Home › Forums › Mijn Verhaal › Belang van goed afscheid nemen bij arbeidsongeschiktheid
Belang van goed afscheid nemen bij arbeidsongeschiktheid
Zo groot het belang is van goed afscheid nemen bij pensionering geldt dat hetzelfde (of misschien nog meer) voor degenen die arbeidsongeschikt raken. Ook voor hen wordt het werkzame leven afgesloten. Aanbeveling om te onderzoeken wat een goed afscheid bij arbeidsongeschiktheid betekent. Ongetwijfeld zijn er parallellen te trekken…
https://www.rd.nl/opinie/goed-afscheid-bij-pensionering-is-van-groot-belang-1.1497359
Hoi Henk-Jan,
je snijdt hier een goed punt aan.
Helaas ben je bij arbeidsongeschiktheid vaak al lang uit beeld bij collega’s (2 jaar ziek) en voor de werkgever wordt je vaak meer gezien als een last. Het lijkt me dan lastig dat er nog ruimte is of wordt gevonden om op een goed afscheid te organiseren.
Ik ben wel heel benieuwd hoe anderen leden hier over denken?
Vriendelijke groet,
John
Beste Henk-Jan
Ik sluit me bij John aan. Je hebt een goede punt voor dyscudiscu open gezet. Vind ik tenminste. John heeft gelijk dat je al 2 jaar zien bent dus uit beeld maar uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het ook aan mens zelf ligt. Iedereen heeft zich tegen mij gekeerd behalve een collega. Met wie ik notabene amper heb gewerkt. Ze vraagt regelmatig hoe het gaat een zo. En de bazen tja volledig mee eens met John. Ze zijn je liever kwijt dan rijk (of zo iets zegt men 😜). Ik heb zelfs mee gemaakt dat na 6 jaar ziek vaarvan + -3,5 jaar 80-100% afgekeurd ben ik weer voor 100% goed gekeurd nu. Zo uit niets. Dankzij mijn oude werkgever die na die jaren had iets van keur nog een keer. Dus met die afscheid vind ik beetje dubbel. Ik zal zo formulier
JULLIE HEBBEN BEIDE GELIJK.
Fijne dag verder. Lusi
Hallo Henk Jan,
Sinds 5 jaar (toen ik arbeidsongeschikt werd) heb ik vaak het gevoel dat ik met pensioen ben. Terwijl ik nog maar 50 was. Mijn leven ziet er denk ik voor een groot deel hetzelfde uit als dat van iemand die met pensioen is. Van mijn beperking (pdd-nos) heb ik voor 80% alleen last in werksituaties.
Je zegt dat er ongetwijfeld paralellen zijn. De enigste is wat mij betreft dat je niet meer werkt en ook weet dat betaald werk niet meer gaat komen. (uitzonderingen daargelaten) Maar verder zijn er alleen maar verschillen. HIerboven zijn er al een paar genoemd waar ik mij ook in kan vinden. Ik ben meerder keren ontslagen, ook na gerechtelijke procedures en dan is de arbeidsrelatie wel dusdanig verstoord dat je echt geen behoefte hebt aan een afscheid. Je bent het liefst zo snel mogelijk bij die werkgever weg.
Maar even los van dat afscheid is het grootste verschil natuurlijk dat je bij pensionering weet dat dat eraan komt en dat je daarop voor kan bereiden. Misschien zelfs naar uit kan kijken. En dat is bij arbeidsongeschiktheid toch wel even anders.
Dat afscheid nemen bij arbeidsongeschikt veelal moeilijk of zelfs ondoenlijk is heb ik zelf ook ondervonden. Wat het moeilijk maakt is dat veelal van beide kanten – jij die arbeidsongeschikt bent geraakt en jouw collega’s – verlegenheid met de situatie is. De verlegenheid die voortkomt uit veel verschillende factoren en overtuigingen. Daar alleen zou al veel over te zeggen zijn…
Het belang (en de parallel met pensioen gaan) wat ik zie is dat beiden ‘de laatste fase’ in gaan. Voor wie duurzaam arbeidsongeschikt raakt komt er tot zijn of haar dood geen verandering in de wijze van (over)leven. Zo gaat IVA over in AOW beide met of zonder een aanvullend pensioenuitkering.
Het zou mijns inziens helpen als degenen die arbeidsongeschikt raken ook daarop worden voorbereidt, zoals degene die met pensioen. Nu wordt ’tot de laatste dag’ voor duurzame arbeidsongeschiktheid ‘gevochten’ met zichzelf en de betreffende instanties. Daarna volgt een periode van ‘op adem komen’ en komt de arbeidsongeschikte tot het besef dat er ‘niets meer is’ wat moet. Met de vraag hoe die ‘leegte’ kan worden opgevuld. Daarbij zijn de meeste ‘in de strijdt’ naar arbeidsongeschiktheid veelal ‘gewond geraakt’ en weinige begrip daarvoor ontvangen laat staan ‘verzorging van de wonden’. Je moet toch wel heel dankbaar zijn nu je leeft op de kosten van ons werkenden. Typisch trouwens dat dit niet tegen ‘pensioentrekkers’ wordt gezegd waar toch zeker hetzelfde voor geldt 😉
Wat mij het onderzoeken waard lijkt is hoe degenen die deels of volledig arbeidsongeschikt raken geholpen zijn bij het hervinden van hun levensdoel. Misschien is een training helpend om dat levensdoel voor jezelf te ontdekken. Zoals pensioengerechtigden op verschillende wijze wordt aangeboden. Misschien een kans voor Samen Veerkrachtig?
Hallo Henk Jan,
Ja, lijkt me wel een mooi onderwerp zijn voor samen veerkrachtig. Zoals ik nu de essentie van je verhaal begrijp bedoel je dat het mooi zou zijn als er aandacht kan zijn voor het moment dat iemand in de WAO komt. Je leven verandert vanaf dat moment totaal.
Ik weet nog dat 6 juni 2013 mijn eerst officiele arbeidsongeschiktheidsdag was. (moest ik wel zelf uitrekenen) Ik had het zo gepland dat ik toen alleen in een tentje op een natuurcamping in Brabant stond. Dat voelde heel goed.
Waar ik het in jouw verhaal niet met je eens ben is die laatste fase. Feitelijk snap ik je wel. Maar toch voelt het voor mij niet zo. Ik zit nu in arbeidsongeschiktheidstijd tot mijn pensioen. Dan begint er voor mij een nieuwe periode. Dan kan ik opgelucht zijn. Dan kan ik vrij zijn van het schuldgevoel wat me nu af en toe bekruipt omdat ik een uikering krijg. Dan ben ik weer net als iedereen die gewerkt heeft.
Vervelend Caroline dat jij je schuldig voelt. Het belast jou met een overtuiging die andere over jouw situatie hebben waar jij ongewild in terecht bent gekomen. Niemand kan jou iets verwijten.
Misschien helpt het je om het ‘iets luchtiger’ te zien en te zeggen ‘ik ben vrijgesteld van betaald werk’. Feitelijk heb jij een beroep gedaan op de jouw verzekering(polis), waar jij premie voor betaalde, in jouw geval bij het UWV. Die hebben vastgesteld dat jij gewoon recht hebt op uitkering ‘op basis van voorwaarden in de overeengekomen polis’.
Dat de verzekeraar – in jouw geval het UWV – uitkeert is dus niets waar jij of andere uitkeringsgerechtigden zich voor hoeven te schamen. Integendeel. Een pensioenuitkering is ook een verzekering dat je verzekerd van inkomen ná pensioengerechtigde leeftijd. Beiden uitkeringen zijn volkomen legaal en een vrije keus van elke Nederlander – al maken we die veelal niet bewust in geval we in loondienst zijn – om zich wel of niet te verzekeren van inkomen voor en na pensioenleeftijd 🙂
Wat onverlet laat dat jij en velen met jou hopen is dat geen gebruik gemaakt hoeft te worden van de afgesloten verzekering bij arbeidsongeschiktheid. Maar als we arbeidsongeschikt raken en na beoordeling recht hebben op uitkeren blijkt het financieel in elk geval een zorg(je) minder 😉
Enne… ook ik ken reacties van onkundigen en begrijp je goed wat dat met je doet. Laat je alleen niets aanpraten… er zijn genoeg andere dingen die waard zijn onze (beperkte) energie in te steken.
Hopelijk lucht het je op en maakt het je vrij van (onterechte) schuldgevoelens 🙂
Ja, verstandelijk kan ik het zo ook goed uitleggen naar mezelf en beredeneren. Gevoelsmatig ligt het anders. Gelukkig ben ik nooit door anderen erop aangesproken dat ik niet werk. Het is dus echt iets wat in mijzelf zit. Er is me wel eens gezegd dat ik een hoog arbeidsethos heb. Nou dat vond ik wel mooi klinken dus die houdt ik erin.
Helaas is het waar als je niks meer op leverd moet je er uit wij zijn ook mensen zit nu bijna 2 jr in de ziektewet na een bedrijfsongeval in december 2016 mijn familie had uiteindelijk een letselschade advocaat ingeschakeld op aan raden van de verzekering dit omdat ik in coma lag en de artsen niet wisten of ik het zou redden gelukkig kan ik dit nog schrijven alhoewel 😬 typen mijn directeur vertelde mij vrolijk stop met die advocaat anders krijgen wij scheve gezichten bij de directie en word jou toekomst onzeker binnen het bedrijf ach we zijn vervangbaar toch zeggen ze dan niemand vraagt om zo’n ongeval maar om je dan verder te helpen terug te komen op de werkvloer trappen ze je nog eens de grond in
Het zou fijn zijn geweest dat er een mooi afscheid was geweest aan het eind van mijn 2 jaar ziekte, als de verhoudingen goed waren geweest. Mijn eigenlijke team is doorgegaan met de dagelijkse beslommeringen en ze waren me vast al vergeten. Ik moest reïntegreren in een ander team. Waar ik niet bij hoorde. Tijdens mijn ziek zijn is er een flink conflict ontstaan met de werkgever. ‘Niet gehoord niet gezien niet geholpen’, daar komt het op neer. Ik heb me enorm eenzaam gevoeld in mijn 2e jaar ziekte, en ik heb het als loodzwaar ervaren dat ik elders moest werken. Nee, ik zou een afscheid in mijn geval één grote schijn vertoning hebben gevonden. Ik heb goede hulp voor het verwerken van dit trauma. En mijn rouwen om verlies van werk en van mijn zekerheid wordt goed begeleid. Dit zou standaard moeten voor mensen die net zoals ik ontzettend veel moeite hebben met het verlies van werk….
De volgende tekst grijpt mij erg aan: Wanneer je gaandeweg tot de ontdekking komt dat ontkennen, boos worden en/of het gevecht aangaan niet helpen om het verlies te verwerken, volgt vaak de depressieve fase. Deze wordt grotendeels veroorzaakt door de machteloosheid die je als rouwende voelt: er is niets, maar dan ook niets, wat je aan het gebeurde kunt veranderen.
Ja, dat verliezen van werk ervaar ik ook als een rouwproces. Maar het heeft ook te maken met onder ogen zien/accepteren van mijn beperking waardoor ik dat werk veloren ben (Dit is geloof ik wel een nieuw topic…?)
Het zijn echt die 5 fases die je doorgaat. De ontkenning, de boosheid, het gevecht, de depressie en dan de aanvaarding/acceptatie. Maar ze lopen ook door elkaar. Als ik denk dat ik een stapje verder ben en die accpetatie steeds beter voel kan ik door iets te lezen ook weer terugvallen in de boosheid of het gevecht weer aangaan door mijzelf een doel te stellen. Inmiddels ben ik er al 5 jaar mee bezig.
Ik ben wel benieuwd Antoinette, van wie, of waar jij de hulp van krijgt bij het verwerken hiervan.
Ik ben met je eens dat daar standaard hulp voor aangeboden zou moeten worden. Je zit jarenlang in een mallemolen van onzekerheid en als dan plots dat ontslag rond is donder je in een onzeker gat. Dan begint het eigenlijk pas echt. Ik had toendestijds heel graag begeleiding / gesprekken gehad over: En nu? Ik heb de hulp zelf een beetje bij elkaar gesprokkeld, en de tijd doet veel.
Hallo Caroline Sophie
Ik heb na een periode van lichamelijke ziekte een depressie ontwikkeld. Ik ben onder behandeling geweest van meerdere therapeuten. Nu bij ggnet bij een systeem therapeut die me goed begeleid in mijn depressie, de rouw verwerking, en richting emdr therapie voor het trauma van verlies van werk. Ik ben erg blij met deze therapeut. Ik zou niet weten hoe ik zonder had moeten doen… De fases van rouwen loopt iedereen op zijn eigen manier door. Ook ik val soms terug in het vechten en in boosheid. Maar 5 jaar vind ik wel erg lang. Misschien een keer bespreken met je huisarts, die kan je verwijzen voor hulp.
Het schuldig voelen wat je beschrijft herken ik wel. Ik heb soms een goede dag, en aan het eind van zo’n dag voel ik me schuldig dat ik niet werk en een uitkering heb. Das natuurlijk onzin, de andere dagen ben ik keihard aan het werk om beter te worden. Ik heb een wga uitkering en ben 80/100% arbeidsongeschikt op dit moment.
Groetjes Antoinet
klopt, helemaal mee eens!
- Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.