Home › Forums › Je draai weer vinden › Lastige momenten
Lastige momenten
Ik ben afgekeurd door psychische klachten waar ik het hier niet over ga hebben want dat is te persoonlijk.
Wat ik lastig/vervelend (nog zachtjes uitgedrukt) vind en waar ik erg somber over kan zijn is wanneer ik in gezelschap ben (wat niet vaak voorkomt ) de vraag: wat doe jij voor werk….. ik wil niet liegen …. maar wil ook niet alles vertellen want dat gaat niet iedereen wat aan. Of als ik dan andere mn verhaal verteld heb (min of meer) reacties krijg van je ziet er goed uit en je kan wel naar een feestje maar niet werken of zelfs jaloerse mensen. Dan trek ik me terug terwijl het voor mij goed is om onder de mensen te zijn. Zijn er mensen hier op dit forum die hier ook last van hebben? En zo ja hoe gaan jullie hiermee om? Het is al erg genoeg niet mee te kunnen doen in de maatschappij.
Grtjs: Renate
Beste Renate,
Dit blijf je houden met psychische klachten die veroordeling. Je kunt bij wijze van spreken beter een gebroken been hebben dan zien ze het, dan weten ze waar ze aan toe zijn en dan is er ook dat begrip etc.. Wat ik je wil meegeven is blijf bij jezelf, want je weet elke stap die je maakt is er 1!! En die veroordeling lekker langs je heen laten gaan, geeft juist negatieve energie terwijl je al weinig energie hebt. Maw geen aandacht waard!
Sterkte!
Hoi Renate,
wat goed dat je het heft in handen neemt en spijkers met koppen gaat slaan door hier bij de lotgenoten hulp te zoeken!
De vraag die je stelt heb ik bij veel lotgenotenforums (voor de aandoeningen die ik heb) langs zien komen, dus je bent absoluut niet de enige die dit probleem ervaart. Ik heb geen psychische aandoeningen maar wel aandoeningen die evengoed niet zichtbaar zijn. Dit is voor veel mensen moeilijk te bevatten want blijkbaar willen we minimaal een rolstoel zien om iemand als ‘beperkt in zijn mogelijkheden’ aan te merken. Wat ik ook merk is dat veel mensen onzeker worden en soms zelf boos als iemand in de omgeving ziek is en niet beter wordt. De meeste mensen willen namelijk graag iets doen, maar vaak kan dat niet of weten ze niet hoe ze het beste kunnen helpen.
Voor ieder gesprek is dat perspectief een goed vertrekpunt: mensen willen helpen als er problemen zijn en zoeken middels het gesprek naar verbinding. In die zin is de vraag naar je werk ook een heel aardige vraag: de vrager wil erachter komen wat je gemeenschappelijk hebt. Werk is dus in jouw geval niet hetgeen wat je gemeenschappelijk hebt dus is het handig als je zelf iets anders aandraagt wat je met je gesprekspartner verbindt.
Zo was ik laatst bij een schoolreunie en aanvankelijk dacht ik: heb je mij weer, ik schaam me diep dat ik thuis zit terwijl het niet mijn schuld is dat ik ziek ben. Om de voormalige klasgenoten toch nog een idee te geven hoe mijn leven eruit zag heb ik gezegd: de afgelopen 10 jaar heb ik x gedaan maar nu werk ik door slechte gezondheid niet.
Dat werkte heel goed want mensen konden kiezen of ze het over mijn voormalige werk of over mijn gezondheid wilden hebben. Alle gesprekken waren positief en bij mensen die naar de gezondheid vroegen, kon ik melden dat ik ondanks de beperkingen toch een aantal interessante zaken had die me dagelijks bezig hielden (patient advocacy, tuin, leuke buren enz.).
Het is zeker zo dat je niet meer in het standard gespreksschema past maar doe er je voordeel mee en draag zelf interessante gespreksonderwerpen aan!
Houd ons op de hoogte!
Groetjes van Antje
Hey Renate,
Dankjewel voor jouw verhaal. Het is enigszins herkenbaar. Net als Liz en Antje ook al schrijven. Op een gegeven moment zullen er misschien wat contacten afvallen, maar er kunnen er ook bij komen..!
Een fijne ‘uithuizige’ hobby (bijv. koken, schilderen of iets anders creatiefs), sporten (bijv. hardlopen/ wandelen in groepsverband; om beter in jouw vel te komen zitten) of iets nieuws leren.
En/ of : 1 – 2 dagdelen per week vrijwilligerswerk verrichten – bij een organisatie, die bij je past – kan soms weer nieuwe wegen openen. In het begin misschien spannend, maar op een gegeven moment merk je dat dit belangrijk voor jou is. Andere mensen leren kennen. Iets kunnen betekenen voor iets of iemand, geeft geleidelijk aan een beter gevoel.
Zo ben ik al jarenlang actief bij een filmhuis. Maar, ik heb ook een periode in een dierenasiel katten gesocialiseerd, ik ben kookvrijwilliger (in mijn woonwijk) geweest eenmaal per week id gehandicaptenzorg en ik heb jarenlang huisbezoeken gedaan als Schuldhulpmaatje…..
Hopelijk wat inspiratie. Hou je taai 💪
Bedankt voor jullie reacties ik heb hier veel aan :-)) maar hoe zit het met uwv als ik vrijwilligers werk ga doen? Dat moet ik doorgeven natuurlijk. Krijg ik dan weer een herkeuring?
Ja dat is idd een lastige, je eigen gevoel erbij en dan sommige reacties. Ik houdt het nu vaak bij “ik werk niet (ivm mijngezondheid, voor mensen die dichterbij staan), en punt. Maar daar heb ik wel even over gedaan hoor!!
Vrijwilligerswerk is ook niet vrijblijvend/prikkelloos, dus goed aanvoelen of dat wat voor je is!!
Mbt UWV en herkeuring durf ik geen uitspraken te doen. Ik heb ih verleden mijn vrijwilligerswerk door gegeven. De eerste keer was in 2010; tijdens een reïntegratietraject. Meestal kreeg ik dan een gestandaardiseerde brief met een bevestiging en het (welbekende) rijtje met rechten en plichten.
De motivatie om : voorzichtig-aan weer onder de mensen te willen zijn (uit het sociale isolement). Positieve ervaringen op te kunnen doen. Wat meer dagstructuur op te willen bouwen etc., zijn meestal goede beweegredenen om te benoemen.
Herkenbaar! Mensen oordelen heel snel. Zo snel het niet overduidelijk te zien is dat je iets mankeert, dan is dat al heel snel het geval. Zelf ben ik ook veel “vrienden” kwijtgeraakt. Iets waar ik zelf ook veel moeite mee heb hoor, maar zo leer je mensen wel meteen kennen en waardeer je de mensen die er nog wel steeds voor je zijn, des te meer. In eerste instantie had ik de neiging het steeds uit te willen leggen, maar inmiddels beperk ik het tot: Ik kan niet meer werken door gezondheidsproblemen. Bij sommige mensen vind ik het waard om er dieper op in te gaan, maar vaak ook gewoon niet. Wat jezelf ook al zegt: Het is al moeilijk genoeg niet meer volledig te kunnen deelnemen aan de maatschappij en dat kost allemaal al genoeg energie. Mensen die het toch niet willen begrijpen zijn mijn spaarzame energie helemaal niet waard. Veel sterkte gewenst.
- Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.