Sinds 15 juli 2017 zit ik in de ziektewet. Na aantal weken doorgewerkt te hebben met eerst rollator en later zelfs de rolstoel, belandde ik in het ziekenhuis. De afspraak voor de neuroloog was al wel gemaakt door de huisarts, echter bleken er erg lange wachttijden te zijn. En op die bewuste 15e juli, kon ik mijn voeten helemaal niet meer bewegen. Maandags gelijk de manager gebeld met de mededeling dat ik niet kom en dat ik in het ziekenhuis lag. Zijn reactie was,…, eindelijk.
Ik had de voor mij leukste baan van de wereld met enorme goede doorgroei mogelijkheden en in augustus van dat jaar een vaste aanstelling. Daarnaast studeerde ik rechten aan de Open universiteit en was ook nog actief als vrijwilligster bij aantal organisaties. Dit naast het gezin, man en nog 1 kind thuiswonend.
Helaas, het werd er niet leuker op in de weken en maanden die volgden. Inmiddels ben ik gescheiden en woon in een aangepaste woning samen met mijn 18 jarige zoon. De studie staat nog steeds on hold , door de concentratie stoornis en de extreme vermoeidheid.
Net mijn 1 jaar ziek keuring gehad. Dit vind ik dubbel. Want hoewel ik heel goed weet dat ik nog lang niet kan werken, doet het toch pijn om het verslag te lezen. Ja, ook de bedrijfsarts van het werk en de keuringsarts van het UWV zijn van mening dat er geen passend werk voor mij is.
Ik moet nog steeds erg wennen aan mijn nieuwe leven, dat is ook de reden dat ik mij hier heb aangemeld.
