Home Forums Mijn Verhaal Mijn herstel

Mijn herstel

2 Started on: 1218 april 2017 om 01:18

Bron afbeelding

Toen ik een meisje van 2,5 was kreeg ik meningokokken. Met de kennis van toen werd ik 6 weken in quarantaine geplaatst. Alleen in een kamer en mijn ouders mochten mij, en ik hen 6 weken alleen achter glas zien. Als ik ze dan eindelijk weer zag, heel veel handkusjes kreeg en verzond, was ik natuurlijk heel blij en stond dan te springen in bed.

Maar ik moest rustig blijven en werd vastgebonden in bed. Het was dan volgens de medici beter dat mijn ouders vertrokken. Natuurlijk werd ik heel boos en mijn ouders hoorde mijn boosheid heel de weg naar buiten. Natuurlijk was ik heel verdrietig maar ik mocht pas los als ik weer rustig was.

Daar heb ik geleerd om mijn boosheid en verdriet voor de buitenwereld weg te slikken. Zelfs voor de mensen waar je heel veel van houdt.

Heel mijn jeugd heb ik altijd heel veel verdriet en boosheid kunnen parkeren om dan eens in de zoveel tijd voor de buitenwereld om iets totaal onredelijks enorm te ontladen.  Ik bleef dan uren huilen en was nadien doodmoe.

Dit heeft mij ook altijd veel voordelen gebracht. In crisissituaties heb ik altijd controle gehad en heb ik altijd alles kunnen oplossen en de ontlading kwam als alles weer onder controle en rustig was.

Na het overlijden van onze dochter werd ik naast mijn enorme interne verdriet telkens geconfronteerd met het verdriet van een ander. Die als ze mij zagen hun grootste angst onder ogen zagen en bij mij kwamen huilen omdat ze het zo erg voor ons vonden.

In die tijd ging ik mijn gevoel nog beter beschermen en bouwde er een muur omheen met halverwege een paar overstort gaten voor als het te veel werd.

Nu gebeurde er in de jaren daarna zoveel met de kinderen en ons vertrouwen in de gezondheid van de kinderen had een behoorlijke deuk opgelopen dat ik aan mijn muur met gaten geen genoeg meer had om overeind te blijven en heb hem nog maar gewapend.

In dezelfde periode werd de spanning op mijn werk ook steeds groter en ik deed er alles aan om het bedrijf te redden. In die periode had ik nooit rust. Zowel zakelijk als privé probeerde ik alle ballen hoog te houden.

Ik durfde mijn verdriet en boosheid niet meer los te laten en mijn hoofd negeerde het uit zelfbescherming. Al mijn gevoel ging ik weg beredeneren en functioneerde alleen nog op verstand en niet op gevoel. Mijn hoofd wist echt wel dat er veel te veel gebeurd was. Ik werd steeds banger om te verdrinken als alles los zou komen.

Mijn ogen lieten mijn boosheid, angst en verdriet wel zien waardoor mijn omgeving mij ook steeds moeilijker durfde te benaderen. Maar dat zag ik zelf niet.

In 2010 ging het bedrijf waar ik werkte failliet en ik besloot dat het nu tijd werd aan mezelf te werken. Ik had geen baas meer die ik benadeelde dus dit was de tijd.

Heel veel hulp ingezet waaronder psychologen, psychiaters, coaches, psychosomatiek en heel veel gesprekken en telkens kreeg ik te horen hoe hard ik was voor mezelf. Dat wist ik zelf ook wel maar hoe kon ik beheerst mijn muren afbreken?

Na 4 jaar kreeg ik te horen dat of mijn lijf of mijn hoofd er mee op zou houden.  Nee je hoofd niet want die is veel te sterk. Maar er moest snel wat gebeuren want als mijn lijf zou stoppen kon ik ook niet meer voor mijn gezin zorgen. Ik ben toen in dagbehandeling gegaan en heb mezelf toegestaan dingen rustig aan vrij te laten.  Mocht van mezelf gaan huilen en niet heel mijn muur stortte ineens in. Ik had toen nog geen vertrouwen dat ik alles los kon laten.

De dag dat mijn vader een hartstilstand kreeg, gereanimeerd werd en openhartoperatie kreeg was het begin van mijn herstel. Ik ben gaan huilen en op het moment dat het nodig was kon ik me vermannen en had ik nog steeds overzicht en controle. Datgene waar ik altijd bang voor was geweest gebeurde niet. Ook als ik huil kan ik me nog steeds vermannen en dus overzicht houden.

Vanaf toen werd ik steeds minder bang om mijn gevoelens toe te laten en kon ik mijn muren gaan afbreken.

Ik ben daarna de cursussen herstellen doe je zelf, werken met eigen ervaring en de verdieping gaan volgen waardoor ik weer een jaar mezelf kon zijn zonder afgerekend te worden. Tijdens die cursussen heb ik steeds meer zelfinzicht gekregen en ook het besef dat daar waar ik Natasja laat zien ik ook gewaardeerd wordt. Het is nu nog lastig om mezelf te laten zien zonder muren maar ik hoop dit op steeds meer plaatsen te kunnen.

Nu weet ik dat ik dat ik nooit zal verdrinken en hoef ik mezelf niet te wapenen om controle te houden. Mijn valkuil blijft dat ik door blijf gaan ook als het te veel is maar ik mag ook veel tegelijk loslaten want ik hou toch mijn overzicht.

C

Bedankt voor het delen van je verhaal. Ik was er wel even stil van.. ( en geloof mij dat gebeurd niet snel! ) Hoop dat we nog meer Natasja mogen zien!

Anoniem

Dag Natasja,

Wat een oprecht verhaal!

Door je kwetsbaar op te stellen, sta je ook in je kracht. Daar is moed voor nodig, maar levert je ook veel op.

Geef je grenzen op tijd aan. Als je goed voor jezelf zorgt dan kun je er ook voor een ander zijn.

 

  • Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.