Home Forums Deze community Stel jezelf even voor.

Stel jezelf even voor.

25 Started on: 1211 november 2016 om 00:34
Anoniem

Samen Veerkrachtig groeit. Dat betekent dat niet iedereen elkaar persoonlijk zal hebben ontmoet. Om toch een goede indruk te hebben van wie er allemaal bij horen. wil ik jullie vragen om jezelf hieronder even voor te stellen:

– Wie ben je?
– Hoe sta je er op dit moment voor?
– Waar zou je anderen mee willen helpen, of waar kunnen anderen jou mee helpen?
– Wat verwacht je van Samen Veerkrachtig?

Anoniem

Mijn naam is Thea Romijn, 52 jaar en sinds een aantal jaren arbeidsbeperkt. Ik geniet van het verzorgen van mijn dieren, ook al gaat dat niet altijd even gemakkelijk. Gelukkig heb ik veel creatieve hobby’s, zoals onder andere bloemschikken waar ik me op dagen dat ik een beetje energie over heb, mee vermaak.

Anoniem

Mijn naam is erik de Jong ik ben 48 jaar en ben nu een paar jaar arbeidsongeschikt ik doe lichte huishoudelijke klusjes en als mijn partner werkt dan verzorg ik onze dochter van 2 1/2 jaar wat helaas niet altijd door lichamelijke klachten lukt en dan kan ik gelukkig mijn schoonouders vragen om te helpen

Verder ga ik 2 keer per week naar de fysio en moet het per dag bekijken wat ik kan.

 

Anoniem

Hoi Thea, leuke hobby! Heb je ook foto’s van jouw bloemstukken? Kunnen we hier wel ergens plaatsen!

Erik, ja een kind verzorgen is zonder lichamelijke klachten al zwaar. 

Anoniem

Deze heb ik afgelopen vrijdag gemaakt.

Anoniem

Ik heb vroeger ook veel bloemstukken gemaakt mijn ouders hadden een bloemisterij maar ben een hele andere richting op gegaan

Mijn naam is Peter de Hamer. Sinds enkele jaren gedeeltelijk arbeidsongeschikt. Naast een kleine baan van 12 uur per week doe ik vrijwilligerswerk op het sociale vlak. Ik neem ook nog tijd om leuke dingen vaak van hout voor de kleinkinderen in elkaar te knutselen. 

We mogen nog veel doen naast onze beperking.

Bijzonder leuk is ook lid zin van deze community om daarmee anderen wat proberen te ondersteunen in de weg die ze moete gaan.

Anoniem

Een warm welkom voor [@mention:495298385826046101], [@mention:495298385825753852] en [@mention:495157648324636387]! Mag ik jullie vragen om jezelf even kort voor te stellen aan de rest van de groep? 

Mijn naam is John Kieboom. Ik ben 49 jaar. Sinds de herkeuringsoperatie WAO (2005) ben ik gedeeltelijk arbeidsongeschikt. Omdat mijn ziekte (ME/CVS) erg onvoorspelbaar is ben ik niet in staat om de 20 uur te werken voor een werkgever. Ik doe inmiddels ruim 5 jaar vrijwilligerswerk voor de ME/CVS Stichting. Dit kan ik op mijn eigen tempo, eigen tijd en veelal van huis uit doen. Verder doe ik de huishoudelijke klusjes als ik me goed genoeg voel.

Ik probeer in ieder geval iedere dag een wandeling te maken met onze hond!

Blij met dit forum, ervaringen delen over arbeidsongeschiktheid en alles er om heen. Een keer niet alleen de uitleg hoe de regeltjes werken, maar de mens er achter die ziek is en hoe zij omgaan met arbeidsongeschiktheid, UWV, reïntregratie en waar zij tegen aan lopen en een steentje bij te dragen door mijn ervaring hier te delen

Ik ben Elke, 51 jaar en nu 9 jaar ziek.                                        Getrouwd en moeder van 3 grote zoons die nog thuis wonen. Waarvan de jongste, 17 jaar, forse puberproblemen heeft als gevolg van mijn ziek zijn.                                                                       Ik heb 25 jaar bij de thuiszorg gewerkt als ziekenverzorgende.        Begin 2007 kreeg ik een hernia, geopereerd en weer veel te vroeg weer aan het werk gemoeten met als gevolg dat ik begin 2008 weer geveld werd met rugklachten en een klapvoet als gevolg.               Weer geopereerd waarbij 2 wervels vastgezet zijn.                    Operatie is goed gelukt, geen last meer van rugklachten.                Daarna ben ik psychisch finaal onderuit gegaan omdat ik niet meer kon doorrennen zoals ik alle jaren heb gedaan.                                 Al mijn problematiek waar ik in mijn jonge jaren tegen aan liep kwamen naar boven, nu verklaarbaar door de diagnoses ADHD en bipolaire stoornis, samen met emotionele verwaarlozing, het gevoel in mijn leven nooit te kunnen voldoen.                                          Mijn klapvoet werd een conversiestoornis; uitval door psychische overbelasting en ik geraakte in een rolstoel, kan niet meer lopen en dagelijk vermoeid.                                                                    Zware depressie volgde en daarna de eetstoornis anorexia.

Ik heb nu 80/100% WIA en ik ben ontzettend bang voor het UWV. Zo ongeveer eens per jaar word ik onder de loep genomen.                 Ben in de  relatief korte tijd van arbeidsongeschiktheid, 7 jaar, 3X door de verzekeringsarts beoordeeld,                                     Gesprekken van anderhalf uur!                                                      De andere jaren vragenlijsten in moeten vullen.                                   Het UWV is van oordeel dat mijn therapie het herstel dusdanig bevordert dat er arbeidsmogelijkheden hier uit volgen.                   Alleen al het feit dat ik in de toekomst de tijd die ik aan therapie besteed, 12 uur per week, geen reden meer zijn voor een urenbeperking en dit actieve uren zijn, deze dus ook kan benutten om te werken.                                                                            Zelf verwacht ik niet meer aan het werk te kunnen, gezien het feit hoe klein mijn wereld nu is en elke dag bestaat uit afwegen wat ik wel en niet kan in de vorm van rust en activiteit, elke dag de vraag hoe brei ik mijn dag rond.                                                        Feestjes, vakantie, visite ontvangen gaan niet meer, kosten teveel energie en overprikkelingen.                                                      Bordje vol dus en vind het dan ook zo oneerlijk dat het UWV zo achter mijn broek aan zit en anderen gewoon jaren niets horen.        Het voelt alsof ik de boel belazer en mijn problemen aan dik, dat psychische problemen niet echt gezien worden qua lijdensdruk.  Ben dus benieuwd hoe anderen dit ervaren en serieus worden genomen in hun worsteling.                                                                Ik wil ook graag mijn ervaringen delen.

 

 

 

 

 

Hoi Elke,

Welkom,

Fijn dat je je ervaringen wil delen. Uit bovenstaande blijkt dat je heel veel mee gemaakt hebt en dat noch steeds doet. Je ziet er wellicht naar uit om met lotgenoten te spreken. Daarom ben je van harte uitgenodigd op onze koffie tafels. Zoveel je wil en kan.

Ik hoop je tzt te ontmoeten. gr. peter

Hallo Allemaal,

Mijn naam is Ingeborg van Engelen. ik ben 23 jaar oud, getrouwd en zit op dit moment in de ziektewet.

Vanaf mijn 12de heb ik ondraaglijke hoofdpijn. Helaas is dit nooit serieus genomen tot het in 2014 mis ging. Ondertussen na veel ellende is er migraine, chronische hoofdpijn en IIH vastgesteld. 

Je kunt niet aan mij niet zien dat ik ziek ben, toch verga ik elke dag van de pijn, slik ik ontelbaar veel medicatie en heb ik wekelijke een lumbaalpunctie om liqour (hersenvocht) af te laten lopen.

In 2014 heb ik met veel pijn en moeite mijn MBO 4 bouwkunde diploma kunnen halen. Mijn droom is/was om architect te worden. Vandaar dat ik daarna begonnen ben aan een HBO opleiding. Ondanks mijn goede cijfers heb ik mijn studie moeten laten vallen voor mijn gezondheid. 

Verder ben ik altijd een fanatiek sporter/danser geweest. Helaas werd al snel duidelijk dat ik geen controle meer had over de pijn en vermoeidheid waardoor ik de groep niet meer kon bijhouden. 

Ik heb altijd gewerkt, ook al was het maar een paar uurtjes per week. Helaas werden mijn klachten afgelopen februari zo heftig dat dit nu niet meer mogelijk is.

Ondertussen ben loop ik in 2 ziekenhuizen, veel onderzoeken, medicatie en hoop ik dat ik in aanmerking kom voor een drain.

Verder zit ik met mij zelf in de knup. Er zijn zoveel dingen die ik graag wil en niet kan. Ik kan mij en moeilijk bij neerleggen en zoek te vaak mijn grenzen op waardoor ik nog zieker word.

Nu ik niet meer werk heb ik een hond om voor te zorgen, teken, schilder en graveer ik graag en ben ik sinds 2 weken begonnen aan kung fu.

In het (HEEEEEEL) kort mijn verhaal.

 

 

 

 

 

Hoi Ingeborg,

Dank voor het delen van je verhaal. Zo enorm jammer dat je door je klachten je dromen niet waar heb kunnen maken. Hopelijk komt er met de drain een oplossing voor je klachten. Het is wel logisch dat je door dit alles met jezelf in de knoop zit. Ik hoop dat je hiervoor goede begeleiding weet te krijgen. Misschien vind je het ook wel fijn om hierover een keer met andere (lotgenoten) te praten tijdens een koffietafel. Hier kan je zien waar er nieuwe koffietafels gepland staan; https://samenveerkrachtig.nl/koffietafel/

Groeten, John

Hallo allemaal,

Ik ben 52 jaar en ben sinds april 2016 in de IVA van de WIA.

Ik heb 29 jaar in de varkensvlees industrie gewerkt.

Maar door astma en mijn autisme is alles mis gelopen en kon mijn werk na 8 jaar steeds minder kunnen gestopt.

Ik heb 8 stickertjes (diagnoses) waardoor ik ben afgekeurd.

Ik kom mijn dag door huishoudelijke klussen, bewegen (hometrainer), en als het niet gaat dan doe ik wat ik kan.

Ik heb nog hulp van psycholoog omdat mijn dysthymie me nog veel parten speelt

Ik ben hier omdat ik me vaak alleen vind staan als arbeidsongeschikte

Hoi Niels,

Na een werkzaam leven steeds meer gezondheid moeten inleveren valt werkelijk niet mee.

Wat soms nog erger is dat heel veel mensen  rondom je heen je niet begrijpen. geeft zoals je zegt een gevoel van eenzaamheid.

We hopen dat we hier op de site maar ook op de koffietafels je steeds mogen ontmoeten en zo een stukje met elkaar op te lopen op het levenspad. Zelfs twee kromme kunnen behoorlijk steun aan elkaar hebben.

Hartelijke gr P.

  • Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.