Home › Forums › De keuring en erna › WIA keuring; UWV gaat apart om met concentratiebeperking
WIA keuring; UWV gaat apart om met concentratiebeperking
Anoniem
Hallo allemaal, ik zie op internet (en heb zelf ook die ervaring) dat UWV apart omgaat met de beperking van concentratie. In hun FML wordt het volgende onderscheid gemaakt:
– Normaal, kan zich tenminste een half uur concentreren op één informatiebron (boek, documentaire op radio of tv)
– Beperkt, kan zich niet langer dan een half uur concentreren op één informatiebron (krant, actualiteitenprogramma op radio of tv)
– Sterk beperkt, kan zich niet langer dan 5 minuten concentreren op één informatiebron (reclamefolder, reclamespots op radio of tv)
Dwz dat er tussen normaal, beperkt en sterk beperkt toch best wel wat verschil zit (er zit niets meer tussen).
Mijn ervaring (en ook die van anderen, zo zie ik op internet) is dat de arts heel snel de concentratieklachten niet als beperking ziet als je het gesprek van de keuring een uur hebt ‘gevolgd’ en eraan hebt ‘deelgenomen’. Op basis van die waarneming concludeert de arts dus dat je je kunt concentreren. Ze vragen blijkbaar niet over de rest van de dag of vragen er niet op door. Hun conclusie is: als je het gesprek hebt kunnen volgen heb je geen concentratiebeperking. Of je nu al je energie van die dag daarop gericht hebt, of hoe die concentratiebeperking in je dagelijks leven uitziet, daar wordt blijkbaar vaak niet naar gevraagd. Wat is daaraan te doen ? Want het klopt natuurlijk niet dat als je een gesprek met een arts kunt volgen en een uur antwoorden kunt geven, dat dit iets zegt over je concentratievermogen….. (denk ik). Ik kan nog geen 15 minuten een boek lezen, moet steeds regels teruglezen. Ben heel snel afgeleid en ik maak fouten in mijn eigen administratie. Ik wil op termijn echt weer gaan werken, maar ben door de hoeveelheid van medische behandelingen en therapie overbelast geraakt. Ik ken mezelf niet meer terug; het is totale chaos in mijn hoofd (en lijf). En normaal was ik zo precies, kon goed plannen en organiseren, kon tig dingen tegelijk doen en had alles keurig op orde. Mijn huisarts en psychotherapeut zien mij op korte termijn niet werken, maar zoals jullie zelf wsl al meegemaakt hebben is er een groot verschil tussen de mening van je artsen/therapeuten (die willen dat je zoveel mogelijk herstelt) als het UWV die je arbeidsvermogen onderzoekt. Graag advies. Bij voorbaat dank.
Hallo,
Helaas is dat een normnaal verschijnsel dat een evrzekerinsgarts niet verder kijkt en al snel concludeerd tot afwijzen van een beperking. Zelf kun je daar vrijwel niets tegen doen. Simpelweg omdat je zelf geen medicus bent en de verzekeringsarts is dat wel. De rechter gaat af op de mening van artsen. Jouw eigen mening is voor de rechter niet van belang en wordt genegeerd! Je hebt dan geen medische informatie ingebracht die het standpunt van de verzekerinsgarts in twijfel stelt.
In bezwaar en beroep moet je daarom zelf met een arts komen, je behandelaar, die gemotiveerd aangeeft waarom het rapport van de verzekerinsgarts niet juist is. Eventueel zal de rechter dan zelf een andere arts benoemen om advies uit te brengen en in de regel volgt de rechter dit advies.
Ga dus in bezwaar en zo nodig in beroep met behulp van je behandelaar.
Succes.
Anoniem
Hallo, bedankt voor uw reactie. Ik denk dat ik niet helemaal duidelijk ben geweest. Natuurlijk moet een beperking ergens medisch vaststaan. Dat is mijn geval ook zo; zowel bij de huisarts als mijn psychotherapeut is het bekend. Alleen is een dergelijke beperking itt een gebroken been, niet geheel objectief vast te stellen. Mijn verhaal ging voor een deel erover dat artsen/therapeuten bekend zijn met mijn klachten en dat zij het niet verstandig vinden als ik daarmee nu ga werken. De keuringsarts (een medisch basisarts, maar wel gericht op beoordeling op arbeid, en niet een arts die er is om je beter te maken) wuift dergelijke beperking (met name de concentratiebeperking, zo is te lezen op tig berichten op internet) snel weg. Er wordt puur op moment beoordeeld. Een ander voorbeeld misschien als vergelijking: Je hebt depressieve klachten (die ook medisch zijn beoordeeld door je huisarts en psychotherapeut), je doet je tijdens het gesprek heel goed voor omdat zo’n gesprek nou eenmaal moet en je zelf je best wilt doet, je zet alles op alles om in ieder geval dat gesprek goed te laten gaan, misschien lach je nog af en toe. En dan beoordeelt de UWV arts dat je tijdens het gesprek in dat uur hebt gelachen, dus wuift ie de depressieklachten weg (ook al staat het als diagnose vast). Dát is wat ik bedoel. Mijn bericht ging dus niet over het verschil tussen mijn mening en de beoordeling van de UWV-arts, want dan heb je idd nog een lange weg te gaan.
Zoals gezegd, dat is een bekend probleem. De verzekeringsrats onderzoekt je en gaat af op zijn eigen constateringen, die slechts een momentopname zijn. Daar kun je je enigzins tegen wapenen door je goed voor te bereiden, bijvoorbeeld door een duidelijk beeld te geven van je dagverhaal en daarbij ook in te gaan op zaken als dat je na activiteit X voor een periode van Y minuten moet rusten, etc.
Daarnaast is het belangrijk dat je behandelaar, als je die hebt, aangeeft wat je kan en niet kan.
Een verzekeringsarts is er niet om je een zo hoog mogelijke uitkering te geven, eerder het tegenovergestelde. Waarbij het zo is dat alleen een verzekeringaarts je beperkingen mag vaststellen, je behandelaar niet.
Er is veel op de wijze van handelen van het UWV aan te merken. Maar daarvoor moet je bij de politiek zijn wil je dat veranderen. In een ver verleden was de verzekeringsarts een stuk onafhankelijk dan onder de huidige regelgeving het geval is.
- Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.