Home › Forums › Je draai weer vinden › Mensen door psychische problemen thuis?
Mensen door psychische problemen thuis?
Hoi, ik ben net nieuw op dit forum en vroeg me af of er ook mensen zijn die net als ik door psychische problemen arbeidsongeschikt thuis zitten. Ik ben benieuwd hoe jullie daarmee omgaan bij het zoeken naar werk. Wat zeg je wel en niet bijvoorbeeld? Alvast bedankt!
groeten,
Sabijn
Hoi Sabijn.
Ik zit wegens een burn-out thuis en inmiddels al 7 jaar. Mijn herstel kun je op dit forum ook lezen. Ik denk dat je doordat je uitgevallen bent ook nieuwe dingen over je zelf hebt geleerd en dat je daardoor beter weet waar je sterke punten liggen. Op het moment dat je deze voor je zelf goed op een rijtje hebt kun je deze ook als pluspunten van je zelf presenteren aan een werkgever. Ik hoop voor jou dat je er ook sterker met meer zelfkennis uit komt. Als dat nog niet is kun je misschien nog een training volgen. Er zijn echt veel mogelijkheden.
Ik hoop je hiermee een beetje op weg te hebben geholpen.
Groetjes Natasja
Dankjulliewel voor je reacties.
Wat jij zegt Dwarrel herken ik wel. Ik heb ook weinig zelfvertrouwen en vind t al helemaal moeilijk om mezelf ’te verkopen’ tijdens een sollicitatiegesprek bijvoorbeeld. Maar ik vind t wel een goede tip van jou Natasja om te kijken naar hoe ik het kan omvormen naar sterktes en daar iets over te zeggen tijdens zon gesprek. Toch blijf ik bang voor de reacties en vooral de vooroordelen die mensen kunnen hebben. Ik vertel bijvoorbeeld niet snel dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb want dan ben ik bang dat mensen meteen denken dat ik psychisch gestoord ben ofzo, al helemaal als ze horen dat ik borderline heb. Maar toch zal ik in ieder geval moeten aangeven dat ik bijvoorbeeld weinig energie heb, want ik kan gewoon geen hele dag werken, en dan zullen mensen toch vragen stellen vrees ik.. lastig hoor!
Dwarrel, wat is trouwens een WGA-traject? Ik zit in de (oude) Wajong en heb nauwelijks contact met het UWV. Ze laten me grotendeels met rust omdat ik nu een studie doe.
Groetjes,
Sabijn
Hoi Dwarrel,
Ja je hebt gelijk: ik zou mijn PS (en andere diagnoses) ook niet (meteen) noemen, veel te bang voor het stigma inderdaad. Wat vervelend dat jij daar ook echt last van hebt gehad. Dat is gewoon niet eerlijk hoe ze alles op je problematiek schuiven!
Wel zit ik er mee hoe ik dan mijn vermoeidheid moet verklaren aan toekomstige collega’s en werkgevers. Het ‘helpt’ dat ik kan zeggen dat ik depressief ben geweest na mijn moeders overlijden en dat ik daarvan nog aan het herstellen ben. Dat is maar de halve waarheid, maar dat begrijpen mensen tenminste.
Je zegt dat ik nog jong ben en er met therapie wel bovenop kom en dat hoop ik natuurlijk ook, maar ik heb al ruim tien jaar intensieve therapie (ook meerdere klinische behandelingen) dus soms verlies ik die hoop een beetje.. herken je dat? Bij mij komt mijn PS en PTSS echt uit Mn hele vroege jeugd dus dat is niet zo makkelijk ‘opgelost’. Al hou ik hoop op kleine verbeteringen hoor! En ik denk dat je dat ook moet hebben met een PS. Het gaat immers nooit echt over, maar je kunt wel werken aan. Je klachten, zelfinzicht, kunnen inspelen op crisissen etc. Daarin ben ik gelukkig al veel gegroeid. Heb jij concrete dingen waaraan je werkt of wil werken? Als me er iets over wilt zeggen hoor!
Fijn om zo even over dit soort dingen te kunnen ‘praten’ ��
Trouwens ik ken het boek dat je noemt, heb ik ook mee gewerkt. Heb jij iets dat jou helpt tegen je stemmingswisselingen? Bij mij heeft uiteindelijk medicatie een wereld van verschil gemaakt!
Hoi Dwarrel,
lastig zeg, ook vooral heel vervelend dat je therapie niet goed loopt. Heb je dat al durven/kunnen bespreken? Lijkt me heel belangrijk daar iets mee te doen!
Schaamte ken ik ook maar al te goed.. het is zo lastig uit te leggen wat er ‘scheelt’ omdat hetniet gewoon een zichtbaar gebroken been is. En ik wil ook niet al Mn diagnoses zomaar op tafel leggen, bang voor stigma. Ik denk dat t begint bij het accepteren van jezelf (maar das makkelijker gezegd dan gedaan!!!) endat dande schaamte af zal nemen. Maar hoe doe je dat hè? Sowieso met een goede begeleider of therapeut dus ik hoop echt voor je dat je iets aan je situatie op dat gebied kunt veranderen.
Ik heb gelukkig een team van hele fijne therapeuten om me heen in de langdurige zorg, dus ik krijg veel tijd en voel dat ik goed geholpen wordt. Afgelopen week nog met mijn vier behandelaren om de tafel gezeten!
Misschien kun je nadenken over wat je wel durft te zeggen aan anderen? Daar ben ik ook mee bezig, opkunnen ik binnenkort een gesprek heb voor nieuw werk. En oefenen en hopelijk positief bevestigd worden..
Fijne dag!
- Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.