Op zoek naar lotgenoten

Hallo,

Ik ben Paulus en wil graag mijn verhaal met jullie delen.

Ik zal proberen kort te beschrijven hoe de afgelopen jaren er uit gezien hebben.

In 2017 (op 38 jarige leeftijd) heb ik een bedrijfsongeval gehad, daarbij mijn linker enkel verbrijzeld en andere been gebroken. Nog steeds een slechte enkel, andere been ok.

Met een zoontje van toen 10 weken oud en nog 2 jonge kinderen was het voor mijn vriendin ook een ontzettend heftige tijd. Zij heeft een burn out gehad en het heeft heel lang geduurd voordat ze weer enigszins op de been was.

Mijn herstel leek in eerste instantie voorspoedig te gaan, maar ik bleef “hangen” op een niveau dat beneden mijn verwachting lag. Niet ver kunnen lopen en ook niet al te lang kunnen staan, zonder veel pijn.

Na ongeveer een jaar ziektewet werd duidelijk dat het werk dat ik deed niet meer haalbaar was. (Metaalbewerker, grotendeels uitvoerend aan de machine en een beetje kantoor werk.) Spoor 2 werd opgestart.
Ik heb geprobeerd om bij deze werkgever te blijven door een takenpakket te bedenken dat volgens mij passend zou kunnen zijn en waarin ik voor het bedrijf van waarde zou zijn. Ik had gehoopt dat mijn ervaring, gedrevenheid en motivatie om nieuwe dingen te leren mijn werkgever aan zou spreken. Dat was namelijk ook de reden dat er steeds tegen me gezegd werd “we willen je niet kwijt”. Die woorden bleken niets waard en ik heb tevergeefs veel energie gestopt in het proberen te overtuigen van mijn werkgever. Na 2 jaar ziektewet kreeg ik een slapend dienstverband en kwam ik in de WIA.

In het 2e jaar ziektewet heb ik veel gesolliciteerd en gesprekken gehad, maar keer op keer werd ik afgewezen. Fulltime werken lukt me niet en dat was meestal de reden voor afwijzing.
Uiteindelijk een kans gekregen bij een bedrijf waar ik deels op kantoor en deels in de werkplaats werkte, kwaliteitsdienst. Het lukte me niet om dat vol te houden want ik moest veel in de werkplaats zijn en dus te veel lopen en staan. Mijn klachten namen toe. Er kon niets aangepast worden. Ik ben ander werk gaan zoeken en ik heb gelukkig zittend werk gevonden waar ik voldoening uit haal.

Door de jaren heen kreeg ik meer klachten. Ik kreeg meer pijn aan mijn rechterbeen. Het materiaal is er in 2019 uitgehaald en dat is nu wel ok. Mijn linker enkel ging steeds meer pijn doen. Injectie gehad, andere orthopedische schoenen, nog eens een injectie. Een scan wees uit dat het materiaal irriteerde. Dat is er eind september (2021) uitgehaald en het herstel ging moeizaam. Blijkbaar heb je mindere kaarten in handen na een open breuk… Veel pijn gehad, ook zenuwpijn bovenop de voet. Daardoor een andere houding aangenomen met lopen en dat resulteerde in drukplekken op de tenen en ontstoken tenen. Op dit moment zit ik daardoor nog “ziek” thuis.

De revalidatie in het ziekenhuis heb ik als fijn ervaren, maar al met al hebben mijn vriendin en ik de afgelopen jaren bijzondere dingen meegemaakt.
Hulp vragen bij gemeente ging ontzettend moeilijk, vanuit de gemeente was het vooral ontmoedigen om hulp te vragen. De begeleiding van het re-integratie bureau was ook één en al ellende, zowel voor mij als mijn vriendin (zij heeft ook 2 jaar in de ziektewet gezeten). Zij moest naar vreemde bedrijfsartsen die niets leken te snappen van de situatie / verhaal.
Een half jaar na de revalidatie raakte ik behoorlijk in een dip. Ik had weinig geduld, kort lontje etc. Daarvoor bij een psycholoog geweest en dat heeft iets geholpen.

Het is nu ruim vier jaar geleden dat het ongeval me overkomen is en ik ben er nog veel mee bezig.
Ik ben niet meer zo positief als ik was en ik heb moeite om de knop om te zetten. Dat wil ik wel graag, ik wil graag weer alles van een positieve kant kunnen bekijken. Ik vind het ook lastig om te accepteren dat ik minder kan. Ik ben altijd iemand geweest die graag fysiek bezig was. Fysiek zwaar werk, vrienden helpen bij een verbouwing, dat soort dingen en had als hobby vechtsporten. Dat gaat nu niet meer. Ik vraag ook minder makkelijk hulp aan vrienden omdat ik zo weinig terug kan doen.

Als er mensen zijn die dit lezen en mijn verhaal herkennen dan zou ik graag in contact komen. Ik benieuwd naar ervaringen van anderen en hoe jullie met tegenslagen omgegaan zijn.