Ziek, afgekeurd, willen werken, maar kunnen?

ik ben altijd heel actief geweest, werkte bij mijn moeder 28 uur 10 jaar lang, daarnaast nog in een gezin, schoonmaakbaan, tijd over vrienden en hobby en voldoende mogelijkheden voor eigen kinderen en huishouden te combineren.

Onmogelijk denk ik nu! Mijn moeder mocht haar eigen dochter niet meer tegen betaling in huishouden laten werken dus nam ik een baan bij meander aan, voor dat deel. Dus nog 21 uur bij mam en 12 tot 15 uur bij meander.

mam ging het slechter kwam in verpleeghuis dus voor dat deel zat ik in ww, had wat uren over dus meer werken bij meander, dochter helpen post rond brengen.

Toen gebeurde het, ik werd aangereden. De zichtbare letsels nihil, hoofdpijn, pijnen nek, schouders knie handen arm. Piepende oren, geheugenuitval en veel moe.

2 jaar ziek, revalidatie bracht geen verbetering. Nu  wga voor 100 procent. Wacht op nieuwe plaats voor revalidatie maar die weten niet wat verstandig is om aan te bieden aan revalidatie.

Feitelijk word verwacht dat ik weeR ga werken. Wat precies kan ik? Geheugen laat mij vaak in de steek, werken doe je met je handen, lang zitten staan lopen lukt niet. Soms weet ik niet hoe ik thuis kom terwijl ik in mijn eigen straat sta!

Heb laatst een feestavond gehad, heb 2 tot 3 weken nodig om mijn draai weer te vinden.

Iedereen zegt je ziet er goed uit, leuk compliment maar dat betekend niet dat ik mij goed voel. Ook mijn altijd stralende glimlach verraad niet hoe het met mij is. Mijn goede humeur doet ook al een kerngezond oordeel uitspreken. De hele dag pijn en een pijnvolle nachtrust schuilen achter deze uiterlijke kenmerken en met wat poeder en crème is dat prima te verhullen.

Zou graag weer aan het werk gaan, heb altijd zwaar en intensief gewerkt, maar nu wat dan.

financieel ben ik idioot erop achteruit gegaan, ga ik werken hou ik een tijdje  loongerelateerde uitkering maar na een tijdje val je ook weer terug, geen idee als het zou werken hoe het zou werken. Wga is toegeschreven tot 2019 en dan? Allemaal dingen waar ik mij nu niet druk over wil maken.

Toch niet onbelangrijk het Past bij mijn zonnig humeur om mij niet druk erover te maken.

Hoe weet ik wat ik nog kan, iets beginnen en opgeven is voor mij hetzelfde als falen. Thuiszitten ook niet echt mijn ding. Terwijl ik massa’s mensen oM mij heen heb, heb een fijne hobby met vele sociale contacten. Het feit is ik weet niet wat en hoe ik wat kan doen. Mijn lichaam  zit mij dwars mijn geheugen speelt een spelletje met mij en wat doe ik?

Dit lange verhaal is zeker niet per see waar iemand op zit te wachten, maar ik wilde het een keer neerschrijven en als je het toch helemaal hebt gelezen plaats gerust je reactie, maar ik ben niet zielig of zo,

voor iedereen wens ik het beste

veel liefs Maris