Dank voor de reacties.
De vraag behoord bij in een fase in je ziek zijn (hoeft overigens helemaal geen burn-out te zijn) dat je denkt er zelf nog iets aan te kunnen doen. De vraag is gesteld en bedoeld om er eens over na te denken of je zelf wel de regie hebt over de oorzaken en gevolgen van je ziek zijn. Niets is uiteindelijk minder waar. Iemand zal zeggen: dit overkomt me, een ander zal zeggen: het ligt op mijn levenspad.
Het ervaren en daarbij het wel of niet accepteren van een ziekte heeft altijd een oorzaak. Deze moeten we vooral en eerst bij onszelf zoeken.
Er zullen mensen aangeven nog steeds ziek te zijn terwijl anderen met dezelfde verschijnselen en beperkingen zullen zeggen : Oh, maar ik kan weeral….. en dit en dat kan ik nog. Hierdoor blijkt dat acceptatie heel veel te maken heeft hoe we tegen een beperking aankijken.
Heel veel te maken heeft met het innerlijk van een mens, een karakter. Dit is iets wat persoonsgebonden is en waar we geen verandering in kunnen en moeten willen aanbrengen. Het kan overigens wel heel goed helpen als je door een ander bewust gemaakt wordt van de gevolgen van je persoonlijkheid. Er over praten en ervaringen delen in een veilige omgeving met anderen die ook min of meer met dezelfde vragen zitten of tegen het zelfde aanlopen zijn ogenblikken die je niet beter maken maar kunnen wel een middel zijn om eens anders naar je zelf te kijken en daardoor ook de nare gevolgen te beperken. De waarde van het leven ook in jouw persoonlijke situatie weer op waarde te schatten.
Leden en niet leden worden dan ook hartelijk uitgenodigd om aan te schuiven bij een koffietafel bij jou in de buurt. Beter maken kan het je niet. Je beter voelen kan wel een gevolg ervan zijn.
Kom jij ook?
