Een jaar geleden was ik te ziek om Pasen te vieren zoals ik het graag wilde. Ik wist nog niet wat ik mankeerde, maar was niet in staat volledig te werken. Dit jaar heb ik staan bakken. Taart, quiche, brood, scones… muziekje erbij op de achtergrond. Pijnlijk genieten van het kunnen doen van deze dingen die voor een ander wellicht vanzelfsprekend zijn. Ik ben nog lang niet waar ik graag wil zijn en wellicht zijn mijn wensen daarin te groot. Maar dit lukt dus alvast. Blij!
Wat later op de dag weer even de andere kant ervaren. Aan de kinderen gevraagd of ik hun ogen de “oude” mama weer ben. We hebben gelachen om dingen die zijn voorgevallen tijdens mijn opnames en ik heb mijn tranen ingeslikt toen ze mij vertelden dat ik dus de oude niet meer/nog niet ben. Dat ik emotioneler ben ( tranenwegslikmoment..Ik ga heus wel vooruit) Scherper in mijn uitspraken, sneller boos. Nog erg moe.
Er flitst veel door mij heen als ze dit vertellen, maar ik wil ze niet onderbreken. Ik leer van hen als ik luister. Ik leer wat ze nodig hebben en wat ik kan doen. Ziek zijn is niet van mij alleen.
Ik maak een lijstje voor mijzelf op. Nadenken dus over voor ik wat zeg en over hoe ik het zeg. Doe ik dit ook op mijn werk? Ook daar maar navragen daar dus. En rust pakken als hun het wat minder zien wellicht. Het is niet alleen re-integreren op mijn werk.
Ik wil even vakantie nemen van mijn eigen leven…
