Home › Forums › Je draai weer vinden › Wat betekent dit allemaal voor mijn imago, privé en daarbuiten?

Wat betekent dit allemaal voor mijn imago, privé en daarbuiten?

9 Started on: 1217 augustus 2016 om 05:48
Anoniem
17 augustus 2016 om 05:48

Lotgenoten

Anoniem
17 augustus 2016 om 05:54

Dat is per persoon anders. Wat bedoel je met ”allemaal”. Kun je je vraag concreter stellen? 

Anoniem
17 augustus 2016 om 08:28

Met allemaal bedoel ik al de gebieden waarvan men zich minder kan voelen (waarderen) in het maatschappij vanwege je beperking.

Ik denk dat het gevoel standaard is bij de meeste mensen allen hoe mensen ermee omgaan of verwerken is waar het verschil te vinden is  

Anoniem
18 september 2016 om 02:23

Vanwege je (arbeids) beperkingen bevind je zich in een situatie waarin je je pijn/ziekte probeert in woorden te vertalen.

Omdat pijn moeilijk(of bijna onmogelijk) is in woorden te vertalen, ben je soms bang dat je niet begrepen wordt waardoor je in een groep toegevoegd zult worden waarin niemand zich wil bevinden. De groep “WEL KUNNEN MAAR NIET WILLEN”. Zo een ervaring kan ten duur op je image gaan spelen en dat je zich mogelijk onzeker voelt.

Belangrijk is dat je beperkingen zo veel mogelijk probeert te vertalen aan de desbetreffende mensen op een manier dat zij ten minsten een beeld kunnen hebben van wat er aan de hand is. Natuurlijk zal je reacties/opmerkingen ervaren vooral met instanties waarvan je denkt ik wordt weer niet begrepen, tot een redelijke graad moet je het niet persoonlijk nemen omdat instanties meer gefocust zijn om je aan je plichten te herinneren die in balance moeten staan met je rechten.  

Als je het toch moeilijk vindt om hiermee om te gaan kan je beter hulp oproepen. Denk bijvoorbeeld aan om in gesprek te gaan met lotgenoten om erachter te komen hoe zij hiermee omgaan en wat hen plan van aanpak is.

 

Voormalig Lid
27 april 2017 om 05:54

Beste Dwarrel,

Allereerst wil ikje veel veerkracht toewensen in je positie. Mensen (ook lotgenoten) kunnen je niet geven wat je zo graag wilt.

Kijk eens naar jezelf. Ben je nu echt jezelf of…. zit je in de hoek waar je jezelf niet in wilt zien. Beste Dwarrel, al schijnt het dat je niets meer kan en zeggen de mensen dat ook. JIJ BENT WAARDEVOL. Je kunt en mag nog een heleboel. Ook na zo’n confronterende uitslag. IK geloof zelfs dat NIEMAND gezegd heeft dat je niets meer kan. Voor een periode arbeidsongeschikt was de uitslag dat wil zeggen dat ze (ook het UWV) na een periode van niet meer je oude werk doen weer toekomst voor je zien. Fijn om te lezen vond ik dat je zelf wel vind dat je nog wat kan. Zelfs je oude functie. Als de omstandigheden maar veranderen. Er is een toekomst ook voor jou. Daar mag je zelfs aan mee werken door te laten zien wat je allemaal wel kan. Denk bijvoorbeeld aan vrijwilligers werk. Velen met jou zijn dat zo mooi en leuk gaan vinden dat er iets heel moois uit groeide.

Ik zou zeggen ga nu er nu eens even rustig voor zitten en bedenk wat heb ik nu altijd willen doen en ben er doormijn werk nooit aan toe gekomen. Probeer daar VOORZICHTIG eens iets mee te gaan doen. Je zult het zien en ervaren ER WORD OP JE GEWACHT!!!!

Probeer ook eens aan te schuiven bij een koffietafel in de buurt. (zie planning) ook daar wachten we op je.

Hartelijke groeten en tot ziens, Peter

C
29 april 2017 om 08:15

Beste Dwarrel,

Graag wil ik je een ondersteunend antwoord geven omdat je duidelijk wel wat warmte en steun kunt gebruiken. Tegelijkertijd vind ik het soms zo lastig om iets op schrift te zetten omdat je er dan geen gezichtsuitdrukking bij ziet. En ik het vervelend zou vinden als je mijn woorden verkeerd zou opvatten. Maar toch een poging..

Volgens mij ben je afgekeurd voor je werk en niet als mens! En ik heb het vermoeden dat er leven is na en naast het werk. Zou jij je zussen veroordelen omdat ze niet meer zouden kunnen werken? Ik denk de meeste mensen niet. Hoezeer ik ook met plezier naar mijn werk ga en met enthousiasme aan de slag ga…als ze mij morgen niet meer betalen dan ga ik niet. Dan zou ik mijn tijd vullen met dingen die op een andere wijze vervulling geven. Er is zoveel meer dat jou als persoon waardering geeft dan de betaalde functie die je hebt. Voordat je je verdriet wil proberen te stoppen door er niet meer te zijn wil ik de hoop uitspreken dat je een poging doet om de situatie eens van een andere kant te bekijken.

Ook ik zou willen zeggen probeer eens aan te schuiven bij een koffietafel. Daar is herkenning, steun en stimulans te vinden. Zo heb ik daar afgelopen woensdag mensen gezien die duidelijk in staat waren om plezier in hun leven te hebben.

Daarnaast hoop ik dat je lieve begripvolle mensen in je buurt hebt of eventueel professionele ondersteuning. Als je pijn in je kies hebt ga je naar de tandarts en met pijn in je hart naar iets dergelijks als een coach of psycholoog. Eigenlijk vind ik dat ieder mens jaarlijks voor controle naar een ondersteuner zou moeten gaan.

Natuurlijk weet ik niet wat je redenen zijn waardoor je bent afgekeurd. Ik, als vreemde voor jou, hoop van harte dat je niet opgeeft maar jezelf de ruimte geeft om op alle gebieden herstel de tijd te geven.

Sterkte en liefs!

C
29 april 2017 om 15:34

Hoi Dwarrel,

Jij ook bedankt voor je reactie terug en je openheid. Jammer dat het praktisch gezien lastig is om naar een koffietafel te komen. Ik hoop dat dit signaal dan ook zal worden opgepikt door de organisatoren van dit Forum. Of wellicht zijn er mensen die soortgelijke bijeenkomsten in het het noorden van het land kennen. Want ook daar bestaan mensen die soortgelijke problemen hebben.

Onze psyche is maar een lastig iets als het niet standaard is. En het krijgt dan ook nog de titel stoornis. Wat dat betreft is het veel handiger om gips te dragen, of met krukken te lopen. Niet dat gips en krukken nou fijn zijn, maar het is concreet en zichtbaar. Ook ziekten als het chronisch vermoeidheidssyndroom zijn van die ziekten waar vaak veel onduidelijkheid in is en een heel proces met zich meebrengen. En weinig financiële ruimte is gewoon ronduit shit. Want we weten allemaal dat geld niet gelukkig maakt..Maar een beetje meer maakt het leven toch echt makkelijker en leuker. En zeker als je niet lekker in je vel zit kan het je het ook belemmeren in het doen van leuke dingen. Het is hoe dan ook lastig om in een ziekteproces te zitten en dan ook nog de spanning te ervaren van dingen zoals reïntegreren/ keuringen en geld issues.

Ik begrijp ook dat het lastig is als de focus zo lange tijd gericht is geweest op je gedrag en persoonlijkheid op een negatieve manier. Ik hoop dan ook dat de komende tijd weer mag gaan over het positieve wat in het verlengde ligt van het negatieve. Zo ben ik bijvoorbeeld impulsief en gooi ik er wel eens wat uit waarvan ik denk, oeps…maar tegelijkertijd is dat ook gedrag wat men “spontaan” noemt. Opeens heeft diezelfde eigenschap een positieve klank. En wellicht is het weg zijn uit de omgeving waar je blijkbaar niet jezelf kon zijn op een duur veel relaxter waardoor de boog minder gespannen zal zijn. Maar je hulpverlener zal ongetwijfeld dit soort dingen ook zeggen.

Ook is het niet vanzelfsprekend veel vrienden en gelijkgestemden om je heen te hebben. Ook al doet Facebook en dergelijke zoveel anders lijken. En psychische klachten zijn voor veel mensen lastig te hanteren. 

Maar je ziet het, ik neem de tijd om te reageren en betrokken te zijn. En zo zullen er meer mensen zijn. Peter reageerde immers ook met goede bedoelingen. Ik hoop dan ook dat je op den duur weer leuke dingen gaat zien en wat aangename nieuwe herinneringen kunt creëeren. Zelf doe ik er mijn best voor om de dingen te die voor mij leuk zijn. Gratis film in de bibliotheek bijvoorbeeld om maar wat te noemen. Of iets anders dan anders te koken. Op dit Forum rondkijken Ik weet dat het nu lijkt alsof ik dit nu makkelijk roep, maar dat is niet zo. Het is wel iets wat op den duur weer makkelijker is geworden voor mij. En wat ik bij mensen om mij heen zie gebeuren. Dusss.. wat was ook alweer leuk?�� Sterkte!

Anoniem
29 april 2017 om 15:49

Hoi Dwarrel,

Ik kom er ook even bij, snap helemaal wat je doormaakt, niet hoe je je voelt, want dat is per persoon verschillend. Ik weet niet uit welke regio je komt, maar goed, je bent altijd welkom op 1 van de koffietafels inderdaad om gewoon gehoord en gezien te worden. Als persoon ben ik een (was) redelijk extravert type, kon goed organiseren en wilde altijd erg graag er bij horen. Toen ik thuis kwam te zitten en het hele traject door moest, schaamde ik me voor alles en iedereen. De gordijnen gingen dicht en ik durfde op een gegeven moment zelfs niet achterom om mijn paarden te voeren, het mooiste ‘bezit’ wat ik heb. Gaandeweg leer je te accepteren wie je bent en wat je wel kunt, wat je niet kunt, schuif je dan gewoon opzij en dat doe je dan niet. Het klinkt makkelijk, maar dit traject heeft voor mij misschien wel 20 jaar geduurd. De duidelijkheid en richting accepteren van mijn beperking kwam langzaam aan 7 jaar geleden. Nu is het leven weer mooi, meestal, maar het heeft een heel diep dal gekost. Het heeft ook niet echt veel zin om je omgeving verantwoording af te leggen, snappen doen mensen het pas als ze in hetzelfde schuitje zitten. Ik wens je heel veel kracht toe. 

Sabijn
20 mei 2017 om 01:47

Hoi Dwarrel,

Ik herken jouw probleem, ben zelf ook afgekeurd vanwege een persoonlijksstoornis, eetstoornis, PTSS en depressie. En ik was pas 20.. eerst heb ik mijn opleiding moeten afbreken en vervolgens heb ik nooit betaald werk kunnen doen. Het is zo moeilijk om dat te accepteren. Natuurlijk kun je ook leuk vrijwilligerswerk doen (en dat doe ik ook) maar ik wil in ieder geval ook graag mijn eigen geld verdienen en ‘bij de maatschappij horen’. Ik vind t vaak heel lastig om te reageren op vragen als ‘wat doe jij in het dagelijks leven?’ Want wat moet ik zeggen? Als ik zeg dat ik vrijwilligerswerk doe zie je mensen denken: zij is nog jong, wat is er dan met jaar aan de hand?

Wel lukt t me soms om tevreden te zijn met wat er nu wel is: leuk werk al is het vrijwillig, goede therapie gevonden, fijne vrienden. Dat gun ik jou ook, dat je ondanks je beperking weer wat kleine gelukjes kunt vinden en waarderen. Wat ik ook probeer (en lang niet altijd lukt hoor!) is mezelf niet te vergelijken met leeftijdsgenoten (die werken, kinderen hebben etc.) of met mezelf toen het nog beter ging, maar met anderen die in dezelfde situatie zitten of ten op zachte van drie jaar geleden toen ik nog zwaar depressief thuis zat. Misschien kan jou dat ook helpen: eennieuwe standaard stellen.

hartelijke groet

Sabijn
20 mei 2017 om 02:52

Hoi Dwarrel,

Wat naar dat je zo weinig vrienden hebt. Dat is totaal niet helpend als je je al down voelt.. ik kan me voorstellen dat t met je somberheid ook heel lastig is om nieuwe vrienden te maken want dat kost zoveel energie. Ik weet dat er een site is voor mensen met een psychische kwetsbaarheid waarop je mensen kunt ontmoeten om leuke dingen mee te doen. Zou dat wat voor je zijn? Dan zoek ik even op hoe het ook alweer heet. Misschien komen er leuke contacten uit voort waarbij je je jezelf kunt zijn!

Ik hoop heel erg voor je dat je vrijwilligerswerk kunt/mag doen, want al is het maar een ochtend in de week, dan kan al structuur, contacten en voldoening geven. Ik zou het zeker vragen bij je gesprek! Ik denk namelijk dat het wel mag in de tussentijd dat je nog geen betaald werk hebt, als je ook maar op zoek gaat naar betaald werk.

Zie je dat traject trouwens een beetje zitten? Hopelijk pushen ze je niet naar betaald werk als je dat nog niet aankan. Goed je grenzen aangeven! Spannend hoor, heel veel succes!

  • Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.