Het begon bij mij allemaal met een wondje op mijn duim , geleidelijk aan begon mijn hand dikker te worden.
Aangezien ik niet snel naar een dokter ga, werd ik per toeval gezien door een verpleegkundige, deze rade mij aan om direct naar een huisarts te gaan.
Uiteraad liep ik gewoon door, althans zo ver ik nog kon want inmiddels liep ik al krom van de pijn en moest mij vasthouden aan iets om niet te vallen.
De verpleegkundige waar ik al eerder over sprak stond plotseling voor de deur, getipt door iemand (gelukkig).
Zij nam mij mee naar het ziekenhuis alwaar ik kort werd onderzocht, en naar huis werd gestuurd met …………..
Thuis werd ik elke dag alleen maar erger lopen ging bijna niet meer, totdat ik op een dag bij het open maken van mijn fiets in elkaar stortte.
Pas na twee dagen kwam ik bij in een ziekenhuis in hoofdorp daar werd pas echt serieus gekeken wat ik nou had, het bleek later om een bacterie te gaan die na het opeten van mijn kraakbeen bij mijn duim zich vervlogens via mijn bloedbaan onder in mijn rug had genesteld.
Na zes weken in het ziekenhuis aan de antibiotica te hebben gekregen kwam ik er met twee schijven minder in mijn rug uit deze waren ook opgepuiselt door deze bacterie.
Ik ben tot 2029 voor 100% afgekeurd, lopen gaat bijna niet meer alleen fietsen kan ik redelijk, het blijft moeilijk dat je op 52 jarige leeftijd bijna niets meer kan.
