Stel jezelf even voor.

Mijn naam is Thea Romijn, 52 jaar en sinds een aantal jaren arbeidsbeperkt. Ik geniet van het verzorgen van mijn dieren, ook al gaat dat niet altijd even gemakkelijk. Gelukkig heb ik veel creatieve hobby’s, zoals onder andere bloemschikken waar ik me op dagen dat ik een beetje energie over heb, mee vermaak.

Mijn naam is erik de Jong ik ben 48 jaar en ben nu een paar jaar arbeidsongeschikt ik doe lichte huishoudelijke klusjes en als mijn partner werkt dan verzorg ik onze dochter van 2 1/2 jaar wat helaas niet altijd door lichamelijke klachten lukt en dan kan ik gelukkig mijn schoonouders vragen om te helpen

Verder ga ik 2 keer per week naar de fysio en moet het per dag bekijken wat ik kan.

Deze heb ik afgelopen vrijdag gemaakt.

Ik heb vroeger ook veel bloemstukken gemaakt mijn ouders hadden een bloemisterij maar ben een hele andere richting op gegaan

Mijn naam is Peter de Hamer. Sinds enkele jaren gedeeltelijk arbeidsongeschikt. Naast een kleine baan van 12 uur per week doe ik vrijwilligerswerk op het sociale vlak. Ik neem ook nog tijd om leuke dingen vaak van hout voor de kleinkinderen in elkaar te knutselen. 

We mogen nog veel doen naast onze beperking.

Bijzonder leuk is ook lid zin van deze community om daarmee anderen wat proberen te ondersteunen in de weg die ze moete gaan.

Mijn naam is John Kieboom. Ik ben 49 jaar. Sinds de herkeuringsoperatie WAO (2005) ben ik gedeeltelijk arbeidsongeschikt. Omdat mijn ziekte (ME/CVS) erg onvoorspelbaar is ben ik niet in staat om de 20 uur te werken voor een werkgever. Ik doe inmiddels ruim 5 jaar vrijwilligerswerk voor de ME/CVS Stichting. Dit kan ik op mijn eigen tempo, eigen tijd en veelal van huis uit doen. Verder doe ik de huishoudelijke klusjes als ik me goed genoeg voel.

Ik probeer in ieder geval iedere dag een wandeling te maken met onze hond!

Blij met dit forum, ervaringen delen over arbeidsongeschiktheid en alles er om heen. Een keer niet alleen de uitleg hoe de regeltjes werken, maar de mens er achter die ziek is en hoe zij omgaan met arbeidsongeschiktheid, UWV, reïntregratie en waar zij tegen aan lopen en een steentje bij te dragen door mijn ervaring hier te delen

Ik ben Elke, 51 jaar en nu 9 jaar ziek.                                        Getrouwd en moeder van 3 grote zoons die nog thuis wonen. Waarvan de jongste, 17 jaar, forse puberproblemen heeft als gevolg van mijn ziek zijn.                                                                       Ik heb 25 jaar bij de thuiszorg gewerkt als ziekenverzorgende.        Begin 2007 kreeg ik een hernia, geopereerd en weer veel te vroeg weer aan het werk gemoeten met als gevolg dat ik begin 2008 weer geveld werd met rugklachten en een klapvoet als gevolg.               Weer geopereerd waarbij 2 wervels vastgezet zijn.                    Operatie is goed gelukt, geen last meer van rugklachten.                Daarna ben ik psychisch finaal onderuit gegaan omdat ik niet meer kon doorrennen zoals ik alle jaren heb gedaan.                                 Al mijn problematiek waar ik in mijn jonge jaren tegen aan liep kwamen naar boven, nu verklaarbaar door de diagnoses ADHD en bipolaire stoornis, samen met emotionele verwaarlozing, het gevoel in mijn leven nooit te kunnen voldoen.                                          Mijn klapvoet werd een conversiestoornis; uitval door psychische overbelasting en ik geraakte in een rolstoel, kan niet meer lopen en dagelijk vermoeid.                                                                    Zware depressie volgde en daarna de eetstoornis anorexia.

Ik heb nu 80/100% WIA en ik ben ontzettend bang voor het UWV. Zo ongeveer eens per jaar word ik onder de loep genomen.                 Ben in de  relatief korte tijd van arbeidsongeschiktheid, 7 jaar, 3X door de verzekeringsarts beoordeeld,                                     Gesprekken van anderhalf uur!                                                      De andere jaren vragenlijsten in moeten vullen.                                   Het UWV is van oordeel dat mijn therapie het herstel dusdanig bevordert dat er arbeidsmogelijkheden hier uit volgen.                   Alleen al het feit dat ik in de toekomst de tijd die ik aan therapie besteed, 12 uur per week, geen reden meer zijn voor een urenbeperking en dit actieve uren zijn, deze dus ook kan benutten om te werken.                                                                            Zelf verwacht ik niet meer aan het werk te kunnen, gezien het feit hoe klein mijn wereld nu is en elke dag bestaat uit afwegen wat ik wel en niet kan in de vorm van rust en activiteit, elke dag de vraag hoe brei ik mijn dag rond.                                                        Feestjes, vakantie, visite ontvangen gaan niet meer, kosten teveel energie en overprikkelingen.                                                      Bordje vol dus en vind het dan ook zo oneerlijk dat het UWV zo achter mijn broek aan zit en anderen gewoon jaren niets horen.        Het voelt alsof ik de boel belazer en mijn problemen aan dik, dat psychische problemen niet echt gezien worden qua lijdensdruk.  Ben dus benieuwd hoe anderen dit ervaren en serieus worden genomen in hun worsteling.                                                                Ik wil ook graag mijn ervaringen delen.

Hoi Elke,

Welkom,

Fijn dat je je ervaringen wil delen. Uit bovenstaande blijkt dat je heel veel mee gemaakt hebt en dat noch steeds doet. Je ziet er wellicht naar uit om met lotgenoten te spreken. Daarom ben je van harte uitgenodigd op onze koffie tafels. Zoveel je wil en kan.

Ik hoop je tzt te ontmoeten. gr. peter

Hallo Allemaal,

Mijn naam is Ingeborg van Engelen. ik ben 23 jaar oud, getrouwd en zit op dit moment in de ziektewet.

Vanaf mijn 12de heb ik ondraaglijke hoofdpijn. Helaas is dit nooit serieus genomen tot het in 2014 mis ging. Ondertussen na veel ellende is er migraine, chronische hoofdpijn en IIH vastgesteld. 

Je kunt niet aan mij niet zien dat ik ziek ben, toch verga ik elke dag van de pijn, slik ik ontelbaar veel medicatie en heb ik wekelijke een lumbaalpunctie om liqour (hersenvocht) af te laten lopen.

In 2014 heb ik met veel pijn en moeite mijn MBO 4 bouwkunde diploma kunnen halen. Mijn droom is/was om architect te worden. Vandaar dat ik daarna begonnen ben aan een HBO opleiding. Ondanks mijn goede cijfers heb ik mijn studie moeten laten vallen voor mijn gezondheid. 

Verder ben ik altijd een fanatiek sporter/danser geweest. Helaas werd al snel duidelijk dat ik geen controle meer had over de pijn en vermoeidheid waardoor ik de groep niet meer kon bijhouden. 

Ik heb altijd gewerkt, ook al was het maar een paar uurtjes per week. Helaas werden mijn klachten afgelopen februari zo heftig dat dit nu niet meer mogelijk is.

Ondertussen ben loop ik in 2 ziekenhuizen, veel onderzoeken, medicatie en hoop ik dat ik in aanmerking kom voor een drain.

Verder zit ik met mij zelf in de knup. Er zijn zoveel dingen die ik graag wil en niet kan. Ik kan mij en moeilijk bij neerleggen en zoek te vaak mijn grenzen op waardoor ik nog zieker word.

Nu ik niet meer werk heb ik een hond om voor te zorgen, teken, schilder en graveer ik graag en ben ik sinds 2 weken begonnen aan kung fu.

In het (HEEEEEEL) kort mijn verhaal.

Hoi Ingeborg,

Dank voor het delen van je verhaal. Zo enorm jammer dat je door je klachten je dromen niet waar heb kunnen maken. Hopelijk komt er met de drain een oplossing voor je klachten. Het is wel logisch dat je door dit alles met jezelf in de knoop zit. Ik hoop dat je hiervoor goede begeleiding weet te krijgen. Misschien vind je het ook wel fijn om hierover een keer met andere (lotgenoten) te praten tijdens een koffietafel. Hier kan je zien waar er nieuwe koffietafels gepland staan; https://samenveerkrachtig.nl/koffietafel/

Groeten, John

Hallo allemaal,

Ik ben 52 jaar en ben sinds april 2016 in de IVA van de WIA.

Ik heb 29 jaar in de varkensvlees industrie gewerkt.

Maar door astma en mijn autisme is alles mis gelopen en kon mijn werk na 8 jaar steeds minder kunnen gestopt.

Ik heb 8 stickertjes (diagnoses) waardoor ik ben afgekeurd.

Ik kom mijn dag door huishoudelijke klussen, bewegen (hometrainer), en als het niet gaat dan doe ik wat ik kan.

Ik heb nog hulp van psycholoog omdat mijn dysthymie me nog veel parten speelt

Ik ben hier omdat ik me vaak alleen vind staan als arbeidsongeschikte

Hoi Niels,

Na een werkzaam leven steeds meer gezondheid moeten inleveren valt werkelijk niet mee.

Wat soms nog erger is dat heel veel mensen  rondom je heen je niet begrijpen. geeft zoals je zegt een gevoel van eenzaamheid.

We hopen dat we hier op de site maar ook op de koffietafels je steeds mogen ontmoeten en zo een stukje met elkaar op te lopen op het levenspad. Zelfs twee kromme kunnen behoorlijk steun aan elkaar hebben.

Hartelijke gr P.

Hallo,
Ik ben illse en 41 jaar. Twee jaar geleden is bekend geworden dat ik LAM heb. Een zeer zeldzame ziekte die alleen bij vrouwen voorkomt en zijn er in NL ongeveer 60. Ik heb al twee jaar te maken met werkgevers die hier niet mee om kunnen gaan en het UWV bomenbos. ik hoop door aan een koffie tafel deel te nemen wijzer te kunnen worden ivm UWV. En hoe gaan andere hier mee om 

groetjes illse

Illse geplaatst:

Hallo,
Ik ben illse en 41 jaar. Twee jaar geleden is bekend geworden dat ik LAM heb. Een zeer zeldzame ziekte die alleen bij vrouwen voorkomt en zijn er in NL ongeveer 60. Ik heb al twee jaar te maken met werkgevers die hier niet mee om kunnen gaan en het UWV bomenbos. ik hoop door aan een koffie tafel deel te nemen wijzer te kunnen worden ivm UWV. En hoe gaan andere hier mee om 

groetjes illse

Ha Ilse, wij hebben elkaar gisteren ontmoet in Rotterdam. Ik vond het een heftig verhaal van je wat je nu mee moet maken. Wens je veel sterkte en hoop je nog eens te ontmoeten aan de koffietafel.

Groetjes Peter.

Het lijkt me ook erg leuk om je de volgende koffietafel weer te ontmoeten. Groetjes. 

Inmiddels is het e.e.a. weer helemaal recht getrokken. De werkgever heeft een (forse) sanctie ontvangen en ik smartengeld. Heel veel liever had ik een menselijke benadering mee gemaakt; dan was mijn privéleven ook (heel) anders verlopen….

De economische crisis heeft geen positieve invloed gehad op mijn re-integratietraject en mijn (fanatieke) solliciteren…. 

@3a * Ik ben goed op de hoogte van de wet- & regelgeving op sociaaljuridisch gebied. Ten eerste: wet Poortwachter tbv ziekte en re-integratie. Maar ook de Participatiewet, WIA-WGA, WMO, PGB, specifieke toeslagen, regelingen en de Schuldhulpverlening. Verder weet ik het nodige van medicijnen ivm mijn (ruime) opleiding- en werkervaring. Daar zou ik andere SV-deelnemers mee kunnen ondersteunen. En, indien nodig, mee kunnen denken. Bijvoorbeeld tijdens een Koffietafel. 

@3b * Maar, hoe je het beste met potentiële werkgevers kunt omgaan met een WIA-WGA situatie..??? Daar ben ik nog niet 1,2,3 over uit…. 

Voor mijn gevoel nagenoeg alles al uit geprobeerd / uit gezocht! Met wisselend succes. Wel/ geen open kaart spelen; wel/ niet vertellen over de speciale UWV re-integratie-instrumenten. Dit laatste interesseert de meeste werkgevers geenszins; is mijn ervaring (onwetendheid of te lastig..? Ik weet het niet). Ook overwogen om zzp’er te worden etc. Etc. 

@4 * Van Samen Veerkrachtig verwacht ik contact met deelgenoten; herkenning en erkenning; elkaar kunnen ondersteunen ‘hier en daar’; evt. meedenken; informatie uitwisselen; mogelijk nog eens wat (gezamenlijke) belangenbehartiging tbv WIA – WGA…? 

Want, op papier (handboeken/ ziekteprotocollen) of digitaal (websites) lijkt alles goed geregeld bij werkgevers en de overheidsinstanties, maar de dagelijkse praktijk is echter ‘hier en daar’ weerbarstiger…. 

Al met al is het is soms (erg) lastig en eenzaam in deze specifieke situatie. Regelmatig is er aan de buitenzijde weinig – niets te zien; bijv. bij een chronische aandoening – welke redelijk goed onder controle is te krijgen is dankzij medicatie/ leefstijlaanpassingen.

Je hebt al gauw te maken met ‘OMA’s’; (voor)oordelen, meningen en (ongevraagde) adviezen – vanuit de (nabije) omgeving. Al dan niet goed bedoeld.

Geleidelijk aan leer je hier beter mee om te gaan… 

Wel zijn er grote verschillen tussen mensen qua ziekte- en/ of acceptatiefases, weet ik van mijzelf en heb ik eveneens gemerkt binnen de bijeenkomsten vd Koffietafel.

– Heb je korter dan 2 jaar met ziekte, begeleiding en/ of re-integratie te maken..?

– Of: speelt het e.e.a. al langer dan 5 – 10 jaar..?

– Vast arbeidscontract? Of: heb je continue met Flex-wetbanen te maken..?

– Is er begrip en ondersteuning vanuit de werk- en/ of privésituatie? Partner (nog) aanwezig..? (Schoon) familie..?

– Heb je met een werkgever te maken die Eigenrisicodrager is mbt ziekte en re-integratie? Of: anderszins?

– Met wat voor soort Arbodienst heb je te maken (gehad)? Een commerciële; in het belang vd werkgever om het ziekteverzuim zo laag mogelijk te houden..? OF: een ietwat onafhankelijke(re) versie?

– Met wat voor soort re-integratietraject? Uitbesteed..? Heb je met een commerciële partij te maken? Of : een ietwat meer onafhankelijke versie?

– En niet te vergeten: heb je überhaupt nog een werkgever? Of: heb je met uitkeringsinstanties – UWV/ SoZaWe – te maken?

Bij bovenstaande items zitten behoorlijk veel verschillen qua beleving en/ of benaderingswijze; ook mbt inkomenszekerheid.

Ziekte en armoede ‘kunnen’ aan elkaar relateren; als je pech hebt gehad. Maar, het hoeft niet..! 

Tot zover mijn toelichting. Beetje veel info….

Beste Suus, de uitspraak: ‘er is veel verschillend maar er zijn zoveel overeenkomsten’ bij de doelgroep van dit forum is al meerdere keren gebruikt, maar zie ik ook weer terug in jou verhaal.

Je verhaal is inderdaad schrijnend te noemen. Zoveel onbegrip etc. en het niet gehoord zijn is heel herkenbaar, maar toch weer zo persoonlijk. Ik geloof dat jij met je ervaringen zeker in SV iets kan bijdragen. 

Goed dat je interesse hebt in diverse ontwikkelingen in de samenleving, die wegen ook weet te bewandelen en daar ook wat vrijwilligerswerk in doet. Ik weet zelf wat dat kan betekenen als je met een bepaald probleem zit en een ander heb het antwoord, waardoor met het antwoord deuren worden geopend.

Misschien ontmoet ik je eens.
Ik zeg: sterkte in alles en groetjes.

Dankjewel voor jouw reactie, Peter! Ik was al even niet op het forum geweest. Druk-druk-druk met allerlei andere items…

Bij de laatste koffietafel (28 juni) ism de Patientenfederatie bemerkte ik dat de andere personen allemaal nog ‘wel’ hun (vaste baan) werkgever hadden – ondanks hun ziekte. Dat hier ‘wel’ respectvol met ziekte is om gegaan…

Keurig volgens Wet Poortwachter. Ook verliesverwerking, maar een aardig portie minder dan ik voor mijn kiezen heb gehad.

Poeh hee, confronterend…

Mijn leven had echt anders verlopen – wanneer mijn toenmalige werkgever incl. arbodienst respectvol met mij en mijn ziekte was om gegaan, want het hebben van zinvol deeltijdwerk is echt belangrijk voor mij…!

hey, ik ben een 33 jarige vrouw, sinds mn 16e recidiverende depressies. altijd kunnen werken maar in oktober 2018 vol ziek ivm paniekaanvallen, slapeloosheid, overspanning, huilbuien enz. medicatie en therapie en sinds deze maand re-integrerend op werk. nu 2 dagen 3 uur. volgende week 3×3 uur.  Op werk zeer prettige omgang en opvang met collegas en leidinggevende. Ik voel me begrepen en gehoord en mijn doel is volledige terugkeer in mn functie. Bedrijfsarts en psychiater zeggen beide dat dit doel haalbaar gaat zijn icm mn medicatie en gevolgde therapie, maar depressies in toekomst zijn niet uitgesloten omdat ik elk jaar de sjaak ben daarmee. Hoop wel dan te kunnen blijven doorwerken.

Wat ik op dit forum hoop te vinden: tips bij reintegreren en tips bij omgaan met lich. en psychische dieptepunten, survivaltips zeg maar. En het delen van ervaringen en leren van elkaar.

Wat ik hoop te bieden: mensen helpen met wat ik geleerd en ervaren heb. Alle beetjes helpen..

Hallo,

Mijn naam is Ursula en ik ben 42 jaar. Zo’n 2 jaar geleden ben ik van de trap gevallen en brak daarbij zo ongeveer elk botje tussen mijn nek en benen. Dit veranderde compleet mijn leven. Ik heb veel moeite met acceptatie en grenzen. Ik ben nu bijna 2 jaar volledig ziek en morgen moet ik voor de keuring naar het UWV. Ik wil graag kunnen praten met lotgenoten. Elkaar tot steun zijn en tips geven. Bij mijn verhaal heb ik het hele verhaal verteld.

Groetjes Ursula

Ik ben Piet en op dit moment 54 jaar en woon nog thuis bij mijn moeder, mijn vader is al een aantal jaren geleden overleden.

Na een aantal jaren gewerkt te hebben wat eigenlijk achteraf regelmatig niet echt ging sinds 2 jaar afgekeurd en een versnelde 100% WIA uitkering gekregen, met name zeer prikkelgevoelig.

Om de dag door te brengen ga ik heel veel fietsen, ik kook graag en doe de boodschappen en verzorg mede de huishouding en help mee in de tuin o.a.
Daarnaast doe ik vrijwilligerswerk wat ik bijna geheel zelf kan inplannen.
En als hobby o.a. fotografie alhoewel dit nu even op een wat lager pitje staat.

En om de dag redelijk goed door te brengen ga ik tussen de middag even een uurtje rusten.

Hallo

Ik ben Pieter en 44 jaar.

Augustus vorig jaar is er bij mij Primaire Progressieve MS vastgesteld.

Ik ga nu beginnen met het vervroegde aanvraag IVA traject.

Ik ben nu 24 jaar werkzaam in de Psychiatrie als spv-er.

De lichamelijke klachten voortkomend uit mijn ziekte zijn aan het toenemen, ook ga ik cognitief achteruit.

Mijn werkgever (manager en procesmanager verzuim), de betrokken bedrijfsarts en mijn behandelend team ( neuroloog, ms-verpleegkundige, revalidatiearts, psycholoog en ergotherapeut)  in het  ziekenhuis steunen mij en staan achter het besluit om IVA traject aan te gaan.

Ik voel me eigenlijk nog te jong om “thuis” te gaan zitten maar werk kost me teveel en speelt mijn ziekteproces in de kaart.

Ook wil ik de tijd die ik nog heb besteden aan mijn gezin, vrouw en 4 zonen. De tijd die ik heb daar bedoel ik mee dat ik nu nog wat fysieke inspanning kan doen, mobiel ben. Voordat ik in een rolstoel ga belanden.

Ik heb weliswaar protheses voor mijn li- en re- been om te kunnen blijven lopen/wandelen maar ik kan het in ieder geval nog.

Ondanks dat ik gesteund word door iedereen maak ik mij wel zorgen om de keuring bij het UWV.

Inde toekomst zou ik wel graag vrijwilligerswerk gaan doen, in het ziekenhuis of voor de MS vereniging. Door de combinatie van mijn MS en mijn ervaring in de psychiatrie zou ik, denk ik, een bijdrage kunnen leveren als ervaringsdeskundige.

gr Pieter

ik ben sylvia 54 jaar oud.Bijna 40 jaar werkzaam geweest in de zorg. Op het laatst was ik ook EVV er. bijna 8 jaar gestreden met het UWV voor mijn gelijk. Elke keer afgewezen voor wia. nu sinds 3 maanden last van carpaal tunnelsyndroom waar ik nog aan geholpen moet worden. Mijn advocaat zei meld je bij het uwv weer ziek zodoende ben ik nou voor 80-100 afgekeurd. wia-wga Mag mijn werkzaamheden niet uitvoeren.Maar omdat ik een werkgever hebt dit eigenrisicodrager is wil hij dat ik nu in de keuken/kamer bij dementerende het eten en drinken verzorg. Ik ervaar elke dag pijn en begrip is er niet. IK hoop hier wat antwoorden te vinden

Hoi goede middag.
Ik ben reinier.
Op 16-6-2016 een bedrijfsongeval mee gemaakt.
Veel schade aan mijn lijf opgelopen,
In mei 2019 een iva uitkering gekregen.
Na veel vallen en opstaan,weer een beetje aan het leven toegekomen.