@ursula
Aangemaakte reacties
Hai Liza,
Jeetje, jouw verhaal is ook heftig. Een keertje niezen en je hele leven veranderd. Wel herkenbaar dat binnen 2 seconden je hele leven ineens anders is ja. Ik vind het erg fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Natuurlijk vind ik het ook verschrikkelijk voor je dat jou dit is overkomen, maar denk dat je wel begrijpt hoe ik het bedoel.
Voor mij is het met grenzen ook zo. Ga ik eroverheen dan heb ik daar zeker 3 dagen last van, maar toch kan ik dat af en toe niet laten. Wel probeer ik steeds meer af te wegen of het me dat waard is. Nou weet ik niet of jij ook meerdere beperkingen heb, maar ik vind het best moeilijk om de mooie dingen te zien, hoe klein ook. Dit klinkt weer heel anders dan ik het bedoel en ik zal proberen het uit te leggen. Ik heb beperkingen met lopen. Dit kan ik wel, maar hele kleine afstanden. Ook alles wat te lang in één houding is, levert pijn op. Dus zitten, staan, liggen kan ik ook maar kort en moet ik afwisselen. Daarnaast kan ik mijn rechterarm zeer beperkt gebruiken. Ik wil daarmee dus niet benadrukken dat mijn situatie erger is of iets in die richting, maar dat er zo weinig dingen zijn die mij nog lukken. Zo ben ik zoekende naar hobby’s want de hobby’s die ik had lukken niet meer. Mijn hobby’s waren bv zwemmen, wandelen met de honden, tekenen en schrijven. Zo heb ik al over heel veel dingen nagedacht, maar veel verder dan tv kijken kom ik niet op dit moment.
Mijn kinderen zijn al wat ouder. 22, 20 en 17 jaar. Het gevoel dat jij hebt, van mama is altijd thuis, dat heb ik dan weer niet. Ik heb eerder het gevoel dat ik tot last ben. Ze moeten ook echt bijdragen, want hulp krijgen met volwassen kinderen is erg lastig. Daarnaast komt het financiële plaatje dan ook om de hoek kijken en moet ik haast mijn kinderen de deur uitkijken, omdat ik anders geen recht heb op toeslagen ed.
Ik ben nu ook doorverwezen naar een psycholoog en heb tot die tijd gesprekken met een praktijkondersteuner. Ik merk wel dat ik daardoor wat minder depressief ben dan voorheen. Toch ben ik er nog lang niet. In mijn hoofd ben ik gewoon nog steeds gezond. Iets wat ook moeilijk uit te leggen is aan iemand die het niet heeft meegemaakt. Ik weet ook wel dat ik de huishouding niet zelf kan doen, maar in mijn hoofd is dat toch anders. Dus realistisch gezien weet ik het, maar toch is er nog ergens het stemmetje dat zegt:”Als je nou echt je best zou doen, dan…”
Ik laat het voor nu weer even hierbij, want anders wordt het inderdaad weer een heel verhaal. Ik vind dat trouwens helemaal niet erg hoor, ik lees graag de verhalen en tips van lotgenoten. Voel ik me toch een stukje minder eenzaam door.
Liefs Ursula
Hallo,
Bedankt voor jullie reactie. In eerste instantie voelde ik ook echt wel een dankbaarheid. Er werd mij ook, zeker in het ziekenhuis door artsen, herhaaldelijk verteld dat ik “geluk” heb gehad. Dat besefte ik me na een aantal dagen ook wel degelijk. Met zoveel breuken in mijn rug, was het een wonder dat ik geen dwarslaesie had en dat ik niet ook mijn nek had gebroken en dat ik dus ook door die val had kunnen overlijden.
Toch zit ik nu ook met de werkelijkheid van alledag. Van een actief leven, naar een leven waarin nog maar heel weinig kan. Ik ben daarin nog heel erg zoekende. Geprobeerd hobby’s weer op te pakken, maar het frustreert me enorm, als dingen dan niet lukken. Het komt ook heel duidelijk naar voren dat ik heel veel moeite heb met mijn grenzen. Nou heb ik mijn leven al eens enigszins moeten aanpassen ivm fibromyalgie, maar nu kan er nog maar zo weinig dat ik het heel erg moeilijk vind, mijn toekomst rooskleurig te zien.
Vandaag trouwens het gesprek gehad met de verzekeringsarts van het UWV en ik krijg na mijn ziektewet periode een IVA uitkering. Hier voel ik me ook wel dubbel over. Aan de ene kant blij dat het een stukje rust gaat geven, maar aan de andere kant ook het gevoel van afgeschreven zijn. Herkenbaar?
Groetjes Ursula
Hallo,
Mijn naam is Ursula en ik ben 42 jaar. Zo’n 2 jaar geleden ben ik van de trap gevallen en brak daarbij zo ongeveer elk botje tussen mijn nek en benen. Dit veranderde compleet mijn leven. Ik heb veel moeite met acceptatie en grenzen. Ik ben nu bijna 2 jaar volledig ziek en morgen moet ik voor de keuring naar het UWV. Ik wil graag kunnen praten met lotgenoten. Elkaar tot steun zijn en tips geven. Bij mijn verhaal heb ik het hele verhaal verteld.
Groetjes Ursula
Herkenbaar! Mensen oordelen heel snel. Zo snel het niet overduidelijk te zien is dat je iets mankeert, dan is dat al heel snel het geval. Zelf ben ik ook veel “vrienden” kwijtgeraakt. Iets waar ik zelf ook veel moeite mee heb hoor, maar zo leer je mensen wel meteen kennen en waardeer je de mensen die er nog wel steeds voor je zijn, des te meer. In eerste instantie had ik de neiging het steeds uit te willen leggen, maar inmiddels beperk ik het tot: Ik kan niet meer werken door gezondheidsproblemen. Bij sommige mensen vind ik het waard om er dieper op in te gaan, maar vaak ook gewoon niet. Wat jezelf ook al zegt: Het is al moeilijk genoeg niet meer volledig te kunnen deelnemen aan de maatschappij en dat kost allemaal al genoeg energie. Mensen die het toch niet willen begrijpen zijn mijn spaarzame energie helemaal niet waard. Veel sterkte gewenst.