Beperkt maar toch een beetje trots

Hallo allemaal,

mijn naam is Ronald en ik heb in 2013 een werk gerelateerd ongeluk gehad.
Tijdens mijn werk als eerste stuurman op zeegaande schepen ben ik 3 meter naar beneden gevallen. Hierdoor verbrijzelde ik mijn linker heup kom. Na iets meer als een week en na aangeven niet in Israel geopereerd te willen worden, werd ik vanuit Israel (Ashkelon) naar Nederland gevlogen en ben ik opgenomen in het St. Antonius ziekenhuis te Leidschendam. Na een week quarantaine i.v.m. de ziekenhuis bacterie, negatief overigens, is er besloten zo spoedig mogelijk te opereren omdat de klap mijn been uit het lood had geslagen.

Na een succesvolle operatie, er zitten meerdere pennen in de heupkom nu, werd ik op dag 2 ontslagen om thuis te herstellen. Het herstel verliep met horten en stoten en na maanden niks doen, mocht ik eindelijk weer beginnen met leren lopen.

Maar, al die tijd had ik last van pijn, pijn die niet van de wonden afkwam. Mijn been werd warm, koud, stijf, slap, messteken, spierpijnen, aanvallen noem maar op.
Ik hield mijzelf voor dat het allemaal erbij hoorde. Toen ik dit aangaf tijdens 1 van de afspraken kreeg ik te horen dat dit vrij normaal was en vanzelf over ging. Maar dat was niet zo…

Bij de laatste afspraak met de chirurg, gaf ik aan dat ik dode delen ervoer op mijn bovenbeen waar absoluut geen gevoel meer in zat. Als test heeft hij over mijn gehele linkerbovenbeen prikjes cq sneetjes gemaakt. Alles zat onder het bloed en ik heb daar niks van gevoeld. De chirurg gaf aan dat het twee jaar kan duren voor de klachten weg zijn, want het zijn je zenuwen, maar ik kreeg ook te horen “Mensen met meer pijn werken ook gewoon door.”
Dit was voor mij wel genoeg om niks meer met deze man te maken willen hebben. Ik heb ook aangegeven dat ik klaar was met hem/het ziekenhuis.

Ik was zo boos dat ik een advocaat heb gevraagd te kijken naar iets verwijtbaars vanuit het ziekenhuis, maar ik werd onder de noemer “Vaak voorkomende complicatie tijdens dit soort operaties” gegooid.

Van 2013/2014 tot en met 2019 heb ik alleen maar zitten aanklooien met mijn gezondheid. Terwijl ik door bleef werken (ik heb altijd geleerd niet lullen maar poetsen) ben ik bij 15 ziekenhuizen en 20 specialisten geweest. Ik ben ontelbare keren open gesneden, onder stroom gezet, ingesmeerd met chemicaliën om zenuw uiteinde te vernietigen, er zijn zenuwen aangesneden en verplaatst, maar niks hielp.

We waren op het punt op te geven, lopen ging eigenlijk al niet meer zonder krukken en in huis was het altijd eerst zoeken waar ik mij aan vast kan houden.
We zijn zelfs wezen kijken voor ene rollator of scootmobiel. Ik was toen 39 jaar.

Uiteindelijk werd ik weer naar een ander gestuurd en kwam ik terecht in het Antonius ziekenhuis in Nieuwegein, want die hadden DE oplossing, zei men.

Ik had er weinig vertrouwen in na al ie jaren en dat heb ik ook zeker door laten schemeren mijn lichaam is onderhand een stil leven aan littekens, maar toch geluisterd naar wat hij te zeggen had.
Ik ben nu in het bezit van een neuro-stimulator. Ik heb een batterij in mijn lichaam zitten net boven mijn linker bil, hier zitten 2 draden op aangesloten die weer op de zenuwuiteinden bij ruggenwervels, als ik het nog goed weet L3 en L4 zitten aangesloten. Eigenlijk vertellen die d.m.v. stroom aan mijn hersenen dat er niks aan de hand is, oftewel het onderdrukt de pijn. Ik heb zelf een afstandbediening om stroom op te hogen, dit moet elke ongeveer 6 a 8 weken. De pijn komt dan door de onderdrukking heen en dan moet ik meer toevoeren. Zodra ik 100% heb opgehoogd, maak ik een afspraak en zorgt het ziekenhuis dat ik weer zelf kan ophogen.

Helaas is de batterij niet oplaadbaar en zal deze uiteindelijk vervangen moeten worden, operatief elke 3-5 jaar ongeveer.

Het gaat nu echt een stuk beter, ja ik heb elke dag pijn, elke. dag. geen uitzonderingen, alleen het apparaat haalt de scherpe randjes er vanaf en zort ervoor dat ik weer mobiel ben.

Ik ben tegen het UWV in gegaan en ben mijzelf gaan omscholen, ook al kreeg ik 80-100% afkeuring en werd mij aangeboden de ziektewet in te gaan. Ik wilde niet langs de zijlijn blijven staan.

Inmiddels ben ik werkzaam in de ICT, hebben wij onze twee dochter mogen verwelkomen en hebben wij een verhuizing naar nieuwbouw in de planning.

Ook al lijkt het allemaal goed te gaan en kan ik 80% van de pijn dagelijks onderdrukken, toch blijft het allemaal hangen. Ik heb hier ook over gesproken met een psycholoog en er is vast gesteld dat het toch aan mijzelf ligt. Dit klopt ook wel en ik heb vaak nog neerslachtige momenten met kijk op de toekomst, wetende dat er nog een paar operaties moeten worden uitgevoerd, zeker als ik nog iets van een leven wil, want dat kan niet meer zonder apparaat. Als ik deze uitzet voelt het net alsof ik jaren pijn onderdrukking in 1 klap krijgt.

Zijn er meer mensen die een soortgelijk apparaat hebben?
En hoe doen jullie het in het dagelijks leven?

Ik merk dat in mijn omgeving iedereen begripvol is, maar het niet echt begrijpt omdat je bij mij vrijwel niks ziet aan de buitenkant.

Bedankt in ieder geval als u de moeite heeft genomen dit gigantische relaas te lezen, excuses voor de langdradigheid. Het is best fijn het van je af te schrijven!

Groet,

Ronald