Nu pas heb ik oog voor hen. De mensen die zich voortbewegen in hun rolstoel, scootmobiel etc. Natuurlijk zag ik ze eerder al, maar ze waren niet “zichtbaar” voor mij. Als ik nu iemand zich op deze wijze zie voortbewegen dan flitst er heel wat door mij heen. Ik registreer hoe oud ze zijn, wie er bij hun loopt. Jong met kind, met partner, zonder… En kijk met andere ogen dan voorheen. En dat zijn alleen nog maar de zichtbaar beperkte mensen. Het maakt mij ook nieuwsgierig. Want..hoe doen ze het. Het proces van acceptatie. De mensen om je heen. De uit elkaar gespatte dromen. Blij moeten zijn met wat nog is. Ik ben er nog lang niet en zou de kunst graag af willen kijken. En niemand die het ziet aan mij.
