Home › Forums › De keuring en erna › Tijdens Wia, slechter voelen
Tijdens Wia, slechter voelen
Hallo,
Hoe gaan jullie er mee om als je tijdens de wia/ww slechter begint te voelen en of van alles er aan gedaan hebt om te herstellen maar er niks verbeterd? Wia is gesteld om psychische klachten en lichamelijke klachten, en de verwachting was verbetering binnen een jaar. Nu na 1,5 jr in de WIA/WW te zitten, medicatie te hebben geprobeerd en wekelijkse psycholoog bezoekjes blijkt mijn psychische klachten wel gecompliceerde te zijn dan toen ik in de Wia/ww kwam. Ik had toen al niet het idee dat ik kon werken, maar door het vechten naar herstel, ben ik me eigenlijk nog slechter gaan voelen. Ik zie er erg tegenaan om me ziek te moeten melden, i.v.m. de stress wat het me dan eventueel weer oplevert bij het UWV of arbo arts ( werkgever is eigen risicodrager). Wie heeft zich ziek gemeld tijdens de WIA/WW en wat kan je dan verwachten? Waarschijnlijk komt er zo wie zo een herbeoordeling vanuit de verzekering van mijn werkgever.
Dag Groningse,
Erg vervelend dat de gevolgde therapieën en medicatie zelfs na geruime tijd niet helpen. Erg begrijpelijk dat je er tegen op ziet om je ziek te moeten melden. (Ik denk te begrijpen bij het UWV voor de ww) Je ziet erg tegen de stress op die het ongetwijfeld met zich mee brengt. Ik heb in een zelfde situatie geweest en er staat je dan mogelijk weer een bezoek aan de Arboarts te wachten. en misschien daarna zelfs wel een herkeuring bij mij was dat ten minste zo.
Maar even terug naar jou situatie. Jij moet nu kiezen tussen het op deze manier doorgaan. Je zieker voelen dan het UWV weet (ook een stress situatie toch?) en open kaart spelen en je ziek melden want dat ben je. In deze laatste situatie krijg je ook de gelegenheid om uit te leggen wat de anderhalf jaar om behandeling en te moeten solliciteren met je gedaan heeft. Aangezien de waarheid, ook naar jezelf toe, de voorkeur dient te hebben is naar mijn bescheiden mening de beste keuze.
Mogelijk zal het wel helpen als je van je hulpverleners een brief of rapport mee krijgt waarin ook zij aangeven wat er aan de hand is. Je mag daarom vragen.
Hopelijk heb ik je met dit antwoord en beetje op weg geholpen. Misschien zijn er ook nog anderen die je hier iets over adviseren. Heb je nog meer vragen post ze gerust. We proberen mee te denken.
Misschien is ook goed dat je eens met anderen spreekt door aan een koffietafel deel te nemen. Als je vooraf opgeeft en komt ben je altijd en overal welkom.
Hartelijke groet en veel sterkte toegewenst,
peter
Hallo Peter,
Bedankt voor je reactie. Ik zou er eigenlijk ook voor moeten kiezen me ziek te melden, maar het blijft lastig. ik heb vaak het gevoel dat ik me alleen maar bezig houd met verdedigen, een gebroken been is te zien, psychische klachten zijn vaak moeilijk te onderscheiden. Mijn hulpverleners hebben ook geen duidelijke diagnose vind ik, neiging tot dit en trekken tot dat… snap je. Tijdens de gesprekken zeggen ze dat het gecompliceerd is maar op papier vind ik het redelijk soft uitgedrukt. Volgens hun zou een medicus het duidelijk genoeg lezen. Ik heb vaak het gevoel er alleen voor te staan, maar dat zal stukje van de depressie zijn denk ik.
Wie weet kom ik eens bij de koffie tafel langs, dank je wel en jij ook succes met alles wat je doet.
Hoe gaat het nu Groningse?
Hallo Ella,
Dank je wel voor je vraag, lief van je. Eigenlijk niet goed. Heb sinds eind juli een werkgever gevonden voor een paar uurtjes. Administratief werk wat ik voor een groot deel thuis kan doen, erg handig dus. Maar alles vliegt me aan, concentratie is ver te zoeken, neiging tot smijten van dingen enz enz. Ik wordt er eigenlijk dood ongelukkig van, het is een wir war in mijn hoofd, en mijn lijf staat strak van de spanning. Er is zoveel niet goed geregeld en aan mij het te regelen, maar ik weet vaak niet waar te beginnen en het maakt me erg onzeker en ik voel me er zoooo dom bij. Dom omdat ik het niet snap, of dom omdat simpele stukken tekst 20 x na lees en nog niet zie wat er staat…. Ik kan stoppen, zit nog in mijn proeftijd, maar dit is wel iets wat ik niet snel weer krijg. Mogelijkheid zelf mijn tijd in te delen, vanuit huis en kantoor werken enz enz. Erg lastig zeg maar, het voelt niet goed alles behalve, het is te veel allemaal en dat voor een klein baantje, maar ik weet niet wat ik moet doen…beslissingen nemen zijn zo moeilijk.
Groet.
Hoi Groningse,
Wat fijn dat er mensen zoals Ella aan je denken en je zo nu en dan eens uitlokken om te vertellen hoe het echt gaat. Zo zie je maar dat er ook nog mensen om je heen echt met je mee leven. Dat kan hoop en moed geven ook in zulke nare omstandigheden als we van je lezen. Hieruit mag je de conclusie trekken dat er ook werkgevers zijn die begrip hebben voor jou situatie. Vertel ook maar eerlijk tegen deze werkgever wat er met je gebeurt als je probeert het opgedragen werk aan te pakken. Betrek daarin ook je UWV coach. Als ik het zo lees (en dit schrijf ik niet om je te plagen) ben je nog steeds bezig anderen maar vooral jezelf een beetje voor de gek te houden.
Wat de hulpverleners betreft: Het kan zo zijn dat je zelf niet meer volledig kan beseffen wat ze schrijven. Ik dacht ook altijd dat ze voor mij een redelijk soft verhaal op papier gezet hadden tot dat ik een medici dit vertelde. Hij heeft me toen heel open mogelijk hard mij verteld welke informatie hij kreeg uit de schriftelijke verwoording van mijn probleem. Ik ben daarvan geschrokken en sloeg direct om naar de andere kant met de woorden maar zo erg is het niet hoor. Maar goed en fijn dat ze niet altijd op onze eigen “zieke” inschatting afgaan.
Probeer maar eens te kijken naar wat je nog wel kan, mag, krijgt. Ziek zijn is ook een tijd die je krijgt om eens een beetje na te denken over de meest wezenlijke dingen van het leven. Er MOET niet zoveel hoor. Er MAG wel een heleboel.
Ik besef dat ik je niet kan helpen zoals ik dat wel zou willen maar zie deze reactie dan maar als een vorm van meeleven en geniet van de actie/vraag van Ella. Zulke dingen geven je soms weer moet en een beetje het zicht op de zon achter de wolken.
Sterkte in alles.
Gr peter
Hallo Peter,
Dank je wel voor je reactie en ja het is fijn dat er mensen zijn zoals Ella en ook jij die even aan me denken. Mijn werkgever weet niet dat ik in de wia zit, en is vanwege drukte erg moeilijk bereikbaar. Het is zelfs zo dat ik deels mijn eigen contract heb moeten opstellen voor aanvang ( is gewoon erg ongeorganiseerd). Verder heb ik geen werkcoach meer. Mijn werkgever is eigen risico drager en mijn traject was net ergens in juli afgelopen. Nu kan ik de verzekering van mijn werkgever bellen en vragen wat te doen, maar ook dat geeft bij mij al weer angst en stress.
Ik probeer juist uit te zoeken wat ik wel kan en ik weet ook dat nieuwe dingen ook indrukken geven, mede daarom wil ik het ook nog niet direct opgeven, en natuurlijk de voorwaarden van dit werk is gewoon iets wat ik niet makkelijk weer vind. Dank je wel voor je bericht. Vanmiddag heb ik een gesprek met 1 van de hulpverleners, eens kijken wat die zegt. Hoewel deze geen antwoord kunnen geven of ik wel of niet aan het werk moet gaan, maar misschien kan ze me handvaten geven hoe te ontspannen en er mee om te gaan momenteel.
Groet.
Hoi hoi
Ik herken mijzelf helemaal in je verhaal. Mijn advies is om EERLIJK naar jezelf te kijken. Probeer nwe dingen uit en kijk wat het met je doet. Maak een overzicht in excel. Achter de activiteit zet je positieve en negatieve effecten. Die kun je vervolgens aankruisen. Gewoon zakelijk en inzichtelijk maken. Die lijst neem je mee naar je gesprekken. En wees vooral eerlijk. Vanuit de kant van de werkgever en coach kijken ze idd naar wat je nog wel kunt. Maar om daar achter te komen moet je ook weten wat niet meer lukt. Ik begrijp heel goed dat je blij bent met de kans die je nu geboden wordt. Maar het gaat om jouw toekomst. En hoe wil je die doorbrengen. Opgebrand en afgemat? Of wil je rust om vervolgens zelf je eigen mogelijkheden te onderzoeken? Of dat nu betaald of onbetaald werk is. Je lichaam, je hoofd, geeft constant aan dat het teveel is. Dat zijn ziekte-verschijnselen die je serieus moet nemen. Je bent constant overbelast. Hoe ver laat je het komen? Ik wilde dat ik een pasklare oplossing voor je had. Maar helaas bestaat die niet. Ik heb alleen mijn eigen ervaringen. En ik loop nog dagelijks tegen mijn eigen grenzen aan. Heel veel kracht toegewenst en blijf schrijven 😉
Warme groet, Ella (Drenthe)
Dank je Ella,
Vervelend dat je ook in soort gelijke situatie hebt gezeten en nog zit. Grenzen aangeven is belangrijk alleen is de ene dag de andere niet en dat zal jij ook ondervinden denk ik.
Ik heb dus geen coach meer en de werkgever is niet op de hoogte. Bij eerdere sollicitaties werd me gevraagd waarom ik niet meer werkte bij de vorige werkgever en ben ik deels eerlijk geweest. Nu werd het me niet gevraagd en dus niet vermeld.
Na een gevecht van een paar jaar zeg maar ben ik december 2013 ziek gemeld, deels weer gewerkt maar steeds in ongepast werk. mijn werkgever stond op de nominatie voor een extra ziekte jaar te betalen omdat ze te weinig hadden gedaan.
Je zou toch zeggen dat na bijna 4 jr officieel ziek zijn het wel beter zou moeten gaan :-(. zo jammer er geen grip op te krijgen. Toen ik werd aangenomen, ging ik fluitend het pand uit, het gaf energie, yes, ik had er zin in leuk leuk leuk, na 2 dagen stortte die energie al in omdat er zoveeeel op me af kwam en niemand te bereiken is, red je maar.
Sinds 2011 heb ik ook een vrijwilligersbaan, dit gaat over het algemeen prima, maar dat komt omdat ik weet wat ik moet doen en hoe de systemen werken. Ik kan nieuwe processen gewoon niet verwerken ofzo, dan wordt het te druk in mijn kop en slaat het op mijn lichaam.
Groet en bedankt.
Hoi Groningse en Ella(Drentse)
Ik sluit me volledig aan bij de goede raad van Ella. Wees vooral eerlijk naar jezelf en anderen. Je schreef:
Je zou toch zeggen dat na bijna 4 jr officieel ziek zijn het wel beter zou moeten gaan :-(. zo jammer er geen grip op te krijgen. Mijn advies stop met zelf grenzen aan je ziekte te stellen. Heeft geen zin. Je krijgt wat je krijgt.
Toen ik werd aangenomen, ging ik fluitend het pand uit, het gaf energie, yes, ik had er zin in leuk leuk leuk, na 2 dagen stortte die energie al in omdat er zoveeeel op me af kwam en niemand te bereiken is, red je maar. Eigenlijk kun je dit verwachten als je niets verteld van wat heel je leven beheerst.
Dit is NIET bedoeld als kritiek maar als een eigen beeld in de spiegel.
Er is binnenkort een koffietafel in Groningen. Ik wil jullie allebei hartelijk uitnodigen om elkaar daar live te ontmoeten. We hebben in het noorden ook heel goede Ervarings Deskundigen. Kijk voor de datum en locatie maar onder het “kopje” koffietafel en meld je aan.
Van harte aanbevolen gr peter
Hallo Peter,
Bedankt voor je reactie, ik heb al even gekeken waar de koffietafel is in Groningen.
Wat bedoel je met: Je zou toch zeggen dat na bijna 4 jr officieel ziek zijn het wel beter zou moeten gaan :-(. zo jammer er geen grip op te krijgen. Mijn advies stop met zelf grenzen aan je ziekte te stellen. Heeft geen zin. Je krijgt wat je krijgt.
Ik stel geen echte grenzen, ik doe wat ik kan doen op een dag, soms veel ,soms weinig. In een traject heb ik wel geleerd te kijken naar mijn grenzen en die te bewaken, maar dan kom ik niet erg ver, en ik vind dat je wel moet proberen verder te komen.
Wat betreft dat ik niks heb verteld op mijn werk, ik denk dat ik dan niet aangenomen werd. Ben eerder ook afgewezen ondanks de no-risk polis waar ik op gewezen heb. Vind maar een baan waar je niet stressbestendig hoeft te zijn tegenwoordig, dus soms moet je gewoon je stil houden denk ik om een kans te krijgen.
Mijn hulpverleners weten het eigenlijk ook niet meer. Therapie helpt niet, van cognitief tot EMDR en CAT, fysio, sporten enz enz, medicatie is ook een puntje want ik reageer overal erg heftig op, iets met mutatie op een enzym ofzo. Ze zeiden vandaag nog, het is erg moeilijk en we komen op een dood punt, ik zei dat is fijn want als jullie het niet meer weten hoe moet ik het dan nog weten. Maakt ook even niet uit.
Nogmaals bedankt voor de reactie en wie weet tot bij de koffietafel. Iedereen een fijn weekend.
Dank je wel voor je reactie Groni,
Als antwoord op je vraag bedoel ik eigenlijk te zeggen dat je vind dat het na 4 jaar ziek zijn wel een beetje beter moet gaan. Wij kunnen dat niet zelf bepalen. Natuurlijk is het goed om grenzen te stellen maar doe dat alleen aan zaken waarop je invloed hebt anders kan het zo gemakkelijk weer op een nieuwe teleurstelling uitlopen. Die gunnen we je niet. Wat veel mensen ervaren dat er na een doodpunt zich een nieuwe toekomst gaat ontwikkelen waarover je vroeger niet dacht of niet wilde denken maar nu voor jou groei en bloei gaat meebrengen. Dat gun ik je wel.
Voor jou en allen ook een goed weekend gewenst.
NB: Ik denk niet dat ik persoonlijk bij de koffietafel in Groningen ben. ( het is nogal een onderneming vanuit Zeeland met de trein) Maar de leiding zal in goede handen zijn en het gaat niet om ons maar het is voor jullie. gr peter
Dag Groningse,
Ik wil bij deze mijn excuses aanbieden dat ik wel in mijn hoofd maar niet met mijn handen je naam volledig heb weergegeven.
Ik hoop dat je mijn excuses wilt aanvaarden. gr peter
Ik ben van plan om naar de koffie tafel te komen. Kan alleen moeilijk voorspellen of ik die dag de energie er voor heb.
- Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.