge leeftijd
– WSW tbv mensen met een verstandelijke beperking en/ of anderszins gz of ggz kwetsbaar
– Participatiewet (sinds 1-1-2015 ipv de WWB) tbv mensen met een grote(re) afstand tot de arbeidsmarkt om uiteenlopende redenen; waarvan de zgn. 45-plus leeftijd een van de meest precaire redenen kan zijn
Bovenstaande 3 sub-categorieën staan in het zogenoemde Doelgroepregister. Gekoppeld aan diverse voordelen en risicobeperkende maatregelen voor werkgevers.
– WIA-WGA tbv mensen die op latere leeftijd een chronische ziekte of handicap hebben gekregen, welke al dan niet (tijdelijk) te stabiliseren is middels medicatie en/ of revalidatie
WIA-WGA staat dus NIET in het Doelgroepregister, zodat je zelf een keuze kunt maken om open kaart te spelen of niet. Om hier een goede/ verstandige keuze te maken, vind ik nogal lastig in te schatten tijdens een sollicitatieprocedure. Open kaart spelen heeft mijn voorkeur, maar dan nog wordt het t.z.t. vergeten en zul je zo nu en dan op jouw strepen moeten staan naar leidinggevenden of collega’s….
Je hebt soms een dikke olifantenhuid nodig om jouzelf te kunnen handhaven op de werkvloer. Bij de FNV ben ik uitstekend geholpen bij concrete vragen, maar op het gebied van het ietwat-breder kwartiermaken t.b.v. een deeltijdwerk-wens vanwege een arbeidsbeperking (chronische aandoening) heb ik mijzelf een roepende in de woestijn gevoeld.
Enige jaren terug ook bezig geweest met de website ‘Onbeperkt aan de Slag’. Maar, daar waren indertijd nauwelijks vacatures die bij mijn vakgebied ‘Zorg enWelzijn’ en/of opleidingsachtergrond pasten. Wel zorgverzekeraar callcenter werk t.b.v. een 3 weken-durende training met een verbijsterende 32 – 40 uur per week (😲???). “Tsja, snappen ‘ze’ het eigenlijk wel..?”, dacht ik dan…
Eenmaal bij KCC in Zoetermeer vlak voor de finish (borrel) weg gestuurd in het najaar van 2013 alweer. Oke, het bleek dus achteraf bezien een afvalrace te zijn. Anyways, ik heb al een lange, eenzaam-makende zoektocht naar passend werk achter de rug. Gefrustreerd😣en dan weer een periode murw😩😑…
Nu is de arbeidsmarkt relatief gezien gunstiger geworden qua vraag en aanbod. Maarruh, wat zou ik toch graag ietwat meer lotgenootcontact wensen☺Wie-o-wie..?
Hoi Ambi,
ik ben het eens met Charlotte: knap hoe je het toch allemaal doet!
Ik herken de worsteling wel maar heb redelijk geluk gehad wat werkgevers betreft. Mijn een na laatste werkgever had toen ik in dienst kwam alleen maar mensen in deeltijd in dienst en heeft nooit om overuren gevraagd tot de dag dat ik ziek werd. Mijn laatste werkgever was volledig inclusief, als ik zei, vandaag lukt het niet dan was het voor hem duidelijk dat hij een andere oplossing moest zoeken. Helaas nu volledig afgekeurd en zo graag ik ook zou willen, ik blijf nauwelijks lang genoeg overeind om de afwas te doen.
Ik volg onbeperkt aan de slag ook al een aantal jaren. Ik heb het idee dat ze nu veel beter zijn dan vroeger, meer vacatures en meer kennis over hoe de fork in de steel zit. Als ik jou was zou ik het gewoon nog eens proberen.
Verder wat je zegt over de uren: je werkgever weet wat die van jou kan verwachten qua uren dus als hij dat vergeet dan is het een kwestie van te laten weten dat het echt niet gaat gebeuren, hoe graag hij dat ook wilt. Zolang jij het probleem namelijk gaat oplossen hoe kleiner wordt de kans dat hij naar een andere oplossing gaat zoeken. Ik snap dat dat heel moeilijk is, ik had nog moeite om mijn volledig inclusieve werkgever te laten weten dat ik zaken moest uitstellen of afzeggen. En dat terwijl hij er altijd goed op reageerde maar goed protestantse werkethiek is er met de paplepel ingegoten, bij ons allemaal denk ik. Heel hard je best doen en als het niet lukt gewoon harder werken. Bij ons beperkten/chronisch zieken is dat natuurlijk vaak geen mogelijkheid maar het is evengoed niet onze schuld! Wij werken namelijk al superhard om dit lichaam draaiende te houden.
Ik denk dat je tegen iedere werkgever gewoon heel duidelijk moet zijn wat je wel en niet kunt. Voorspelbaarheid is voor een werkgever een van de belangrijkste zaken. En dan is het graag of niet.
Laat ons weten wat je gaat doen!
Succes alvast
Groetjes van Antje
Hallo Antje,
Dankjewel voor jouw uitgebreide reactie. Inderdaad : de inclusieve werkgever. Daar gaat het om..! Soms denk/ vermoed ik dat het e.e.a. in de (Rand)stad ietwat minder tolerant is dan in de provincie. Of : de tegenwoordige grootschaligheid; inclusief de hardere zakelijke/ efficiënte productie-draai houding; van Zorg- en Welzijnsinstellingen – na de zoveelste fusie of re-organisatie….
Pffff, al die verschillende belangen..! Op een vriendelijke, tactvolle wijze weerbaar zijn op de werkvloer (- zonder schuldgevoel -), is een kunst. Dat hoge, Calvinistische werkethos past niet meer bij een persoon met een chronische ziekte, die zo-rustig-mogelijk-gehouden-moet-blijven (middels medicatie en leefstijl). Maar bij spanningen op de werkvloer en/ of wanneer de vermoeidheid toeslaat, is dat juist een probleem.
Maargoed, als ik jouw verhaal lees, – qua huidige gezondheidsituatie -, dan mag ik eigenlijk niet klagen….
Hou je taai💪en nogmaals hartelijk dank voor jouw meedenken en betrokkenheid.
- Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.