Home › Forums › Mijn Verhaal › Nieuw hier. Na val van de trap is niets meer hetzelfde
Nieuw hier. Na val van de trap is niets meer hetzelfde
Hallo allemaal,
Ik wil me eerst maar even voorstellen. Mijn naam is Ursula en ik ben 42 jaar. In juni is het 2 jaar geleden dat mijn hele leven veranderde door een simpele val van de trap. We (mijn kinderen en ik) waren op dat moment bezig met het opknappen van de hal, overloop en trappengat. Voor het gemak hadden we de trapleuning van de muur gehaald, zodat we overal goed bij konden. ie avond was ik alleen thuis en wilde ik (waarschijnlijk) even snel iets boven gaan pakken. Echt zeker ben ik daar niet van, want ik herinner mij niets van voor en na de val. Ik ben waarschijnlijk uren buiten bewustzijn geweest en toen ik uiteindelijk bijkwam wist ik dat ik op moest staan. Puur op adrenaline heb ik mezelf omhoog kunnen krijgen en een paar meter gelopen naar de bank en me daarop laten vallen.
Eenmaal half liggend op de bank, vroeg ik me af of dit wel ernstig genoeg was om 112 te bellen. Hier heb ik nog zeker een half uur mee gewacht, maar toen kreeg ik het benauwd en werd toch wel bang. 112 gebeld en de ambulance was er vrij snel. Zelf kon ik de deur niet meer openen en ze kwamen door de achterdeur binnen. In eerste instantie vroeg het ambulance personeel of ik het stukje naar de gang nog wel kon lopen. Achteraf heb ik daar wel heel veel vraagtekens bijgezet. Ik probeerde wel overheen te komen, maar toen zagen ze dat mijn schouder er nogal vreemd bij hing. Met gillende sirenes naar het ziekenhuis. In de ambulance kreeg ik al de nodige morfine en op de eerste hulp werd daar elke keer dat er uitslagen bijkwamen, meer bij gespoten.
Zelf zag ik de ernst van de situatie nog niet echt in. Ik had wel het gevoel dat er iets mis wat met mijn schouder, maar verwachtte op dat moment nog dat ik dezelfde dag nog wel naar huis zou kunnen. Ook wilde ik niet dat er familie werd ingelicht, omdat het midden in de nacht was of vroeg in de ochtend. Pas toen de trauma arts me echt kwam vertellen wat er allemaal mis was, schrok ik enorm. Het leek niet eens over mezelf te gaan. Ik had wel pijn, maar vooral in mijn schouder. Later werd me verteld dat je hersenen zo reageren om je tegen zo’n ernstig trauma/letsel te beschermen en de pijn zich dan vaak maar op één plek centreert.
De trauma arts begon met de hele waslijst op te noemen. Mijn schouderblad was op 3 plaatsen gebroken en er was sprake van matige dislocatie. Mijn rug was op 6 plaatsen gebroken, mijn ribben op 11 plaatsen, met bekken op 3 plaatsen, mijn heiligbeen en een breuk in mijn heup. Daarnaast had ik een klaplong en licht schedel en hersenletsel. Mijn familie werd gebeld en intussen werd ik overgebracht naar de IC. Hier heb ik 2 dagen gelegen, maar ook daar kan ik me weinig van herinneren door de hoeveelheden aan pijnmedicatie die ik kreeg toegediend. Na die twee dagen ging ik naar afdeling traumatologie. Eerst 2 dagen op zaal met nog 3 anderen. Tot ik ineens heel erg ziek werd en hoge koorts kreeg. Vanaf dat moment kreeg ik een eenspersoonskamer en uit onderzoeken kwam naar voren dat ik inmiddels een longontsteking erbij had gekregen en mijn organen het zwaar kregen door de zwellingen van alle breuken. 3 weken lang heb ik daar gelegen, plat op mijn rug. Na een aantal dagen mocht mijn hoofdsteun dan af en toe naar 30 graden omhoog en nog weer later 60 graden. Ik kreeg een morfinepomp en kon werkelijk helemaal niks zelf. Het was leven tussen hoop en vrees.
Na 3 weken waren de ontstekingen en zwellingen onder controle en konden ze in het ziekenhuis weinig meer voor me doen. Ik ging van daar uit naar een revalidatiekliniek, waar het revalideren kon beginnen. Een intensieve en zware tijd, maar ook heel waardevol. Aan alle kanten werd ik gesteund en geholpen. Na 10 weken was ik klaar om naar huis te gaan. Ik kon inmiddels weer lopen en mezelf een klein beetje redden, maar had natuurlijk nog een lange weg te gaan. De eerste tijd ging ik met sprongen vooruit en daar haalde ik veel kracht en doorzettingsvermogen uit. Na 4 maanden werd ik ook nog eens getroffen door een hartinfarct. Nog steeds bleef ik vechten, maar zag die grote sprongen wel veranderen in hele kleine stapjes dat het nog maar vooruit ging. Al die tijd had ik de hoop gehouden dat alles weer goed zou komen. Dat was achteraf gezien misschien niet heel realistisch, maar aan andere scenario’s durfde en kon ik toen nog niet denken.
Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder. Ik kan weer lopen! Oké geen grote afstanden, maar red me ermee in en om het huis. Op dit moment heb ik heel veel moeite met het accepteren van mijn situatie. Dat is dan ook de reden dat ik me hier heb aangemeld. Ik merk in mijn omgeving dat maar weinig mensen begrijpen wat het inhoud, om van een actief leven, met werk in de zorg, hobby’s, alle vrijheid naar een leven te gaan, waar nog maar heel weinig kan en alles wat ik doe, pijn, kracht en heel veel energie kost. Kort geleden heb ik dan eindelijk toch gevraagd om hulp. Iets wat ik maar bleef uitstellen, want in mijn hoofd denk ik nog steeds…als ik echt mijn best doe, kan ik het misschien wel zelf. Ik hoop met mensen te kunnen praten die een soortgelijk verhaal hebben, maar ook tips ed zijn welkom. Mijn eerste vraag is dan ook: Hoe lang heeft het bij jullie geduurd voor je kon spreken van acceptatie en welke hulp heb je daar bij gehad? Ik slik nu redelijk veel pijnstilling, maar zie zo ook geen toekomst. Hoe gingen dingen bij jullie ivm werk/afkeuring/invulling van de dag met pijn en vermoeidheid? Alle verhalen en tips zijn welkom natuurlijk.
Groetjes Ursula
hey, wat een heftig verhaal! Als ik het goed begrijp is acceptatie nu je grootste moeilijkheid, begrijpelijk uiteraard. Acceptatie is een persoonlijk proces, je gaat als het ware door een rouwproces omdat het een verlieservaring is, je hebt flink moeten inleveren. Zelf deze ervaring ook gehad, ik zal mijn “helpende info” met je delen want het is fijn om elkaar handvatten te geven en ik hoop dat meer mensen hun “tips en tricks” op dit gebied willen delen. Met een “nieuwe” beperking leven betekent dus dat je met verlies te maken heeft, dus dat je door een ” donkere” periode heen gaat, alles moet verwerkt worden en je wilt niet dat de realiteit is zoals die nu is. Op internet is hier veel over te vinden, maar dat kun je altijd ff opzoeken. Dan is het uitzoeken wat wel en niet lukt, alles is proefondervindelijk: proberen en ervaren. Mij helpt t om bij dingen die dan niet lukken, te denken, ok dat weten we dan ook weer. Af en toe ff janken of stoom afblazen helpt mij ook, ff de druk eraf. t is nu eenmaal erg heavy en delen met anderen, vooral lotgenoten, kan fijn ziin, een luisterend oor en even de gedachtes ordenen. Acceptatie is een proces, wat met vallen en opstaan gaat, vooral het thema loslatem is een uitdaging hierin. Mindfullness is iets wat artsen en therapeuten hierin vaak aanraden. Wat dat is staat ook online. De app Headspace heeft mij ook aardig geholpen met dit thema. Als je vragen hebt stel ze gerust. sterkteliefs en je bent niet alleen
Poeh hee, Ursulala. Je hebt wel erg veel voor jouw kiezen gehad. Dikke pech. Om het maar even te chargeren : “Je mag blij zijn dat je nog leeft..!” En jouw kids..? Kunnen ze nog bij jou wonen..? Of : zijn hier ook andere oplossingen voor gevonden..?
Kijken wat er nog ‘wel’ kan, is de kunst. En daar dankbaar voor zijn. Evenzo voor alle steun vd naaste mensen om jou heen. Uiteraard.
En verder is het een proces; wat niet 1-2-3 ‘klaar’ is. Het kost tijd en ruimte. Hooguit slijten bepaalde lastige items. En mss is het ook een kwestie van, -geleidelijk aan -, een ander sociaal netwerk opbouwen. Immers ben je (onbedoeld) ook een andere versie van jouzelf geworden. Toch..?
Anyways, wellicht zien we jou een keer tijdens een koffie-tafel!
Hallo,
Bedankt voor jullie reactie. In eerste instantie voelde ik ook echt wel een dankbaarheid. Er werd mij ook, zeker in het ziekenhuis door artsen, herhaaldelijk verteld dat ik “geluk” heb gehad. Dat besefte ik me na een aantal dagen ook wel degelijk. Met zoveel breuken in mijn rug, was het een wonder dat ik geen dwarslaesie had en dat ik niet ook mijn nek had gebroken en dat ik dus ook door die val had kunnen overlijden.
Toch zit ik nu ook met de werkelijkheid van alledag. Van een actief leven, naar een leven waarin nog maar heel weinig kan. Ik ben daarin nog heel erg zoekende. Geprobeerd hobby’s weer op te pakken, maar het frustreert me enorm, als dingen dan niet lukken. Het komt ook heel duidelijk naar voren dat ik heel veel moeite heb met mijn grenzen. Nou heb ik mijn leven al eens enigszins moeten aanpassen ivm fibromyalgie, maar nu kan er nog maar zo weinig dat ik het heel erg moeilijk vind, mijn toekomst rooskleurig te zien.
Vandaag trouwens het gesprek gehad met de verzekeringsarts van het UWV en ik krijg na mijn ziektewet periode een IVA uitkering. Hier voel ik me ook wel dubbel over. Aan de ene kant blij dat het een stukje rust gaat geven, maar aan de andere kant ook het gevoel van afgeschreven zijn. Herkenbaar?
Groetjes Ursula
Hoi Usula,
Wat een herkenbaar verhaal. Niet de kwaal, maar wel de gevolgen.
Ik heb zelf een aantal jaar geleden een hernia gekregen. Ik stond op de wachtlijst om naar de neuroloog te gaan toen ik op zaterdag ochtend moest niesen. Op dat moment is er een stukje van de hernia lossgeschoten. Cauda-syndroom en volledige uitval van mijn been als gevolg. Ik ben geopereerd, maar heb veel restschade. Er is een zenuw blijvend beschadigd, ik heb een klapvoet, mijn been werkt niet goed mee en ik heb altijd pijn.
Daar ging ik dan, een jong gezin, ik werkte 32 uit, volgde een opleiding is was politiek actief. Ik kon niks meer. Gelukkig heb ik een partner die goud waard is en onze relatie is sterker dan ooit. We zijn gelukkig niet in een patiënt-verzorger verhouding gekomen.
Ondertussen heb ik veel operaties gehad en heb ik een neurostimulator. Voor de pijn in mijn been is hij fijn, maar met de stimulator kwamen weer extra leefregels. Je kunt het vergelijken met een soort pacemaker maar dan voor de zenuw.
Ik heb enorm moeten schakelen. Wat ik al schreef, ik was ontzettend actief en ging naar nul. In de loop van de jaren heb ik wel een balans kunnen vinden. In het begin kon ik het moeilijk accepteren en ging ik regelmatig over mijn grenzen. Maar 1 x over de grens betekent in mijn geval een week op bed. Hoe beter ik de situatie leerde te accepteren, hoe beter ik balans kon vinden in mijn dagelijks leven. Makkelijk zal het nooit worden, maar ik geniet enorm van kleine dingen.
Voor de kinderen is het enorm fijn dat mama er altijd is. Ik heb nooit meer stress als er een kind ziek is etc. Het zijn hele kleine dingen (die ik direct om zou ruilen om weer te kunnen werken) maar door positief te denken en te denken dat er mensen zijn waar het nog erger is, kom je een eind.
Het heeft me moeite gekost (en een aantal gesprekken met een psycholoog) maar ondanks mijn kwalen kan ik zeggen dat ik niet minder gelukkig ben. Natuurlijk zit er frustratie dat ik veel dingen zou willen die niet lukken, maar er zijn zoveel andere leuke dingen in het leven.
Een lang verhaal (ik heb zelfs al een deel van de tekst weggehaald) maar ik hoop dat je er iets mee kunt.
Liefs Liza
Hai Liza,
Jeetje, jouw verhaal is ook heftig. Een keertje niezen en je hele leven veranderd. Wel herkenbaar dat binnen 2 seconden je hele leven ineens anders is ja. Ik vind het erg fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Natuurlijk vind ik het ook verschrikkelijk voor je dat jou dit is overkomen, maar denk dat je wel begrijpt hoe ik het bedoel.
Voor mij is het met grenzen ook zo. Ga ik eroverheen dan heb ik daar zeker 3 dagen last van, maar toch kan ik dat af en toe niet laten. Wel probeer ik steeds meer af te wegen of het me dat waard is. Nou weet ik niet of jij ook meerdere beperkingen heb, maar ik vind het best moeilijk om de mooie dingen te zien, hoe klein ook. Dit klinkt weer heel anders dan ik het bedoel en ik zal proberen het uit te leggen. Ik heb beperkingen met lopen. Dit kan ik wel, maar hele kleine afstanden. Ook alles wat te lang in één houding is, levert pijn op. Dus zitten, staan, liggen kan ik ook maar kort en moet ik afwisselen. Daarnaast kan ik mijn rechterarm zeer beperkt gebruiken. Ik wil daarmee dus niet benadrukken dat mijn situatie erger is of iets in die richting, maar dat er zo weinig dingen zijn die mij nog lukken. Zo ben ik zoekende naar hobby’s want de hobby’s die ik had lukken niet meer. Mijn hobby’s waren bv zwemmen, wandelen met de honden, tekenen en schrijven. Zo heb ik al over heel veel dingen nagedacht, maar veel verder dan tv kijken kom ik niet op dit moment.
Mijn kinderen zijn al wat ouder. 22, 20 en 17 jaar. Het gevoel dat jij hebt, van mama is altijd thuis, dat heb ik dan weer niet. Ik heb eerder het gevoel dat ik tot last ben. Ze moeten ook echt bijdragen, want hulp krijgen met volwassen kinderen is erg lastig. Daarnaast komt het financiële plaatje dan ook om de hoek kijken en moet ik haast mijn kinderen de deur uitkijken, omdat ik anders geen recht heb op toeslagen ed.
Ik ben nu ook doorverwezen naar een psycholoog en heb tot die tijd gesprekken met een praktijkondersteuner. Ik merk wel dat ik daardoor wat minder depressief ben dan voorheen. Toch ben ik er nog lang niet. In mijn hoofd ben ik gewoon nog steeds gezond. Iets wat ook moeilijk uit te leggen is aan iemand die het niet heeft meegemaakt. Ik weet ook wel dat ik de huishouding niet zelf kan doen, maar in mijn hoofd is dat toch anders. Dus realistisch gezien weet ik het, maar toch is er nog ergens het stemmetje dat zegt:”Als je nou echt je best zou doen, dan…”
Ik laat het voor nu weer even hierbij, want anders wordt het inderdaad weer een heel verhaal. Ik vind dat trouwens helemaal niet erg hoor, ik lees graag de verhalen en tips van lotgenoten. Voel ik me toch een stukje minder eenzaam door.
Liefs Ursula
- Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.