Zoveel méér dan koffiedrinken
Mijn naam is Mijke Tan. Na een operatie om een goedaardige hersentumor te verwijderen kamp ik met niet-aangeboren hersenletsel. Ik heb onlangs mijn aanvraag ingediend bij het UWV voor een WIA-uitkering.
In de Nijmeegse wijk Willemskwartier staat wijkcentrum ’t Hert. Het zonnetje breekt net door als ik het pand binnenstap. Aan mijn linkerhand zit een bruin café, waar een paar ouderen zitten te keuvelen. Ik moet even zoeken, maar dan zie ik op de eerste etage een banner staan van Samen Veerkrachtig: bestemming bereikt.
Vandaag neem ik deel aan een zogenaamde Koffietafel. Samen Veerkrachtig organiseert een paar keer per maand zulke koffietafels, op verschillende locaties in het land. Onder het genot van een kop koffie en een lekker broodje faciliteren ze op die manier lotgenotencontact voor mensen die (deels) arbeidsongeschikt zijn geraakt. Er zijn altijd twee ervaringsdeskundigen aanwezig, die ook inhoudelijke vragen kunnen beantwoorden over bijvoorbeeld het aanvragen van een uitkering.
Als ik de ruimte binnen stap zijn ervaringdeskundigen (ED’s) Ingrid en Theo al aanwezig, samen met drie deelnemers. Ingrid en Theo zitten ook beide in het bestuur van Samen Veerkrachtig. Ingrid is secretaris en Theo penningmeester. Theo schenkt iedereen koffie en thee in. Terwijl we in dit inloophalfuurtje zitten te kletsen, raken we al snel in gesprek over ieders uitkering en het proces daarnaartoe.
“Hoho”, zegt Ingrid quasi-corrigerend, “we zitten nog in de inloop. Laten we wachten tot we compleet zijn, zodat de rest dit ook kan horen.” Niet veel later druppelen er nog vier deelnemers binnen en zijn we compleet.
We starten met een voorstelrondje. Het is een gemêleerde groep van mannen en vrouwen, een aantal mensen met een IVA, twee met een Wajong, mensen die nog een beetje betaald werken, mensen die vrijwilligerswerk doen, en mensen die volledig afgekeurd zijn. Niet iedereen deelt zijn of haar diagnose, en dat is prima.
Daarna is het tijd om vragen te stellen aan de ED’s. Al snel komen er gesprekken op gang over de (on)eerlijkheid van het proces om een WIA-uitkering aan te vragen bij het UWV. Het is fijn om te horen dat anderen, die dit proces al achter de rug hebben, tegen dezelfde dingen aan zijn gelopen als ik nu. Zorgstelsels in andere landen komen aan bod. We vergelijken ons systeem met dat in de Verenigde Staten en India, en concluderen dat het hier nog zo slecht niet is.
We wisselen ervaringen uit hoe het is om arbeidsongeschikt te zijn en beperkingen te hebben in het dagelijks leven. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, maar iedereen loopt tegen dingen aan die niet meer kunnen of lukken. “Het is goed om het hele proces van de positieve kant te bekijken,” zegt Ingrid. “Probeer je niet te veel te focussen op wat er niet meer lukt, maar kijk vooral naar wat er wél goed gaat.” Een wijze les.
Er worden heerlijke broodjes langsgebracht met verschillende vleeswaren, salade, roomkaas: de keuze is reuze. Ondertussen blijven we doorkletsen. Een naam van een jurist wordt gedeeld. ‘Hij weet precies hoe het zit als je als ondernemer arbeidsongeschikt wordt.’ Een stichting om duo-fietsen te lenen wordt geadviseerd en we wisselen tips over verzekeringen, pensioenopbouw en WMO-aanvragen uit. ‘Als je het idee hebt dat je werkgever nalatig is geweest, kun je een letselschadebedrijf inschakelen,’ legt iemand uit. ‘Maar dan moet je het wel binnen vijf jaar doen, anders verjaart het,’ vult Theo aan.
De tijd vliegt voorbij. Ik heb de indruk dat we nog uren door zouden kunnen praten. Maar dan, een half uur voor de eindtijd, merk ik dat mijn brein erg moe begint te worden. Ik zie het ook bij mijn mededeelnemers. Het is tijd om af te ronden. We zijn moe maar voldaan, als het 14:00 uur is en we weer allemaal onze eigen weg gaan.
Ik stap tevreden in de auto. Een hoofd vol informatie en nieuwe ideeën. Ik voel me gesterkt door het idee dat veel mensen mij voor zijn gegaan. Ze zitten in hetzelfde schuitje als ik, of hebben in hetzelfde schuitje gezeten. Arbeidsongeschikt zijn is verdrietig. Het zet je leven op z’n kop. Maar door de koffietafel van Samen Veerkrachtig weet ik dat ik niet alleen ben. En dat helpt.
