Home › Forums › Mijn Verhaal › Even voorstellen man van 46 jaar
Even voorstellen man van 46 jaar
Tags: Even voorstellen
Anoniem
Hallo allemaal,
Mijn naam is Ronald 46 jaartjes jong. Ik ben al jaren aan tegen verschillende erfelijke ziektes aan het overleven.
Ik ben werkzaam in de metaal als CNC frezer dus ik ben machinaal metaal bewerker.
2 jaar geleden ben ik op papier afgekeurd voor dit werk. Toch ben ik verder gegaan bij een ander bedrijf in de hoop met mijn ziekte toch verder te kunnen in een andere werk situatie. Nu 1,5 jaar later krijg ik 2 verschillende hartfalen in 1 week ziekenhuis opname. Ik ben het zat om te werken en mezelf elke dag moet in te moeten praten.
Ik ben 27 jaar elke dag met verschillende falen in het lichaam geconfronteerd.
Het werken lijkt onmogelijk omscholen heb ik weinig interesse naar omdat ik totaal niet weet waar ik nog iets mee kan. Ik wil niet aan de slag voor een baantje waarmee ik het minimale loon krijg terwijl ik nu net boven gemiddeld verdien.
Mijn leven is erg zwaar ik heb het gevoel alsof mijn lichaam 92 jaar oud is en mijn geest 46 jaar. Ik vraag me af of er nog meer mensen zijn die ook het gevoel hebben dat hun lichaam ouder is.
Ik zie mezelf als arbeidsongeschikt. Ik wil mezelf niet verder meer moeten bewijzen of moet inpraten. Maar ik moet kiezen voor mijn gezin en de tijd die mijn lichaam mij nog toelaat om dit te doen. Afgelopen 1,5 jaar was erg zwaar en heb er hartfalen aan overgehouden.
Nu ben ik bijna 1 jaar thuis en gaat het een beetje lopen bij de ARBO arts.
Ik heb aangegeven dat ik reeds ben afgekeurd geweest en zelf opnieuw ben begonnen in dezelfde vakrichting. Wat heeft dit voor gevolgen op mijn uitkering?
Heeft iemand daar ervaring mee.
Met vriendelijke groet,
Ronald
Beste Ronald,
Als je bent afgekeurd voor bepaald werk is het niet slim hetzelfde te blijven doen. Formeel kan men dan zeggen dat het aan jezelf te wijten is dat je weer arbeidsongeschikt bent geworden. Dat kan gevolgen hebben, maar ik vermoed dat het wel zal loslopen en je gewoon voor de WIA in aanmerking komt. Ik zou mij er op dit moment niet druk over maken.
Ik kan me voorstellen dat je niet meer verder wilt werken en zou zeggen dat je het lang genoeg hebt geprobeerd. De keuze om in de zietewet te gaan is volkomen terecht.
Eerst moet duidelijk worden wat je nog kan doen, daarna kan eventuele herscholing aan bod komen. Dat je nu nog niet weet wat je wilt is begrijpeleijk. Eeventueel kan je hulp krijgen bij een beroepskeuze binnen je mogelijkheden.
Ook voor mij geldt dat de geest jonger is dan het lichaam, iets waar we allemaal soms tegenaan lopen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Met vriendelijke groet,
Socrates.
Anoniem
Hallo,
Ik was in mijn 2de ziekte jaar maar nog niet begonnen met spoor2 wet van poortwachter.
Toen ik werd benaderd door een bedrijf die mensen zocht. Echter 2 weken later starten ik met spoor 2. Had toen al geen idee wat ik wilden en heb op internet gekeken naar banen. Mijn werkbergeleider gaf advies en heeft mijn cv opnieuw opgesteld.
Mijn sollicitaties gingen moeizaam. Via uitzendbureau kwam ik aan solliciteren.
Die andere baan hield ik nog warm. bij het starten van spoor 2 kreeg ik te horen dat ik niet meer geschikt was voor dit werk. Echter had ik om mijn aandoening al veel eerder om moeten scholen. Ik loop dus al 27 jaar met verschillende aandoeningen die niet meer bij mijn vak passen. Maar omdat ik altijd binnen 1 jaar herstelden is het nooit zover gekomen tot nu dus.
De energie en conditie zijn lager dan nul. De laatste week die ik werkte had ik ook niet geslapen mijn lichaam wilden dat niet meer. Nadat ik met benauwdheid klachten naar het ziekenhuis was gegaan kwam ik op de Cardiologie terecht. Na verschillende onderzoeken kwam naar voren dat alleen de hartknijp functie heel weinig was.
Die zelfde nacht kreeg ik een hartfalen en ben ik naar IC gebracht.
In die week van mijn verblijf heb ik nog eens een andere hartfalen gehad.
Ik mocht naar huis alleen met een lifevest (Een draagbare hartmassage vest.) deze voor 3 maanden of blijven 3 maanden in het ziekenhuis.
In die 3 maanden werd mij duidelijk wat mijn lichaam mij wilden vertellen.
Mijn lichaam wil rust en zal dit nu ook krijgen. Na een jaar thuis heb ik nog steeds geen energie of conditie. Dit gaat dus nog lang duren.
Ik heb die vermoeidheid niet soms maar constant.
Mijn huisarts staat wel achter mij dus. Vind het wel spannend zo’n WIA.
Voelt aan alsof je als een zwerver voor een kartonnen doos met je handje omhoog.
Hopelijk weet de psycholoog er meer positieve gedachte aan te geven.
Fijn dat er meerdere mensen zijn die zich ook al oud en versleten voelen.
MVG Ronald
- Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.