Hallo
Ik ben Antoinet1, 56 jaar, en 20 jaar gewerkt in de zorg, en ziek vanaf november 2015. Eerst lichamelijk, daarna psychisch. Ik heb bijna altijd therapeutisch gewerkt, maar door onzekerheid (ik had geen vaste plek meer) ben ik echt door mijn hoeven gezakt en uiteindelijk in september 2017 opgenomen geweest met suïcidale neigingen. Toen ik na 6 weken weer thuis was moest ik gelijk komen voor gesprek want de manager had bekeken wat de mogelijkheden waren. Oké, ik vraag haar of ontslag bij die mogelijkheden hoorde, Ja dat zou kunnen. Was haar antwoord. Uiteindelijk was dat de enige mogelijkheid.
- Ik heb zo vaak vervelende gesprekken met haar gehad, dat ze me onwaarheden vertelde, me onder druk zette, mij maar de helft te vertelde. Ze heeft zoveel stomme opmerkingen gemaakt, die ik natuurlijk niet bewijzen kan, en dan nog, ze zal ze ontkennen… En ik werd steeds onzekerder en kreeg steeds maar meer stress. Intussen is dat hele ontslag een trauma geworden, en sta ik op de wachtlijst voor EMDR therapie. De depressie is er nog steeds, en het rouwen om verlies van werk valt me loodzwaar. In behandeling bij een therapeut heb ik ontdekt dat de manager mij zo geraakt heeft op een gevoelige plek die ik ontwikkeld heb in mijn jeugd: niet gehoord en gezien worden.
Ik ben niet goed weggegaan. Op papier is alles prima in orde, en ik heb de transitie vergoeding ontvangen. Maar er is sprake van een flink conflict. En dat voelt zo k*t. Ik mis de cliënten en een aantal collega’s. Gedachten als ‘ik krijg toch nooit meer een baan’, of ‘ik kan het niet meer’, komen steeds weer terug en houden mij ziek. 😢
