Hallo vraagsteller,
Nadat je voor jezelf wel weet dat je eigenlijk wel hulp nodig hebt is vaak een eerste stap iets proberen te laten merken in je omgeving. In welke dan ook. (bijvoorbeeld familie, werkring, Arboarts, vrienden, kerkelijke kring) In de hoop dat ze je signaal oppakken en er iets mee doen. Dit doe je alleen maar om niet echt om hulp te vragen. Soms lukt het en kun je er over gaan praten. Dan zal je zeker geadviseerd worden om professionele hulp te gaan zoeken. De stap is dan al minder moeilijk. Je kan dan altijd nog zeggen dat het je aangeraden is. Als je zelf direct naar een hulpverlener stapt is het vaak je huisarts dan is het nog echt moeilijk. Soms pas na een aantal consulten komt er dan echt openheid over hetgeen waar je mee loopt. En wens je daarin ook ondersteuning te ontvangen van de meest in aanmerking komende instantie. Eenmaal in de molen accepteer je steeds gemakkelijker hulp.
Als ik terug probeer te kijken is het langs deze weg gegaan.
Het meeste heb ik gehad aan mijn religieuze beleving in de ziekte en de kracht die ik daar uit mocht krijgen. Als ik een persoon mag noemen staat mijn vrouw op 1
gr Peter
