Home › Forums › Mijn Verhaal › Hallo,,ik ben nieuw hier en heb zovéél vragen,maar stel me eerst effe voor.
Hallo,,ik ben nieuw hier en heb zovéél vragen,maar stel me eerst effe voor.
Goede dag,
Ik ben Ine 47 jaar en zins juli 2016 zit ik in de ziektewet. Ik ben zwaar burnout geraakt met daarbij een zware depressie,ook speelt de overgang mee want ik ben heel hormoon gevoelig.
Het is echt heel erg slecht met mij geweest,ik was suïcidaal en zat onder de rustgevers en AD en AP ,en ik had crisis opvang.
Tot mijn uitval heb ik altijd gewerkt 28 uur per week en dat al bijna 20 jaar.
Ik heb een hele heftige jeugd gehad en dacht altijd dat ik daar geen last van had,en vond ook altijd dat je niet moet zeuren over het verleden ,maargoed blijkbaar heeft dat verleden mij toch anders gevormd dan gedacht en anderhalf jaar geleden knapte er iets in mij.
GGZ heeft mij uitgebreid getest (op mijn verzoek) want ik liep standaard om de 4 jaar vast,maar “herstelde”toch steeds weer.
Uit die test kwam dat ik PTSS complex heb,en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, en een persoonlijkheidsstoornis nao. .
Dat is ook de reden dat ik steeds vast loop.
Hiervoor krijg ik nu schematherapie, en dat duurt nog tot mei 2018.
Gelukkig gaat het al veel beter met me,ik kan weer naar winkels en alleen thuis zijn,maar ik moet wel elke middag 2 uur rusten of mediteren.
Verder heb ik nu ongeveer 30% van de energie die ik had en ik ben heel snel overprikkeld.
Naast dit alles loop ik nu ook bij het ziekenhuis,en revalidatie arts ivm mijn hypermobiliteits syndroom want mijn hele lijf doet zeer ik bedoel vele gewrichten en spieren.
Phfff een heel verhaal ,ik ben nog steeds bezig te accepteren dat ik nu nog maar zo weinig kan,altijd moe ben,en snel labiel…terwijl ik 2 jaar geleden mijn werk had,mijn huishouden deed,en daarnaast zoveel andere dingen …niet lallen maar poetsen was mijn moto en nu zit ik al bijna 1,5 jaar thuis op de kosten van mijn werkgever,daarover voel ik me heel schuldig.
1 keer per week ga ik daarom ook 3 uur naar mijn werk om een beetje te helpen,ik hoef dat niet,maar wil toch wat doen…na die 3 uur ben ik helemaal kapot,en klanten helpen doe ik minimaal omdat dat mij heel veel energie kost.
Van de zomer ben ik 2 jaar ziek en ik heb geen idee wat me allemaal te wachten staat vandaar dat ik me op jullie site heb aangemeld,ik hoop veel info te vinden.
Vr groet Ine
Dag Ine, voor mij een heel herkenbaar verhaal. Ik raakte op 48 jarige leeftijd helemaal in de knoop en kreeg na veel onderzoek etc ook de diagnose complex chronische ptss. Ook vanwege een situatie uit m’n jeugd.
Eenmaal thuis voelde ik me ook erg schuldig naar collega’s en patiënten toe (ik was psychiatrisch verpleegkundige) en ben kort daarna aan een intensieve therapie begonnen.
Ik was erg moe en ben dat, inmiddels 6 jaar later, nog.
Ik ben bij uwv aangemeld toen duidelijk werd dat ik niet meer kon werken. Veel papierwerk maar ik ben hartstikke goed geholpen door m’n werkgever daarmee.
Gesprek bij uwv vond ik heel vervelend, vooral omdat psychische problemen nogal moeilijk uit te leggen zijn en ‘mevrouw u ziet er zo goed uit’.
Ik werd voor 100% arbeidsongeschikt verklaard. Dat gaf mij rust, omdat ik echt geen puf had om te gaan werken. De dagelijkse beslommeringen namen al m’n energie. Ik kreeg 75% van m’n laatst verdiende loon en kon daar prima van rondkomen.
Na 3 jaar kwam er een herkeuring bij uwv en werd het 72%. Dus een vervolguitkering, die overigens wel veel lager is.
Inmiddels ben ik zover dat ik zo’n 5 uur per week werk én ook kán werken.
Ik vond het en vind het nog steeds heel moeilijk om te accepteren. Daarvoor krijg ik nu ook weer hulp.
Het aanvaarden dat je niet meer kunt wat je eerder (schijnbaar) moeiteloos en zonder na te denken deed, is een kluif.
Ik wens je veel sterkte op je pad. Mocht je behoefte hebben aan meer informatie etc, stuur me dan gerust een berichtje.
Het is een lange weg, maar als je jezelf de tijd en ruimte maar gunt, dan is het echt te doen.
Vriendelijke groet,
Els
Hoi Ineke,
allereerst welkom op dit forum. Ik hoop dat je hier de antwoorden en steun kan vinden waar je naar op zoek ben. Je verhaal wat je hier uiteenzet is behoorlijk heftig, ik vind het knap dat je dat hier heb durven delen. Ik hoop dat de therapie die je nu nog volgt je het nodige resultaat op gaat leveren.
Ik sta een beetje te kijken van je opmerking dat je deze zomer 2 jaar ziek bent en je aangeeft dat je geen idee heb wat je te wachten staat. Ik ben er vanuit gegaan (gezien je bericht) dat je nog in dienst ben bij je werkgever.
Is er door je werkgever geen plan opgesteld?
Op deze website van het UWV kan je zien wat er in de periode dat je ziek ben geregeld zou moeten zijn; https://www.uwv.nl/particulieren/ziek/ziek-met-werkgever/index.aspx
Ik hoop dat je met deze link wat meer inzicht krijg in wat er geregeld moet zijn en hoe het traject in het vervolg gaat.
Misschien vind je het prettig om je verhaal in alle rust en vertrouwen te delen met lotgenoten. Op verschillende plekken worden er koffietafels georganiseerd waar dit mogelijk is. Je kan ze vinden hier op de website onder het kopje “koffietafel”.
Heel veel sterkte en succes met alles,
vriendelijke groet, John
Hoi Ed en Els ,
Allereerst bedankt voor jullie r eachtie,en Els bedankt voor je herkenning.
Om op jou vraag terug te komen Ed mijn werkgever heeft toestemming gekregen van het UWV om niet het 2e spoor te hoeven starten omdat ik in therapie zit.
Ook heb ik een deskundig onderzoek gehad. En daar kwam uit weinig tot geen belastbaarheid.
Volgende week moet ik weer naar de bedrijfsarts. Maar verder weet ik dus niet hoe het gaat en wat ik kan verwachten.
Vr groet Ine
Hoi Ineke,
naast de link naar de website van het UWV kan je ook op deze website van Samen Veerkrachtig de nodige informatie vinden onder het kopje “hulpwijzer”.
https://samenveerkrachtig.nl/hulpwijzer/wat-vertel-ik-de-bedrijfsarts/
Nogmaals sterkte met alles en als je vragen heb stel ze hier gerust op het forum.
Vriendelijke groet, John
Bedankt John ik heb er naar gekeken en denk dat ik maar gewoon moet afwachten wat er gaat gebeuren ,volgende week weer naar de bedrijfsarts dus dan hoor ik verder denk ik .Gr Ine
Ha Ineke,
Je kunt ook een afspraak maken met je leidinggevende. Vertel dat je duidelijkheid wil hebben in je situatie. Ik neem aan dat zij/hij wel weet hoe het verder gaat lopen. Duidelijkheid schept namelijk ook een hoop rust in je hoofd. Dit zijn juist de dingen die je er niet naast kan hebben bij je ziek zijn!
Groetjes Gerrie
Bedankt voor je r eachtie Gerrie,
Aan mijn leidinggevende heb ik weinig op dit gebied,dan moet ik al bij de regio manager zijn.
Woensdag moet ik terug naar de bedrijfsarts en ik denk dat ik het eerst maar met hem bespreek, mijn herstel schiet niet op,phfff al zeggen al mijn behandelaars dat het goed gaat,zij zeggen allemaal je wilt te snel….nou phfff ik ben ruim 18 maanden ziek thuis wat nou snel??over een half jaar moet ik weer 100% aan het werk zijn anders kan ik mischien mijn baan wel kwijtraken en heb ik geen inkomen meer.
Ik ga 1 keer per week 3 uur naar mijn werk en werk een beetje achter de schermen maar na 1,5 uur ben ik eigelijk al kapot en krijg ik klachten,ik durf het niet te zeggen want na 18 maanden wordt het toch wel eens wat?,en zodirekt denken ze dat ik de kantjes er af loop en dat wil ik niet.
Gr Ine
Ik denk niet dat je ‘zomaar’ zonder inkomen komt te zitten, want óf je krijgt toch WW als je ontslag krijgt óf je krijgt een uitkering van het UWV (afhankelijk van het percentage van arbeidsongeschiktheid).
Ha Ineke,
Als jij na 1 1/2 uur al moe bent op je werk, ga dan gewoon naar huis. Luister naar je lichaam! Ik heb jaren terug ook een burnout gehad. Ga eens na hoeveel jaar het heeft geduurd voor het emmertje eindelijk overstroomde. Heel veel jaren dus, verwacht dan niet dat je binnen twee jaar overal vanaf bent! Je lichaam heeft de tijd nodig om te herstellen! Hoe meer jij hier tegenin gaat, door toch langer te blijven op je werk, hoe langzamer je genezingsproces. Ook geef je zo verkeerde signalen af aan je werkgever. Want je kunt toch 3 uur werken? Niet dus! Wees niet bang om zonder inkomen te komen zitten. Wat Els al zei: je wordt dan toch gekeurd bij het UWV en zal misschien een WIA uitkering krijgen. Zo niet, dan kom je in de WW, maar heeft je lichaam wel even de tijd om te herstellen!
Groetjes Gerrie
Hoi Gerrie,
Bedankt voor je r eachtie en ik weet dat je gelijk hebt want je bent niet de enige die dat zegt,maar hoe stom het ook klinkt ik vind dat ik dat verplicht ben tegen over mijn werkgever ze betalen mij al 18 maanden en ik doe er niks voor.
Ik weet ook wel dat ik mischien stom bezig ben,en ik zou als iemand het mij zou vragen voor een ander het zelfde zeggen,maaaaar voor mezelf opkomen blijft een puntje ben ik bang en dat terwijl mijn werkgever gezegd heeft wat niet gaat gaat niet,maar het voelt als falen ofzo.
Thuis ga ik ook om de 1,5 uur rusten,ik moet wel krijg dan zoveel klachten en ben doodmoe.
Echt ik weet dat je gelijk hebt en ik tik dit met tranen in mijn ogen want ik durf dat gewoon niet te zeggen …het klinkt heel stom maar is echt zo..
Gr Ine…
Ps …ben ik de enige of zijn er meer mensen die dit herkennen?
Ha Ineke,
Het is zeker niet stom! Ik had nl precies hetzelfde, je bent zeker niet de enige die hier last van heeft. Ik heb het er uiteindelijk wel met mijn werkgever over gehad. Die stelde voor dat ik kon komen als ik dacht dat ik me goed voelde en dat ik op zou schrijven hoelang ik gebleven was, wat ik gedaan had, en met wat voor gevoel ik naar huis ging. Hierdoor kon mijn werkgever precies zien wanneer het slecht met me ging en wanneer het weer wat beter ging. Dit heeft super gewerkt! Puur omdat voor mij de druk eraf was dat ik MOEST! Ik zou het zo fijn voor je vinden als jij het ook op deze manier zou kunnen doen. Want hoe meer druk dat je iets MOET hoe langer het genezingsproces. Nog een tip: ga een dagboek bij houden. Het heeft mij ontzettend geholpen, zeker in tijden dat ik dacht: ik kom hier nooit uit! Als ik dan teruglas in mijn dagboek verbaasde ik mezelf er vaak over dat ik best vooruit was gegaan. Maar het gaat zo langzaam dat je het zelf vaak niet in de gaten hebt! En huilen mag, schaam je daar nooit voor. Zie het als een stukje verwerking!
Groetjes Gerrie
Hoi Gerrie,
Weer bedankt voor je r eachtie,ik denk dat ik morgen gewoon naar huis ga als ik het gehad heb (zeg ik nu!)
Ik schrijf ook dagboeken en heb er al 3 vol en ik weet uit ervaring dat het zeker helpt en wat jij ook zegt als het minder gaat of je zit in een dip effe teruglezen en dan denk je…jaja ik ga vooruit…maar ja je weet het het gaat niet snel genoeg en ik weet dat accepteren het sleutelwoord is,maar soms loop ik zo tegen mijn beperkingen aan ,dan lukt accepteren effe niet.
Voor dat ik ziek werd deed ik 101 dingen op een dag,echt alles ging in een sneltreinvaart en ondanks dat ik bijna 30 uur per week werkte was mijn huis echt spik en span,hielp ik nog een vriendin met haar huishouden,mijn moeder met de finacieen,en regelde ik veel overheidszaken en belastingen voor vele vrienden,niks was te gek…en nu na 1,5 uur hele lichte inspanning moet ik al rusten,mijn huishouden gaat moeizaam en lang niet zo goed als toen,en werken buiten de deur lukt ook al niet,,,phfff soms wordt dat me wel eens teveel,en zeker als je altijd gewerkt heb voor de kost en je nu het gevoel hebt dat je alleen maar geld kost voor je baas…
Soms wou ik dat ik geen baas had dan hoef ik me ook niet schuldig te voelen,maar ontslag nemen is financieel niet haalbaar anders had ik dat gedaan.
Gr Ine
- Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.