En nu?

Tja….hoe begin je. Sinds november 2014 staat mijn leven op de kop. Toen kreeg ik de boodschap dat ik borstkanker had. Ik besloot er voor te gaan! Operatie, bestraling en daarna chemo 3 maanden. Mijn werk verdween even naar de achtergrond. Maar gaandeweg het proces kreeg ik toch zin om mijn werk weer op te pakken en ik begon met een paar uur per dag. Het werd 2016 en na de zomer zou ik in september mijn werk weer volledig kunnen hervatten. Ik had nog een groot bloedonderzoek gehad en 9 september zou ik uitslag krijgen. 12 september zou ik weer mijn volledige werkweek beginnen. Maar de uitslag was niet goed…..een scan volgde en toen bleek dat ik uitzaaiingen had: 9 plaatsen en voornamelijk wervels en botten. Weer stortte mijn wereld in….allerlei onderzoeken volgden. En helaas ook pijn….

December volgde mijn ontslag. Daar zat ik dan: geen werk, niet te genezen (alhoewel wel te behandelen.) Sporten ging niet meer. Ik had het gevoel dat er steeds meer wegviel. Een maand of 3 heb ik mezelf heel zielig gevonden, maar daar werd ik niet blij van. Ik ben me gaan opgeven als taalmaatje: vluchtelingen helpen met Nederlands. Er waren weer mensen in mijn leven die me nodig hadden. Inmiddels zijn ze ingeburgerd en het volgende project begint: ik ga Arabisch leren. De behandelingen die ik nu heb slaan aan, uitzaaiingen zijn stabiel. Afgezien van de moeheid gaat het nu redelijk. Pijn is gelukkig weg. Veerkracht…..zit blijkbaar ergens diep verstopt!